Jón á Bægisá - 01.11.2008, Blaðsíða 125

Haversk uppástunga
þeim á þann hátt að í stað þess að vera byrði á foreldrum sínum eða
sókninni og skorta mat og fatnað það sem eftir er ævinnar, þá munu
þau þvert á móti leggja til fæðu og að hluta til fatnað fyrir þúsundir
manna.
5. Það er annar stór kostur við þessa áætlun mína, að hún mun koma í
veg fyrir viljandi fóstureyðingar og hinn hryllilega og því miður allt
of algenga sið kvenna að myrða óskilgetin börn sín og fórna þannig
sakleysingjunum, aðallega, tel ég, fremur til að sleppa við kostnaðinn
en skömmina, og sem getur hrært grát og meðaumkun jafnvel í hinu
grimmasta og ómennskasta brjósti.
6. Fjöldi íbúa í konungdæminu er yfirleitt talinn vera um ein og hálf
milljón, og af þeim hef ég reiknað út að séu um tvö hundruð þús-
und pör þar sem konan er hæf til undaneldis; frá þessari tölu dreg ég
þrjátíu þúsund pör sem eru fær um að sjá fyrir börnum sínum (þó
ég telji að þau geti vart verið svo mörg eins og ástandið er nú slæmt
í konungdæminu) en sé dæmið reiknað svona, þá eru eftir um eitt
hundrað og sjötíu þúsund ræktunarpör. Enn dreg ég frá fimmtíu þús-
und, og tel þar þær konur sem missa fóstur eða sem missa börn sín
í slysum eða veikindum innan árs frá fæðingu. Þá eru einungis eftir
eitt hundrað og tuttugu þúsund börn fátækra foreldra sem fæðast á
ári hverju. Spurningin er því sú hvernig skuli ala þessi börn upp og
sjá þeim fyrir fæðu, sem ég hef þegar sýnt fram á að eins og ástandið
er einmitt núna, er vita ómögulegt með öllum þeim aðferðum sem
þegar hefur verið stungið upp á. Við getum nefnilega hvorki notað þau
til handverks né jarðyrkju; við byggjum hvorki hús (þá á ég við úti í
sveitunum) né ræktum jörðina; þau eru sjaldnast fær um að hafa í sig
og á með þjófnaði fyrir sex ára aldur, nema þegar þau eru bráðþroska;
þó viðurkenni ég að þau læra undirstöðuatriðin mun fyrr; þau geta
á því tímabili einungis kallast byrjendur í faginu. Einn virtur heldri
maður í Cavan-sýslu hefur haldið því fram við mig að hann hafi aldrei
vitað til um nema eitt eða tvö tilfelli yngri en sex ára, og það í þessum
hluta konungdæmisins þar sem íbúarnir eru rómaðir fyrir að ná skjótri
kunnáttu1 í þessari íþrótt.
7. Kaupmenn okkar fullvissa mig um að drengur eða stúlka undir tólf
ára aldri sé ekki söluhæf vara, og að jafnvel þegar þau hafi náð þess-
um aldri fáist ekki meira fyrir þau en þrjú pund, eða í mesta lagi þrjú
pund og hálfkróna, sem hvorki getur talist gróði fyrir foreldrana né
á jJSœýrúá — Að geta sagt „shitu fyrir framan dömu
123