Félagsbréf - 01.07.1960, Blaðsíða 10

8
FÉLAGSBRÉF
viki, og gæfu síðan út um það álitsgerð, sem hafa mætti til hlið-i
sjónar við framburðarkennslu i skólum og á heimilum. Yrði þá
ef til vill girt fyrir hœttuna á þvi, að einn kennarinn teldi þennan
framburð æskilegan og annar hinn, allt eftir þvi, liverju þeir hafa
sjálfir vanizt.
itlál. Kcm alla varðar.
Framburður islenzkrar tungu er miklu mikilvœgara mál en svo,
að einungis beri að ihuga það meðal málfrœðinga og i skólastofum.
Það varðar hvern einasta af oss. Hver einasti íslendingur ætti að
hugleiða sinn eigin framburð öðru hverju og spyrja sjálfan sig,
hvort þar sé ekki einhverju ábóta vant, og ef svo er, þá að leitast
við að lagfæra það. Málið er dýrgripur, sá dýrmætasti, sem vér eig-
um, og með það verður að fara sem slikan. Ef illa er um hann
hirt, fellur á liann ryk frá óhreinu umhverfi og hann missir sinn
fagra, upþrunalega lit. Og þvi lengur sem hann er ryki hulinn,
þeim mun erfiðara verður að fága hann. Málsmekk þeirra, sem
hlýða oft og lcngi á vont mál, hættir til að spillast, ef þeir eru ekki
stöðugt á varðbergi. Þeir hætta að taka eftir þvi, að verið er að
misþyrma málinu i eyru þeim, en fara i stað þess sjálfir að mis-
þyrma þvi. Sama á sér stað um þá, sem lengi eru erlendis og tala
svo með útlendum hreimi, þegar þeir koma heim. Þeir hafa ekki
gætt móðurmálsins sem skyldi, dýrgripur þeirra hefur fengið lit
af sinu annarlega umhverfi.
Af þessum ástæðum riður svo mikið á, að þeir vandi málfar sitt.
sem margir lilusta á — og þá eigi siður hinir, er skrifa það sem
margir lesa.