Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Qupperneq 36

Það var stórfurðulegt. En mikið hafði ég gaman af úrsmiðnum sem sagði
okkur sposkur á svipinn sögu af veitingamanni nokkrum og konu hans sem
urðu svo fjúkandi reið yfir því að enginn gestur skyldi koma á knæpuna
þeirra að þau átu allt og drukku sem þau áttu til. Falleg, dökkeyg, föl stúlka
lék gengilbeinu. Tveir bjarthærðir smásveinar, þetta voru synir veitinga-
mannsins, spásseruðu kotrosknir milli fóta föður síns. Þarna sátu líka tveir
náungar myrkir á svipinn. Annar náunginn spurði hinn: „Maður deyr ef
maður borðar það, veistu hvað það er?“ Sá sem spurður var hló og hló. Á
endanum sagðist hann ekki koma því fyrir sig. „Þá skal ég segja þér það,“
sagði sá fyrri: „Það er ekkert, því maður deyr ef maður borðar ekkert.“ Báð-
ir hlógu. í sömu svifum heyrðist háreysti, glaumur og gleði frá útidyrunum.
Þarna voru komin fimm ungmenni og eitt þeirra spilaði á lútu. Þá fyrst
færðist fjör í leikinn. Öll knæpan söng svo undir tók. Enn á ég eftir að
minnast á prófessor í fögrum listum með skegg eins og Rubens. Hann var
svo einstaklega lítillátur að hvetja veitingamanninn til að koma einhvem
tíma á vinnustofu sína og skoða listaverkin, bæði þau fullgerðu og hin sem
enn væru í smíðum. En nú var kominn kvöldmatur svo ég þurfti að drífa
mig.
34