Jón á Bægisá - 01.11.2008, Side 135

Hœversk uppástunga
eins og þeir gera nú um fylfullar merar sínar, kálffullar kýr og grísa-
fullar gyltur, og mundu ekki berja eða sparka í þær (eins og er allt of
algengt) af ótta við fósturlát.
27. Marga aðra kosti mætti telja upp. Til dæmis mætti nefna viðbót upp á
nokkur þúsund skrokka til útflutnings á söltuðu nautakjöti; og ræktun
á holdasvínum og umbætur í tilbúningi á góðu svínafleski sem okkur
skortir vegna sóunar á svínum sem er allt of algeng við matarborð
okkar;26 en þau eru langt frá því að jafnast í bragðgæðum eða íburði á
við vel vaxið vetrungsbarn27 sem heilsteikt mundi sóma sér frábærlega
á borði í veislu borgarstjóra eða annarri opinberri skemmtun. En ég
sleppi því að telja upp fleiri kosti, þar eð ég vil vera stuttorður.
28. Ef gert er ráð fyrir að eitt þúsund fjölskyldur hér í borg mundu verða
fastir kaupendur ungbarnakjöts, fyrir utan þá sem mundu neyta þess á
vinasamkomum, svo sem í brúðkaupum og skírnarveislum, þá reiknast
mér til að í Dyflinni mundi neyslan verða um tuttugu þúsund skrokkar á
ári; og aðrir landshlutar (þar sem verðið mun að líkindum verða nokkuð
lægra) mundu sjá fyrir þeim áttatíu þúsund skrokkum sem eftir yrðu.
29. Mér detta ekki í hug nein andmæli sem gætu hugsanlega komið fram við
þessari tillögu, nema ef til vill þau að með þessu móti muni fólki í kon-
ungdæminu fækka til muna. Þetta viðurkenni ég fúslega, og reyndar var
það ein helsta ástæðan sem ég hafði fyrir að leggja áætlunina fram fyrir
almennings sjónir. Ég vil að lesandinn veiti því athygli að útreikningar
mínir eiga einungis við konungdæmið Irland, og ekki neitt annað ríki
sem var, er, eða, ég tel, getur orðið til á jörðu. Talið því ekki við mig um
önnur úrræði: um að leggja fimm skildinga skatt á hvert pund sem fjar-
staddir landeigendur28 græða; að nota enga vefnaðarvöru eða húsgögn
sem ekki eru ræktuð og framleidd innanlands; að hafna algerlega efnum
og tækjum sem hvetja til notkunar á erlendri munaðarvöru; að lækna
kvenfólkið okkar af dýrum ósiðum eins og hroka, hégómagirnd, iðju-
leysi, og fjárhættuspili; að koma inn votti af aðsjálni, hagsýni og bind-
indissemi;29 að læra að elska landið okkar, í hverju við erum ólík jafnvel
Lapplendingum og íbúumTopinamboo; að leggja niður fjandskap okkar
og flokkadrætti og hætta að hegða okkur eins og gyðingarnir sem bárust
á banaspjótum á sama augnabliki og borg þeirra var hernumin; að gæta
þess að við framseljum ekki land okkar og samvisku fyrir ekki neitt; að
kenna landeigendum að sýna leiguliðum sínum örlitla miskunn. Að síð-
ustu að koma inn anda heiðarleika, iðjusemi, og fagkunnáttu hjá kaup-
mönnum okkar, sem mundu umsvifalaust sameinast um að svíkja okkur
á — Að geta sagt „shit“ fyrir framan dömu
133