Þjóðmál - 01.06.2009, Síða 27

Þjóðmál SUmAR 2009 25
á íslenzkt samfélag . Magnús Kjartansson,
þá ritstjóri Þjóðviljans var fremstur í flokki
andstæðinganna . Hann varð síðar iðn aðar -
ráðherra í vinstri stjórn Ólafs jó hann es sonar
og beitti sér fyrir byggingu járn blendi-
verksmiðju í Hvalfirði en trúr skoðunum
sínum lagði hann áherzlu á að hún yrði
að verulegu leyti í íslenzkri eigu . Magnús
var ekki á móti stóriðju . Hann var á móti
því, að hún væri í eigu útlendinga . Það er
svo önnur saga, að þjóðin átti eftir að tapa
miklum fjármunum á þeirri afstöðu hans .
Hugsjónamenn viðreisnaráranna hafa átt
erfitt með að skilja þann algera viðsnún-
ing, sem orðið hefur í afstöðu fólks til
fram tíðarsýnar Einars benediktssonar . Það
sem þeir töldu fallega og stórbrotna hug-
sjón telja kynslóðir nútímans skemmd ar-
verkastarfsemi á náttúru landsins .
Ég skil sjónarmið kynslóðar Drauma­
lands ins . Ég er andvígur öllum frekari fram-
kvæmdum á hálendi Íslands, hvort sem um
er að ræða virkjanir eða framkvæmdir, sem
tengjast þeim, varanlega vegagerð eða aðra
mannvirkjagerð . Við eigum að varðveita
hálendi Íslands ósnortið og fylgja í þeim
efnum hugsjónum birgis Kjarans, fyrsta
íslenzka stjórnmálamannsins, sem setti
náttúruverndarmál á dagskrá, og ástæða er
til að halda minningu hans á lofti .
En það er rétt: við lifum ekki á fiskinum
einum og þess vegna hljótum við að leita
hins gullna meðalvegar við virkjun fallvatna
og orkunnar í iðrum jarðar og uppbyggingu
iðjuvera þeim tengdra .
núverandi ríkisstjórn veit ekkert hvað
hún vill í þessum efnum og hefur enga
tilraun gert til þess að marka skynsamlega
stefnu í virkjana- og stóriðjumálum . Vinstri
grænir eru í grundvallaratriðum á móti
stór virkjunum og stóriðju . Samfylkingin er
klofin í málinu og talar tungum tveim . Þegar
Össur Skarphéðinsson var iðnaðarráðherra
kom í ljós, að hann var bæði með og á móti
álveri á bakka . Það verður fróðlegt að fylgjast
með eftirmanni hans í stól iðnaðarráðherra,
Katrínu júlíusdóttur, afkomanda merkra
útgerðarmanna á Húsavík, þegar álverið á
bakka sækir að henni . tvískinnungurinn
í afstöðu Samfylkingarinnar er augljós og
það örlar á hinu sama hjá VG eins og skýrt
kom í ljós, þegar Kolbrún Halldórsdóttir,
þáverandi umhverfisráðherra, sagði hug
sinn allan varðandi olíuleitarsvæði . Þá fékk
hún umsvifalaust opinbera áminningu frá
flokksforystunni og stjórnmálaferill hennar
var allur .
Það hlýtur að vera sjálfsögð krafa til
þeirra, sem hafa tekið að sér að stjórna land-
inu, að afstaða þeirra til nýtingar vatnsorku
og jarðhita sé ljós . En veruleikinn sem nú
blasir við er sá, að alveg eins og í ESb-mál-
inu er sundurlyndi milli stjórnarflokkanna
og innan þeirra um grundvallarstefnu í
einum veigamesta þættinum í atvinnu-
málum Íslendinga í djúpri efnahagskreppu .
Þetta er auðvitað ekki frambærilegt .
Stjórnarflokkarnir
og sjávarútvegurinn
Það sem kannski kom mest á óvart í kosningabaráttunni var hvað Sam fylk-
ing og Vinstri grænir lögðu mikla áherzlu á
að taka upp fyrningarleið í kvótamálum .
Þegar umræður hófust að ráði um kvóta-
kerfið á tíunda áratugnum boðaði Al þýðu-
flokkurinn fyrningarleið en við Morg-
un blaðsmenn þeirra ára hvöttum til að
tekið yrði upp veiðigjald . Rök okkar voru
einföld: lögum samkvæmt eru fiskimiðin
sameign þjóðarinnar . Það er eðlilegt að þeir,
sem vilja nýta þess sameign greiði gjald fyrir
þau afnot til eigandans, þ .e . þjóðarinnar . Í
mínum huga er þessi afstaða í fullu samræmi
við grundvallarstefnu Sjálfs tæðisflokksins
og ég skildi aldrei hvers vegna við Matthías
johannessen vorum kallaðir sósíalistar fyrir
að hafa þessa skoðun . nið urstaða þessara
umræðna varð sú, að lands fundur Sjálf stæð-