RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Side 51

GUÐ PLANTAÐI GARÐ
lieimta, en eigi að síður legg ég
blaðið frá mér þangað til við
hentugleika.
Ég er af þeim aldri, að ég rati
í ævintýri. Þó kemur það ennþá
fyrir, að draumar mínir eru ekki
8érlega hversdagslegir. Hestar
koma inn til mín og tala við mig
á útlendum málum, hnípnir og
áhyggjufullir vegna þess, að ég
er ekki vaknaður og vagninn bíður
uti fyrir . . . En þegar ég vakna,
hregður á glugga skíinu liðinna
daga, og alla þeirra tólf tíma rekur
hver endurtekningin aðra, hver
þolgæðisþrautin tekur við af ann-
arri, en aldrei verð ég hissa á
Ueinu, og aldrei mætir mér sorg
°g andstreymi, sem neitt kveði að
þess háttar er bara fyrir börn.
Einu sinni lieimsótti ég bernsku-
stöðvar mínar.
Skipið lagðist upp að, og ég fór
1 land. Þetta var að kvöldlagi
snemma á vori, og það var skugg-
8ýnt milli liúsanna. Nú voru orðin
tuttugu ár síðan ég gekk seinast
u,n þessar götur. Og ég var orðinn
hér ókunnugur maður.
Það var lítil umferð. Nokkrir
krakkar teiknuðu með krít á hellu-
lagðar gangstéttamar. títi í opnu
porti stóð ungur verkamaður og
nng stúlka; en þau sögðu ekki
neitt, og þau litu ekki hvort á
annað. Hvítmáluð hús sváfu undir
gömlum trjám, og dökkt lim
RM
trjánna bar við bláan himin guðs
og englanna.
Ég var í leit að einhverju, ég
vissi ekki hverju. Allt var orðið
gerbreytt eins og í einni svipan.
Ég kannaðist ekki við neitt. Ný
hús voru orðin gömul að mér
fannst á einni nóttu, gömul hús
voru liorfin. Og þegar ég kom
þangað, sem ég hafði átt heima,
þekkti ég ekki húsið.
Ég hélt áfram. Ég greikkaði
sporið; mig langaði helzt til að
hlaupa, ég var liræddur um að
verða of seinn — loksins nam ég
staðar úti fyrir stórum, bogadregn-
um dvrum. Þetta var skólinn.
Hann var læstur; en ég komst inn
bakdyramegin, fram hjá glugga
umsjónarmannsins.
Leikvangurinn var auður,
skuggalaus, hljóðlaus. Það var
rokkið í stigaganginum og gang-
inum inn að undirbúningsdeild-
inni. En inni í fyrsta bekk var grá-
leit skíma eins og á miðsvetrardegi
að lokinni síðustu kennslustund.
Ég fann sæti mitt við lágt, slitið,
krassað og blekugt borðið. Klukk-
an á veggnum gekk svo löturhægt,
að mér var ömun að. Tíminn er
eitt af því, sem aldrei tekur enda.
Ég var þarna aleinn, ég sat eftir.
Á veggnum héngu spjöld með
myndum úr dýraríkinu og af örk-
inni hans Nóa, og litmynd af para-
dís með augu guðs í skýjum him-
ins. En við máttum ekki horfa á
myndirnar, við urðum að horfa á
49