RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Síða 29

BRÚÐARDRAUGURINN
RM
nær dauða en lífi af ofboði út af
því að hún hafði séð drauginn,
en meyjunni var batnað, því að
henni var liugfró að sýninni.
Frændkonan var sem vitstola, og
vildi þegar flytja allt á brott úr
herberginu og búa annarsstaðar í
höllinni, en ungfrúin stóð fastara
á því en fótunum, að hún sjálf
skyldi vera þar kyrr~eftir. Fór
svo, að frændkonan liafði sig á
burtu úr meyjarlierberginu, og
svaf annarsstaðar, en meyjan var
kyrr eftir; lagði liún ríkt á við
frændkonu sína að segja ekki frá
þessum lilut, svo allt yrði ekki í
uppnámi. Liðu nú þannig nokkr-
lr dagar, og var allt kyrrt.
Frændkonurnar voru vanar því,
að vitja meyjarinnar á degi hverj-
um við og við. En einhvern dag,
er þær komu í herbergið, var ung-
frúin horfin. Herbergið var tómt,
enginn liafði legið í rúminu um
nottina, glugginn var opinn. Var
frændkonan nú laus við þagnar-
heitið, er hún hafði gefið meyj-
unni; hún óð grenjandi um alla
höllina og hélt við æði; kvað liún
meyjuna komna í trölla liendur
eða drauga. Var þessu trúað, með
því að tveir skutilsveinar kváðust
hafa heyrt hófaglym um nóttina,
eins og hart hefði verið riðið á
8teingólfunum hallargarðsins; kom
Öllum saman um að þetta mundi
hafa verið draugurinn, og liefði
hann numið meyjuna á brottu.
Var barúninn aumlega staddur, og
kom engu orði upp fyrir harmi;
en eigi hélt liann kyrru fyrir: lét
hann alla hervæðast sem vettlingi
gátu valdið, voru þar teknar fram
ryðgaðar brynjur og skörðóttir
brandar, oddbrotin spjót og
höggnir skildir, og bjóst nú hver
sem betur gat til að leita meyjar-
innar. Var þetta hin fyrsta her-
ferð er harúninn hafði fyrir hönd-
um átt á ævi sinni, enda var eigi
smátt fyrir stafni, þar sem herja
átti á óvættir annars heims og
beita líkamlegum vopnum móti
andlegu ofurefli illra fjanda. Her-
klæddist barúninn nú skjótlega og
varð sem ungur í annað sinn, hann
fór í þrefalda hringabrynju, er
honum var hæfileg; hjálm setti
liann á höfuð sér og spennti svo
fast, að þrútnuðu kinnarnar; þá
spennti hann gullna riddaraspora
á hina fimu fætur, og glömruðu
stálgaddarnir, er hann sté niður;
sverð tók hann í liönd sér, það var
ákaflega mikið og ryðfrakki að
sjá; hann sló sverðinu niður við
stein og varð það þegar bjart sem
silfur. Þá hljóp barúninn á bak
herfáki sínum, sá hestur var kom-
inn af Rispa þeim er Heimir átti
og bróðir var Skemmings, er átti
Víðgi Velentsson. Var barúninn
ætíð vanur að lesa liátt ættbálk
hestsins upp af rollu mikilli í
hvert sinn er liann var kominn í
söðulinn, til þess að láta vita að
hann riði ekki neinu flókatrippi
27