Són - 01.01.2009, Qupperneq 114

BRAGI HALLDÓRSSON114
og sé bragarbót skáldsins til að rétta hlut Ingibjargar sem var afar
fyrirferðarlítill í Hjálmarskviðu. Skáldið fetar að þessu sinni þá slóð í
túlkun að láta Ingibjörgu sjálfa tjá með eigin orðum tilfinningar sínar.
Það leiðir hugann óneitanlega að rímum Guðrúnar Þórðardóttur,
Sigurðar Bjarnasonar, Einars Jónssonar og Björns Schram þótt
orðalagslíkingar séu ekki merkjanlegar við þær rímur.
Kviðan er 33 erindi og hefst á yfirlýsingu í þjóðernislegum anda
um að tunga myndi þjóð. Í 2.–6. vísu er vikið að Ingibjörgu þar sem
hún situr heima í Uppsölum við að sauma skyrtu á elskhuga sinn sem
hún hugsar til löngunarfull, lítur til hafs og talar um upp úr eins
manns hljóði:
6
Við sig tjáir björt á brá
bauga Gnáin þanninn:
„Bráðum má í faðminn fá
frægðarháa manninn.
8
Gleðin fína farsæld ber,
forlög sín ei klagar:
„Bráðum mínir bjartir hér
brúðkaups skína dagar.
7
Búinn hrósi, blíðu ör,
best þar hljómar vigur,
hrannar ljósa hefir bör
haft í rómu sigur.“
9
Nú er svarta sorgar él
sjatnað, fengin gleði.
Ástarhjarta í faðm ég fel
frægstum drengi á beði.“
Skipt er um svið og Oddur siglir til hafnar, leggur lík Hjálmars
fyrir fætur konungsdóttur og þylur voveiflega frétt (10–19). Ingibjörg
flytur þá sinn óð (21–28) sem lýkur með þessum orðum eftir að hún
hefur látið eldheit ástartár drjúpa í sárin á líkinu eins og Sigrún
Högnadóttir gerði forðum í Helgakviðu Hundingsbana II:
27
Nú með áum auka skal
óð af snilli frýju.
Þú í gljáum sólar sal
söngva stillir gígju.
28
Hjartans eigin elskan mín,
eyðist nauða mökkur,
glöð ég veginn geng til þín
gegnum dauða rökkur.
Að svo mæltu hnígur hún örend ofan á kaldan ná Hjálmars.
Oddur horfir á furðu lostinn og grætur og af viðbrögðum hans álykt-
ar skáldið að lokum: