RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 23

BRtJÐARDRAUGURÍNN
RM
Greifinn af Háborg var á leið-
inni til brúðarinnar, og mátti
fremur segja hann léti sér hægt,
sem ekki var' furða, því bann
þekkti ekki unnustuna, og gilti
einu bvort liann var giftur eða
ógiftur; bann fór einungis. að vilja
foreldranna, og hugsaði livorki
um brúði né bú. í borg nokkurri,
er Trenta heitir, hitti liann vin
sinn, er Hermann liét; höfðu þeir
barizt saman í orrustum og dugað
hvor öðrum vel, því að báðir voru
binir beztu riddarar. Faðir Her-
manns bjó í riddaraborg einni
eigi all-langt frá barúninum: en
þeir voru féndur fyrir þá sök, að
forfeður þeirra höfðu elt grátt
silfur fyrir mörgum liundruðum
ára, en barúninn sættist aldrei við
nokkurn mann, ef svo stóð á.
Höfðu þeir nóg hvor öðrum frá
að segja, þeir Hermann, því að
margt hafði á dagana drifið síðan
þeir sáust seinast; þar sagði Her-
mann frá böggnum skjöldum og
klofnum bjálmum, og liversu liann
befði margan berserksbúk brynju
flett og frægð getið; en greifinn
8agði bonum aftur frá að nú ætti
hann að eignast meyju er bann
aldrei hefði séð; kvaðst hann samt
byggja gott til ráðahagsins, því
mikið væri af konuefninu látið.
Svo stóð á, að Hermann átti
samleið við greifann um hríð, og
skyldu þeir skilja fyrir neðan
barúnshöllina; riðu þeir því sam-
an út úr borginni um morguninn;
en greifinn skipaði svo fyrir, að
fylgdarmenn sínir skyldu leggja af
stað um kvöldið, og ná þeim dag-
inn eftir.
Voru riddararnir nú komnir í
fjalllendið á Frekavángi, og riðu
um þröngt dalverpi, er lukt var
fjöllum beggja megin; þar uxu
laufmiklar eikur í bjargskorunum,
og mátti því eigi gjörla greina
livað þar kynni að búa. En um
þær mundir voru vegir á Þjóð-
verjalandi eigi sem tryggastir, og
sízt í afdölum, fyrir því að strokn-
ir hermenn og riddarasveinar lögð-
ust mjög út og sátu fyrir ferða-
mönnum. Varð það nú til tíð-
inda þar sem víða annarsstaðar,
að stigamenn stukku upp úr leyn-
um sínum og sóttu að riddurunum,
en þeir vörðust drengilega, þótt
þeir væru tveir einir, og drápu
stigamenn drjúgum. En með því
að engi má við margnum, þá urðu
riddararnir loksins ofurliði born-
ir; en í sama bili komu sveinar
greifans að, og þá lögðu stiga-
menn á flótta. Var greifinn þá
særður til ólífis og fluttur til
byggða. Hermann fylgdist með
honum, því að hann vildi eigi við
vin sinn skiljast á deyjanda degi
bans; var þá hin síðasta bæn
greifans, að Hermann skyldi fara
til barúnsins af Láðborg og inna
allt sem gerst hafði, og því liann
eigi kæmi til unnustunnar. En
fyrir þá sök, að bæn deyjandi
manns þykir merkari og meiri
21