Són - 01.01.2009, Blaðsíða 118

BRAGI HALLDÓRSSON118
við mikla afbrýðisemi sambýliskonu sinnar sem hellti gjarnan yfir
hann úr skálum reiði sinnar ef hún stóð hann að því að tala við aðrar
konur á förnum vegi:
53
Hvar sem hreina ástin er
auðnu ljómar dagur,
dyggðin greinir glæstar ber
og gallameinin varla sér.
82
Illa reiðin ýtum fer,
eigi meyjum síður,
bein hún leið til lasta er,
lukku eyðir – því er ver.
Framhaldið er síðan kunnuglegt úr öðrum rímum og Örvar-Odds
sögu þegar lýst er komu Arngrímssona til Sámseyjar (90–96). Næst
víkur sögunni til Hjálmars og Örvar-Odds í Uppsölum áður en þeir
ferðbúast (97–101) og Ingibjörg kveður með fögrum orðum og játar
Hjálmari enn ást sína (102–106) en hann reynir að hughreysta hana:
108
„Kvíð ei Rínar ljóma lín
lífs ókomnum dögum,
mér mun skína frægðin frýn
og frétt sú krýna sálu þín.“
Að angurværum kveðjum loknum halda Hjálmar og Oddur af stað til
sjávar en þá kemur óvænt úr penna skáldsins rómantísk og friðsæl
náttúrulýsing þegar þeir spóka sig um fagrar grundir við klið söng-
fugla áður en þeir leggja frá landi:
119
Upp um skógar græna grund
gengu drengir spakir,
blómstur gróa’ í ljósum lund,
ljúfan þróa yndisfund.
120
Hópum saman sungu þar
sumarfuglar glaðir,
firrtir ama ánauðar
allt sem lamar hyggjufar.
121
Gleðiþor í virðum vann
vekja dagur þessi,
auðnuspor því auka kann
endurborin náttúran.
121
Þegar höldar hér um stund
höfðu friðar notið
fram að öldu löngum lund
leið sér völdu’ um fagra grund.