Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 25

FÁTÆKT
Sá sem kemur í rifnum jakka í skólann er fátækur. Getur einhver neitað
því? í okkar bekk eru þó nokkuð margir fátækir strákar. Þeir eru druslulega
klæddir, skítugir í framan, kalt á höndunum og kunna ekki mannasiði.
Kennarinn er strangari við þá en okkur og það er rétt hjá honum. Kennar-
amir vita hvað þeir gera. Ekki vildi ég vera fátækur, ég myndi dauðskamm-
ast mín. Af hverju er fátæktin svona mikil skömm? Eg veit það ekki. For-
eldrar mínir eru efnaðir. Pabbi á vagna og hesta. Það gæti hann ekki ef hann
væri fátækur. Ég sé oft tötralegar konur úti á götu og ég vorkenni þeim.
Hins vegar verð ég reiður þegar ég sé fátæka karlmenn. Það fer körlum illa
að vera skítugir og fátækir og ég hef enga samúð með fátækum körlum.
Mér þykir einhvern veginn vænt um fátækar konur. Þær geta beðið svo fal-
lega um hlutina. Karlmenn sem betla eru óþægilegir og ógeðslegir og þess
vegna eiga þeir skilið að vera fyrirlitnir. Það er ekki til neitt eins andstyggi-
legt og betl. Allt betl sýnir veikan, vesælan, já, meira að segja óheiðarlegan
persónuleika. Ég myndi frekar vilja detta niður dauður en svo mikið sem
opna munninn til að biðja um hluti sem maður á ekki að biðja um. En það
getur verið mjög fallegt og göfugt að biðja: að biðja einhvern um fyrirgefn-
ingu, einhvem sem þykir vænt um inann en sem maður hefur sært. Til
dæmis: mömmu. Að viðurkenna mistök og bæta fyrir þau með því að vera
þægur og hlýðinn er engin skömm heldur nauðsyn. Að biðja um brauð og
hjálp er slæmt. Af hverju þarf að vera til fátækt fólk sem hefur ekkert að
borða. Mér finnst það fyrir neðan virðingu fólks að sníkja mat og föt af öðr-
23