Skírnir - 01.04.1993, Blaðsíða 146
140
EIRÍKUR JÓNSSON
SKÍRNIR
honum að halda. Fólkið mundi
líta alvarlega á dauðann og alls
ekki fara úr landi. (LXXX,1). Þótt
menn hefðu báta og vagna,
myndu þeir ekki fara burt á þeim.
Og þótt þeir hefðu brynjur og
vopn, myndi ekki til þess koma,
að það yrði notað. (LXXX, 2).
Þeim myndi smakkast fæðan og
finnast óbrotinn klæðnaður sinn
fagur; þeir myndu eiga sér hvíld-
arstað heima og unna sínum
venjulegu háttum. (LXXX, 4).
Þeir mundu aftur fara að nota
hnútaletur. (LXXX, 3). Þó að ná-
grannalandið blasi við, og heyra
megi þaðan hanagal og hundgá,
mundi fólkið eldast og deyja, en
aldrei langa þangað. (LXXX, 5).
The Khan appointed another
day for hearing the full doctrine
of the Tao, but was prevented
owing to the rising of the hillmen
of Afghanistan. (234).
Once while hunting Chingis fell
heavily form his horse, to be met
with a mild reproof from Ch'ang
Hó. „Þótt það ætti vopn mundi
það aldrei taka þau fram. Og fólk-
ið mundi ekki kæra sig um að fara
úr landi, þótt það hefði báta og
vagna. Því mundi smakkast fæðan
kryddlaus og þykja fagur óbrot-
inn klæðnaður. Það mundi eiga
sér hvíldarstað heima og börnin
mundu una háttum foreldra sinna.
I staðinn fyrir að skrifa mundi
það aftur fara að hnýta snæri. Og
þótt nágrannalandið blasi við og
vel megi heyra þaðan hundgá og
hanagal, mundi fólkið eldast og
deyja án þesss það langaði þang-
að.“
Þetta fannst Temúdjín örðug
kenning, og þó betri miklu en
buslubænir þeirra Kristsmanna og
Múhameðs, sem voru þess óverð-
ugir fyrir skapillsku sakir að lúta
miklum sigurvegara, og hann
skipaði svo fyrir, að í herbúðun-
um skildi gera við meistarann
Sing-Sing-Hó eins og hann væri
skilgetinn bróðir stórkansins, og
bera honum drykkinn kúmýs eftir
þörfum. Hann setti meistaranum
aðra stefnu innan fárra daga, til
þess að heyra hann greina enn
gjör frá hinu Eina. En um þær
mundir bárust kaninum njósnir af
að fjallabúar Afganistans skæru
upp herör og efndu til upphlaups,
og varð kaninn þegar að halda í
leiðangur til að berjast við fólk
þetta, svo frekari viðræðum meist-
arans og stórkansins var slegið á
frest. Síðan, er kaninn hafði brotið
fólk þetta til hlýðni og kúgað það,
og sett her yfir það, þá bar svo til
einn dag, er hann fór á veiðar, að
hann féll af baki hesti sínum og