Félagsbréf - 01.07.1960, Blaðsíða 23

félagsbréf
21
DARBÓN GAMLI
i;; |; T ■
Darbón, lœknirinn hans Glóa, er eins stór og sver og flekkótti ux-
inn, og rauður eins og vatnsmelóna. Hann er 125 kíló og 60 ára, eftir
því sem hann segir sjálfur.
Þegar hann talar, týnir hann niður sumum tónunum, eins og gaml-
ar slaghörpur gera. Og stundum kemur bara loft og blístur út úr
rnunni hans í orða stað. Þessum fölsku nótum fylgir hann eftir með
hneigingum, íhugulum handahreyfingum, ellihrumu hiki, rœskingum,
skyrpingum og snítum, sem engin orð fá lýst. Þœgilegir hljómleikar
rétt fyrir hádegisverðinn.
Það eru hvorki til jaxlar né framtennur í munni hans, og hann étur
varla nokkuð annað en brauðskorpu, sem hann mýkir fyrst milli hand-
anna. Hann hnoðar svolitla kúlu úr brauðinu og slöngvar henni síðan
upp í rauðan munninn. Þar heldur hann henni og veltir fram og aftur
í heila klukkustund. Síðan kemur önnur brauðkúla, og önnur. Hann
tyggur með gómunum og þá snertir hakan nœstum því broddinn á
arnarnefinu hans.
Eg sagði að hann vœri eins stór og flekkótti uxinn. Þegar hann
situr á bekknum við dyrnar hylur hann alveg smiðjuna. En hann
verður hrcerður eins og barn, þegar Glói er einhvers staðar nálœgur.
Og ef hann sér blóm eða fugl, þá hlcer hann skyndilega, galopnar
rnunninn og hlcer stórum, löngum hlátri, sem hann getur með engu
móti haft taumhald á og endar ávallt með streymandi tárum. Þegar
hláturinn þagnar og Darbón gamli hefur jafnað sig, horfir hann langa
stund í áttina að gamla kirkjugarðinum:
—■ Litla stúlkan mín, aumingja litla stúlkan mín... .
BRUNNURINN
Brunnur!.... Glói, þvílíkt orð! Dumbgrcent, hyldjúpt, ferskt og
hljómfagurt orð. Það er nœstum eins og prðið sjálft snúist og bori sig
niður gegnum jörðina unz það kemur niður á rennandi, kalt vatnið.
Líttu bara á lága brunnmúrinn, sem fíkjutréð bœði skreytir og