RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Síða 8

RM
un stór og linöttótt, nefið skringi-
lega gljúpt. Hún er öll svart-
klætld, og lmn er svo mild ásýnd-
um og aðlaðandi; hún grætur
einnig, en hún grætur með sér-
stökum hætti, eins og hún vilji
styrkja mömmu. Hún togar í liönd
mína og ætlar að leiða mig að föð-
ur mínuni, en ég streitist á móti
og þrýsti mér upp að henni, mér
er svo órótt og ég er hræddur.
Ég hafði aldrei séð fullorðið
fólk gráta og skildi ekki orðin,
sem Babúska mælti aftur og aft-
ur:
— Kveddu liann föður þinn, þú
sérð hann aldrei framar, liann er
dáinn, drengur minn, liann dó allt
í einu, löngu fyrir aldur fram .. .
Ég hafði verið mikið veikur —
og var rétt orðinn rólfær; í legunni
— ég minnist þess greinilega —
liafði faðir minn alltaf stumrað
yfir mér og jafnan leikið við hvern
sinn fingur; þá livarf hann allt í
einu á brott, og í lians stað hafði
Babúsku, þessari skrítnu mann-
eskju skotið upp.
— Hvaðan kemur þú? — spurði
ég-
— Ég kem að norðan — frá
Nisjní, ég gekk auðvitað ekki, ég
sigldi hingað. Uss, þegiðu nú!
Þetta fannst mér hlægilegt og
óskiljanlegt: á loftinu fyrir ofan
okkur bjó skeggjaður Persi í lit-
klæðum, og í kjallaranum átti
lieima gamall, sítrónugulur Kal-
múki, sem höndlaði með sauð-
MAXIM GORKÍ
skimisúlpur. Maður gat koinizt
niður stigann með því að renna
sér í hendingskasti á handriðinu,
eða velt sér niður þrepin, ef illa
fór — það kannaðist ég vel við.
En hvernig var liægt að tala um
siglingu í þessu sambandi. Ba-
búsjka hlaut að vera að gabba
mig.
— Af hverju segirðu uss?
— Þú liefur svo Iiátt — sagði
hún og brosti sem fyrr.
Hún talaði svo vinalega, svo glað-
lega og alúðlega. Hún varð mér
ástfólgin við fyrstu sýn, og nú ósk-
aði ég þess eins, að hún færi með
mig sem fljótast út úr þessu her-
bergi.
Iláttsemi móður minnar gerði
mig hnugginn. Tár hennar og
kveinstafir vöktu í mér annarlega
kennd. Það var í fyrsta skipti, að
ég sá hana svo á sig komna — hún
var venjulega svo ströng og fá-
málug; liún var svo stór og hrein
og slétt eins og hestur, fastholda,
og krafta hafði hún í kögglum.
En nú var hún óskemmtileg á að
líta — grátbólgin og úfin; liár
hennar, sem venjulega fór svo vel,
hékk í flyksum niður á naktar
herðarnar og niður á andlitið, og
sá hluti hársins, sein enn var í
fléttu, straukst fram og aftur um
stirðnað andlit föður míns. Eg er
búinn að vera lengi inni í her-
berginu, og ekki liefur hún litið á
mig einu sinni — hún kembir án
6