Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 60

ég best veit hafði Lúísa aldrei neitt af frú Mortimer að segja. Það tókust
sem sé aldrei kynni með þeim enda ekki minnsta ástæða til þess. Þegar
Lúísa fæddi dreng lifnaði hetjan og ljónynjan sem bjó í henni og Mortimer
fékk að sigla sinn sjó. Hún sagði honum við fyrstu hentugleika, hátignarleg
og alveg róleg, þrungin mildri en óhagganlegri viljafestu að hún óskaði að
hann héldi sig upp frá þessu fjarri henni, að hún hefði innra með sér sagt
skilið við það sem gerst hefði og verið hefði. Hann bauðst til að styrkja
hana fjárhagslega. „Ekki til að tala um! Farðu!" sagði hún hvöss en róleg
og sendi honum kuldalegt og tómlegt augnaráð. Það var eins og hún þekkti
hann ekki lengur; hann var orðinn að ókunnum manni. Þegar hann sárbændi
hana um að sýna sér miskunn bað hún hann að hafa sig á brott á svo þurr-
legan og stuttaralegan hátt að honum dauðbrá og fór.
Lúísa hóf nú harða en ekki síður glaðbeitta, frjálsmannlega og æðrulausa
baráttu fyrir daglegu brauði og nauðsynjum. Þegar ég sá hana í því mótlæti
sem hún átti við að etja sýndist mér hún ekki síður hugrökk en fátæk og
ekki síður hyggin, kát og einörð en slypp og snauð. Eg hitti hana þegar að-
stæður hennar voru mjög erfiðar, þegar allt var andsnúið henni en alltaf gat
hún haldið uppi líflegum samræðum, geislað af yndisþokka og viljaþreki og
brosað glaðlega og djarflega. Hún hélt ævinlega ró sinni og stillingu og var
alltaf opin fyrir smágríni. Slík kona, kona með svo heilsteyptan karakter,
mátti til og hlaut að bjarga sér. Raunin varð líka sú að hún bar sigur úr být-
um í hinu harða stríði, stóð af sér allar holskeflur og ruddi sér braut í gegn-
um erfiðleikana. Hún varð sterk í baráttu hins daglega lífs og alltaf gat hún
hlegið og verið vingjamleg. Hún var einlægt tryggur vinur hinna fátæku
þótt hún væri sjálf sárfátæk. Hún var almúgastúlka sem lifði meðal almúga-
fólks. Hún hóf sig upp, ef þannig mætti komast að orði, og gerðist elskuð
og dáð drottning hinna fátæku. Um leið og hún hughreysti fólk og stappaði
í það stálinu, stappaði hún stálinu í sjálfa sig aftur og aftur og hughreysti
sig. Hvað uppgjöf og þreyta var vissi Lúísa ekki. - Lifir hún enn? Og ef svo
er, hvar heldur hún til? Það er orðið svo langt síðan ég sá hana. Lífið hreif
mig burt frá þessari góðu konu. Svo sannarlega myndi mig langa til að sjá
58