RM: Ritlist og myndlist - 01.12.1947, Qupperneq 96

MAXIM GORKÍ
RM
Ég liafði jafnvel talað um þetta
við liann, og verkstjórinn liafði
glott lítið eitt og svarað:
— Gott og vel, við skuluni hara
flakka! Þá skal ég segja hverjum
sem liafa vill: Lítið á, hér er dótt-
ursonur öldurmannsins, Vasilis
Kasjíríns! Það mun fólki þvkja
gaman ... '
Oftar en einu sinni tók ég eftir
stórum bláum blettum undir Iiin-
um starandi sljóu augum Natalíu
frænku, gulleitt andlitið var af-
skræmt af áverkum og varirnar
voru bólgnar.
Ég spurði Babúsku:
— Ber frændi hana?
Og hún kinkaði kolli og svaraði:
— Hann ber hana á laun,
óþokkinn þessi, þessi guðníðingur!
Afi hefur bannað honum að berja
hana, þess vegna ber hann hana
á næturnar. Hann er úrþvætti, og
hún er eins og tuska í liöndunum
á honum.
Og Babúska verður æst og held-
ur áfram:
— En þó berja menn ekki nú
orðið eins og þeir gerðu áður fvrri!
Enn er gefinn einstaka kinnliestur
eða kjaftshögg, og vera má, að
sumir kippi lirottalega í fléttuna
á konunni sinni, en áður fyrri,
sjáðu til, hömuðust þeir tímunum
saman. Einu sinni lúbarði afi þinn
mig — það var fyrsta dag í pásk-
um — frá hádegi til kvölds. Þegar
hann hafði gefið mér nokkura
ráðningu, hætti liann um stund og
hvíldi sig — og svo hyrjaði hann
aftur. Hann barði mig með ól og
liverju því, sem hann festi hend-
ur á.
— Af liverju barði hann þig?
— Ég er nú búin að gleyma því.
I annað sinn var hann nærri bú-
inn' að ganga af mér dauðri og
í fimm sólarliringa gaf liann mér
ekkert að borða — ég ætlaði varla
að ná mér eftir það. Og svo var
það enn einu sinni ...
Ég var mállaus af undrun: Ba-
húska var helmingi sterkari en
afi, og ég gat ekki trúað því, að
hann gæti ráðið niðurlögum henn-
ar.
— Er liann þá sterkari en þú?
— Hann er ekki sterkari, en
hann er eldri! Og svo er hann
eiginmaðurinn minn! Hann ber
ábyrgðina fyrir drottni — en mér
er það á herðar lagt að þola ...
V.
Ekkert var svo hræðilegt í þess-
um heimi, hvorki menn né púkar,
né jafnvel »fi, að þeir liefðu vald
yfir henni. En liún var ákaflega
lirædd við svörtu kakalakana. Það
kom fyrir að hún vakti mig um
miðja nótt og hvíslaði:
— Aljoska, yndið mitt, — þarna
er kakalaki! Farðu fram úr og
stígðu ofan á hann, í guðs nafni.
Dauðsyfjaður kveikti ég Ijós og
skreið um gólfið til þess að hafa
upp á óvininum; oft leið löng
90