Félagsbréf - 01.07.1960, Blaðsíða 20

18
FÉLAGSBRÉF
árið um kring munu lœvirkjarnir, músarindlamir og spörvarnir ungu
safnast saman í sígrœnni krónu furunnar og mynda þunnt tónatjald
milli hljóðra blunda þinna og bláma hins eilífa himins.
ÞYRNIRINN
Varla var Glói kominn út í bithagann, er hann fór að haltra. Eg
beygði mig snöggvast niður. . . .
— Drengurinn minn, hvað er að þér?
Glói lyftir hœgra framhófnum frá brennheitum sandi vegarins, svo
skín í hóftunguna. Fóturinn hangir linur og máttlaus svolitla stund,
og ég sé að hann er eitthvað skaddaður.
Eg lyfti fœtinum ofur varlega, já eflaust enn varlegar en gam’.i
lœknirinn hans, hann Darbón, helði getað gert, og skoða þrútinn
fótinn. Langur, grœnn þyrnir af appelsínutré stendur á kafi í hóftung-
unni, eins og svolítill ávalur rýtingur gerður af grœnum smaraqð-
steini. Glói titrar af sársauka er ég dreg þornið úr fœti hans og tevmi
hann síðan, aumingjann, að lceknum, þar sem gulu liljurnar vaxa, svo
rennandi vatnið fái að sleikja sárið hreint með tœrri og langri tungu
sinni.
Síðan höldum við í áttina að hvítu hafinu. Ég geng á undan;
hann fylgir mér eftir, haltrar enn, og gefur mér svolítið högg i bak
hlutann hvert sinn sem hann stingur við fœtinum....
Á HEIMLEIÐ
Við vorum á leið heim ofan úr fjöllunum, Glói og ég,- hann hlaðinn
sandalviði, ég með fangið fullt af gulum liljum.
Það var í aprílmánuði og degi tekið að halla. Vesturloftið, sem
hafði verið þakið gullnum geislum kvöldsólarinnar, bar nú liti silfurs
og kristalls; það hafði tekið á sig mynd lýsandi fagurrar dœmisögu
um kristalhvítar liljur. Þá breytti hin mikla hvelfing himinsins um