RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 37

PABBI OG ÉG
RM
kvökuðu finkur og sólskríkiur,
grátittlingar og þrestir, allur klið-
urinn, sem umkringir mann, um
leið og komið er inn í skóg. Á
jörðinni voru þéttar breiður af
anemónum, bjarkakrónurnar voru
nýútsprungnar og grenið með
ferskum sprotum, það ilinaði úr
öllum áttum, neðst var skógar-
grundin og gufaði upp úr henni,
því að sól var á lofti. Allstaðar
var líf og fjör, hunangsflugur þutu
út úr búum sínum, mývargurinn
iðaði, þar sem votlent var, og úr
runnunum skutust fuglarnir eins
°g elding til að veiða bann og
hurfu jafn skyndilega inn í þá
aftur. Allt í einu kom lest þjót-
andi, og við urðum að fara lit af
brautinni, pabbi beilsaði lestar-
stjóranum með því að lyfta tveim
fingrum að barðinu á sunnudags-
battinum, en hinn svaraði með
hermannakveðju og bandaði hend-
inni; það var liraði á öllu. Svo
þrömmuðum við áfram eftir braut-
tnni, sem sveittist sinni tjöru í
steikjandi sólarhitanum, það lvkt-
a3i af öllu, vagnáburður og
uiöndlublóm, tjara og lyng lögðu
hvert sinn skerf í ilmblönduna.
Við tókum löng skref, svo að við
næðum á rnilli brautarbitanna, en
þyrftum ekki að ganga í mölinni,
sem var gróf og skófrek. Það
glampaði á teinana í sólskininu.
Báðum megin brautarinnar stóðu
símastaui^r og sungu, þegar við
gengum fram hjá þeint. Já, það var
indæll dagur. Skafheiðríkt var,
sást livergi skýbnoðri á himni, og
gat ekki heldur gert það á þeim
degi, að því er pabbi sagði. Eftir
stundarkorn komum við að hafra-
akri liægra megin við brautina,
þar sem kotbóndi, er við þekktum,
hafði sviðið sér land í skóginum.
Hafrarnir höfðu komið upp þétt
og jafnt. Pabbi leit yfir akurinn
með kunnáttusvip, og á lionum
mátti sjá, að liann var ánægður.
Ég hafði nú ekki mikið vit á slíku,
því ég var kaupstaðarbarn. Svo
komum við að brú yfir læk, sem
sjaldnast er vatnsmikill, en nú var
liann bakkafullur. Yið béldumst í
heiulur, svo að við féllum ekki
niður milli brautarbitauna. Síðan
líður ekki á löngu, unz maður
kemur að litla brautarvarðarbús-
inu, sem er alveg umlukt gróðri,
eplatrjám og kirsuberjarunnum,
þar fórum við inn og beilsuðum
upp á og var boðin mjólk og
sáum grísi þeirra og bænsn og
ávaxtatrén, sem stóðu í blóma,
svo béldum við enn áfram. Við
vildum alla leið að stóru ánni, því
að þar var fallegra en á nokkrum
öðrum stað, það var eittlivað sér-
stakt við liana, því að lengra inni
í landinu rann liún fram hjá
bernskulieimili pabba. Við vorum
ekki vanir að snúa við, fyrr en
við liöfðum náð svó langt, og
einnig í dag komumst við þangað
eftir drjúga göngu. Það var nálægt
næstu járnbrautarstöð, en þangað
35