Gerðir kirkjuþings - 1999, Qupperneq 9

og hefðbundna farvegi samskipta. Við blasir menning og samfélag hinna takmarkalausu
möguleika og hin hrausta nýja veröld hátækninnar. Heimurinn á nýrri öld verður um margt
nýr heimur með áður óþekkt viðfangsefni og vandamál. Hvaða siðgildi munu ráða för?
Hvaða viðmiðanir munu marka leiðimar um völundarhús hins nýja heims?
Hvað gefur bömunum okkar viðnám og vöm gegn þeirri vá sem við þeim blasir, sölu-
mönnum dauðans og eiturbyrlurum og níðingum hvers konar sem á sífellt ísmeygilegri hátt
egna fýrir þau, jafnvel á þeirra eigin heimilum er þau sitja við skjáinn eða vafra um vefmn?
Það mun vera rétt að skólabam á Islandi eyðir meiri tíma við skjáinn en í skólanum.
Sjö ára bam á Vesturlöndum hefur séð 20 þúsund sjónvarpsauglýsingar. Börnin okkar fá
það veganesti út í lífið að mestu varði að vera neytendur og lífsgæðin séu fólgin í því að
hafa það gott, að gott líf sé fólgið í einhverju öðm en því sem borið er fram úr góðum sjóði
hjartans. Hvaða gildum viljum við miðla uppvaxandi kynslóð og hvemig?
Klámvæðingin veður yfir með allri sinni viðurstyggð, þessi atlaga gegn virðingu man-
neskjunnar, gegn lífinu og lífshamingjunni. Það er skelfilegt hve hér þrífst í skjóli frjáls-
ræðis starfsemi sem er angi af alheimsverslun með konur og vamarlaus böm. Það er þyngra
en orð fá lýst og það hve við emm sljó og sinnulaus andspænis þessu. Er ekki íhugunarefni
að sífellt lækkar viðnámsþröskuldur okkar fýrir því hvað er í lagi og hvað ekki? Óþverri og
mddamennska í orðum og atferli og myndum þykir vart tiltökumál lengur. Símaþjónusta
með kynóravaðli er auglýst í dagblöðum og sjónvarpi og kvikmyndahúsum og mun vera
ásamt öðm klámi býsna ábatasöm atvinnugrein á Islandi. Eg vil í nafni þjóðkirkjunnar
þakka þeim konum sem hafa vakið upp umræðu og haft uppi vamaðarorð andspænis
þessari svívirðu. Eg hvet kirkjufólk, leikmenn og presta þjóðkirkjunnar til að láta rödd sína
heyrast lífinu til vamar.
Aldrei hafa möguleikar mannsins verið meiri en nú. Afl og undur tækni og vísinda
gera okkur kleift að vinna stórvirki, beisla ofurkrafta tilverunnar okkur til framdráttar. Guði
sé lof fýrir það. Það er undursamlegt. En það er líka ægilegt. Sæll er sá maður sem höfuð
hans er í bandalagi við hjartað, sagði Shakespeare forðum. Því meir sem máttur mannsins
er þeim mun þyngri er ábyrgð hans. Aflið hefur aukist. En hefur viskan aukist að sama
skapi? Þeirrar spumingar skulum við spyrja. Og hvað með miskunnsemi og samstöðu?
Hvað með réttsýni og umhyggju og kærleika? Hefur það aukist í takt við aflið og auðinn
þegar allt er til sölu og allt metið við gengið á Wall Street? Þó er það þetta sem ekki er veð-
hæft í neinum banka og ekki skráð í neinni vísitölu, þó er það þetta sem hjartað geymir sem
gerir okkur að manneskjum, lifandi sálum og anda. Og í því er auðurinn mesti fólginn.
En þegar sálin manns er tóm og snauð og ráðvillt þá er voðinn vís. Sá tómleiki og til-
gangsleysi er mesta ógnunin sem blasir við í heiminum okkar af því að hann leitar lausna,
saðningar, fullnægju, en fmnur hana ekki meðan græðgin ræður för. Græðgin, hinn
óseðjandi púki neyslunnar, uppfylling tilbúinna þarfa þeirrar sálar, þess hjarta sem skapað
er fýrir guð og kærleikann, en forðast hann þó og flýr. Og reynir að hrifsa og kreijast æ
meir. Orkuþörf okkar kynslóðar, neysluþörf okkar, yfirgangur okkar, græðgi okkar stefnir
ffamtíð jarðarinnar í voða. Það er skortur á þeim viðmiðunum og gildum sem ætlað er að
beina afli hugsunarinnar til góðs og stýra hinni sterku hönd til heilla. Og heimurinn líður af
hjartaöng.
A hátíðastundu sagði ffamkvæmdastjóri Evrópubandalagsins: „Kristindómurinn er sál
Evrópu." Hvað á hann við? Kirkju Krists er ætlað með iðkun sinni og uppeldi að varðveita
hið trúa hjarta, hið heila hjarta með því að veita náðinni rúm og skjól, helga lífið og vemda
gegn því að græðgin nái yfirhöndinni. Og skapa með starfi sínu, iðkun og lífi aðstæður þar
sem sagan er sögð og táknin um hönd höfð sem miðla lífsgildunum traustu og hollu, við-
5