Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 56

um. Svo virðist að til séu ótal konur sem aldrei tekst að hefja sig yfir lítil-
mótlegar áhyggjur af útliti, sem aldrei sjá glaðan dag vegna þess að þær,
þessir þrautpíndu þrælar, skjálfa undir svipunni sem spyr: „Hvernig lít ég
út?“ eða: „Hvernig kem ég fyrir?“
Hvað Rósu viðvíkur, ég minntist á hana í upphafi, þá má hún ekki verða al-
veg útundan úr því að ég er búinn að kynna hana fyrir lesaranum. Páll, vin-
ur hennar, sem einnig var minnst á, sýndi, eftir því sem tímar liðu, ótvíræð
merki um að hann væri orðinn henni ótrúr og afhuga sem varð ekki aðeins
til að Rósa brast í grát heldur komst hún líka í mikið uppnám því hún hlaut
að taka sinnuleysi og tómlæti síns heittelskaða ástmanns sem sárri móðgun.
Dag nokkurn, þegar við sátum tvö saman í herberginu hennar, bað hún mig
heldur þung á svipinn, þ.e.a.s. fór hún þess á leit við mig, eða réttara sagt:
skipaði mér skorinort, að segja sér allt af létta um háttalag Páls og draga
ekkert undan. „Hann er félagi þinn,“ bætti hún við. Ég vissi á augabragði
hverju ég myndi svara og svaraði með því að benda henni á að einmitt
vegna þess að Páll væri vinur minn hefði ég rétt í þessu bannað sjálfum mér
að segja skoðun mína á honum. Þar sem ég taldi mér óhætt að segja henni
að upplýsingar og baktjaldamakk af þessu tagi væru einskis virði fyrir hana,
leyfði ég mér að skýra út fyrir henni með nokkrum vel völdum og auðskilj-
anlegum orðum að það samræmdist hvorki smekkvísi né áformum nokkurn
veginn heiðvirðs manns að opna upplýsingaskrifstofu. „Páll er að svíkja
mig,“ hrópaði hún: „Þú, þú veist eitthvað en vilt ekki segja mér það. Þú ert
viðurstyggilegur!" - Ég sat sem fastast, setti upp glaðlegan svip sallaróleg-
ur og svaraði ekki einu orði. Eftir fáeinar mínútur hlotnaðist mér sú veg-
semd, ánægja og unaðsbót að heyra Rósu segja að ég hefði rétt fyrir mér.
Hún rétti mér höndina og hafði sæst við mig. Um Rósu er það að segja að
hún var kattlipur og fim og hefði því getað orðið fyrirtaks herbergisþerna
hjá fínni dömu eða dansari í óperunni. Hún var afar þokkafull, lifandi og
ótrúlega skynug. Það kom oft fyrir að hún dansaði um í herbergi sínu með
kastaníettur eins og senjóríta. Sem leikkona hefði hún sennilega líka náð
langt. Mér var þó enn tamara að ímynda mér hana sem hjarðkonu, smala-
54