Són - 01.01.2009, Side 161

Hólmfríður Bjartmarsdóttir
Fjögur ljóð
Vetur
Sængin er hvít eins og umhverfið úti,
alhvít skafrenningsmynd.
Ég beygi hnéin og bý til úr sænginni
brattan og fallegan tind.
Vindurinn úti vegalaus æðir,
víða snjókornið fer.
Sængurfatanna hlýlegu hæðir
í hamra rúmgaflsins ber.
Sumar við Skjálfanda
Í skýjunum myndaðist fallegur, faxprúður hestur
fæturna taldi ég snöggvast og þeir voru átta.
Í Bjargakrók veit ég að hrafninn minn svarti er sestur.
Sól skín í norðri, bráðum er mál að hátta.
Í Heljunni sýnist þó dvergmurtan viljug að vaka,
vasklega smágerða kóðið í skorpunni stekkur.
Hásumardagurinn alls engan enda mun taka
því upprisa sólar byrjar þegar hún sekkur.
Þögnin hún varir svo örlítið augnablik, þá
upphefjast kórar í lómanna söngleikjahöll.
Ég ætla að vaka hér úti í nótt til að sjá
Óðin hleypa á skýi yfir Kinnarfjöll.