RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Side 81

SJÓLIÐINN
RM
að sofa?“ Þá kom stórvaxinn sjó-
liði frá Kansas slangrandi niður
stigagötuna, og þar sem hann
VÍ88Í ekki inálavöxtu, gekk hann
að lienni, sagði: „Æ, hættu! Þú
hefur of hátt“, sló liana í andlitið,
og fór út í bátinn til skipsins;
stúlkan liörfaði að veggnum, of
forviða til að verja sig, barmaði
sér þá af átakanlegri, barnslegri
einlægni, og loks varð ekki lengur
vart við hana.
Að því er maður bezt gat séð í
Wisconsin það kvöld, gengu trén
1 hylgjum í djúpum hvilftunum
°g í loftinu var blær sorgar, sem
átti sér enga orsök.
Holdlegar, rólegar konur, liug-
sjúkar stúlkur, sem reyndu af öll-
um kröftum að vera skemmtilegar,
aðrar liungraðar og öfgafullar,
sumar rauðar af æsingu. Kom-
ungir betlarar biðjandi sér vægðar
á tvíræðan æsandi hátt, gamlar
slitnar sölukonur, allar báru ham-
mgjumerki þessarar ölvandi ófrjó-
8emi ... Það var ein, nærri því
l*arn, með framstæðan munn og
glampandi augu eins og útigöngu-
köttur, Terri hafði gleymt hvað
hún liét; það var ein sem var
nieð gleraugu og var eins og
kennslukona; það var Minnette,
'inkona Zizi, fölleit, skepna sem
aldrei svaf.
Eftir Wisconsinveginum komu
tvær stúlkur með hómullarsvunt-
ur. Köld andlit þeirra, sem gáfu
Þ1 kynna blöndu af ótta og sjálf-
stæði, vom ekki neitt í augum
sjóliðans heimkomna. Þrátt fyrir
æsku þeirra, voru langir líkamir
þeirra þegar tómir, eins og á kon-
um eftir barnsburð.
Þar sem konurnar í útlöndum
voru smávaxnar og vel á sig komn-
ar, jafnvel þær grönnu; augnaráð
þeirra voru bæði óskammfeilin og
undirgefin; augnalokin voru ösku-
lit; munnar þeirra, rakir af vara-
lit, voru harðir fremst, en munn-
vikin gáfu eftir; þær gengu ekki
eins og karlmenn; og jafnvel í
ólieiðarleik þeirra og reiði mátti
finna vott af aðdáun.
Það voru tvær tyrkneskar, önnur
sterk og lagleg, liin óhemjulega
feit en vinsælli, einkum meðal
eldri sjómannanna, liún talaði dá-
lítið ensku og alls ekki frönsku,
hafði tekið ofan slæðuna til að
fylgja skipunum eftir og síðla
kvölds hélt sú sterka, eftir að liafa
bundið að sér slöri búnu sjali, oft
sýningu á tyrkneskum dönsum,
hún sneri öllum miðhluta líkam-
ans eins og liann væri hjól og lá
við að hún rykkti liöfðinu lir liði
eftir hljóðfallinu, trommaði hægt
með vísifingrunum yfir liöfði sér
og Pálína vinkona hennar liring-
aði sig að fótum hennar með glans-
andi látúnsbakkann, sem drykk-
irnir voru framreiddir á; og sjó-
liði nokkur faldi augu sín í æs-
ingu, kjökraði og kallaði hatt: „Ó,
farið þið með liana . ..“.
„Ég var í slagtogi við flestar
75