Són - 01.01.2009, Side 113

ÁSTIR HJÁLMARS HUGUMSTÓRA OG INGIBJARGAR 113
andast án þess að mæla (55–56). Oddur ályktar síðan um styrk
brennheitrar ástar sem er öllum eiturvopnum skæðari:
58
Sjá nú hratt, hirðir drótta,
hversu sterk finnum merki,
að brennheit ást auðarristar
eiturdör styrkri gjörist.
Í lokavísunum tveimur afsakar skáldið fyrst hversu stirt sé kveðið
(61) en greinir að lokum frá heimildum sínum:
62
Heimild til sögu höldum,
hlýt ég greina í flýti,
um hugprúða Hjálmars kviðu
og hreystiverk kappans merka:
Þáði’ eg úr bindi blaða
brot nokkurt dimmt og rotið;
skoða þá skræðu náði
er skráfærði Jón hinn lærði.
Hér kveðst Hans hafa haft við hönd brot úr rotinni skræðu „er
skráfærði Jón hinn lærði“. Ekkert verður fullyrt með vissu hver „Jón
hinn lærði“ var en ef til vill er hann sami maður og Hallgrímur læknir
kvaðst hafa sem heimildarmann og nefndi „Jón Sandaprest“ sem
hugsanlega hefur verið Jón Sigurðsson (1787–1870) prestur á Söndum
í Dýrafirði sem var „vel lærður“ eins og víða er getið.
Hans bætir litlu við frá eigin brjósti en fetar venjubundna slóð
innan rímnahefðarinnar að undanskildum hættinum. Tök hans á
hinum dróttkvæða hætti eru styrk og skáldamálið er honum einnig
tamt.
Ingibjargarkviða eftir Hans Natansson
Ingibjargarkviða var gefin út í vélrituðu fjölriti í Reykjavík 1930 en
ekki er þess getið hverjir stóðu að útgáfunni þótt trúlegt megi telja að
afkomendur skáldsins hafi þar staðið að verki. Eina eintakið í söfnum
á Íslandi er nú varðveitt í Bókasafni Akraness.
Vel má hugsa sér að ríman sé ort síðar en Hjálmarskviða hugumstóra