Jón á Bægisá - 01.12.2006, Blaðsíða 75

Sagnaþulir og skrifarar
bekknum hjá skrifaranum og var naumast hægt
að sjá að þær hreyfðu varirnar meðan hann
kinkaði örlítið kolli og skrifaði með nánast
sama látleysi. Oðru sinni tók ég eftir heilli, afar
stoltri og myndarlegri fjölskyldu. Hún saman-
stóð af fjórum manneskjum sem sátu á tveimur
bekkjum hornrétt við borð skrifarans. Faðirinn
var aldraður, sterkur, fagurlega vaxinn Berbi
með andlit þar sem lesa mátti reynslu og visku
úr hverjum drætti. Eg reyndi að ímynda mér
þann vanda í lífinu sem hann væri ekki vaxinn
og gat ekki fundið neinn. Þarna var hann, vegna
þess eina sem hann gat ekki annast sjálfur, við
hlið hans, konan hans, ekki síður stórmannleg í
fasi, yfir andlitsblæjunni voru aðeins risastór og
dökkbrún augun sýnileg og á hinum bekknum
sátu tvær ungar dætur einnig huldar blæjum.
Öll sátu þau þráðbein og afar hátíðleg í bragði.
Skrifarinn, sem var miklu minni, veitti virð-
ingu þeirra viðtöku. Drættir hans gáfu til
kynna afbragðs eftirtektarsemi sem var ekki
síður merkjanleg en blómi og fegurð þessarar
fjölskyldu. Eg virti þau fyrir mér úr lítilli fjar-
lægð án þess að heyra eitt orð, án þess að taka
eftir nokkurri hreyfingu. Skrifarinn hafði ekki
hafið verk sitt enn. Vísast hafði hann látið segja
sér um hvað málið snerist og velti nú fyrir sér
hvernig best væri að rituðu orði komist. Af
hópnum stafaði slík eindrægni að það var sem
þau þekktust öll frá fornu fari og hefðu setið
þarna í sömu stellingu frá örófi alda.
Eg spurði mig alls ekki hvers vegna þau væru
öll þarna samankomin, svo mjög áttu þau sam-
an, og það var ekki fyrr en löngu síðar, eftir að
ég var farinn af torginu, að ég fór að hugsa um
það. Hvað gat það verið sem krafðist viðveru
heillar fjölskyldu hjá skrifaranum?
5- grein:
Líkt og frumtextinn er þýðingin
farin að lúta sínum eigin
lögmálum. Forsendurnar í
upphafi textans, þátttakendur
frásagnarinnar, myndrænt og
stíllegt svið, allt komið á hreint.
Lestur, skilningur og þýðing
ganga nánast sjálfkrafa uns komið
er að orðinu Haltung, auðskilið
algjörlega skýrt í frumtextanum,
en hefur ekki fundið sér farveg á
íslensku sem gott er að una við.
Lausnin örlítið upphafin af þeim
sökum.
6. grein:
Það er kannski ekki alveg
samstætt að veita virðingu
einhvers viðtöku, en þó
vandalaust.
Blómi og fegurð eiga saman án
þess að endurtaka neitt nema það
sem nauðsynlegt er.
Hvernig best væri að rituðu
orði komist er einmitt það sem
þýðandinn þarf að gera jafnvel
þótt höfundurinn hafi gert það á
sinn hátt á frummálinu.
7. grein:
Hvað er það sem krefst
viðveru þessa dálks við hlið
frásagnarinnar, þessarar íslensku
útgáfu þýsks uppdráttar Eliasar
Canettis af Röddum frá Marrakessi
Sé svarið hulið er best að hylja
dálkinn og lesa aftur. Friður sé
með yður.
Þýðing ogfylgitexti: Gauti Kristmannsson
á Jýý/'/yrijá - í DAG HEYRA SÖNGGYÐJURNAR TIL ÞÍN
73