Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 49
KVÖLDGANGA
Ég stóð eins og þvara, mér gekk ekkert að komast áfram. Ef ég reyndi að
halda áfram var eins og ég stæði fastur í sporunum og þegar ég stóð kyrr
var eitthvað sem ýtti mér áfram. Fegurð kvöldsins orkaði svona á mig;
dökkir, voveiflegir litir og gullnir, angurblíðir tónar hófust upp fyrir framan
mig. Það var rétt eins og ég væri blindur og gæti ekki séð fegurðina, mér
leið svo undarlega, hjartað var kalt og samt leið mér svo vel og unaðslega.
Ég skimaði gaumgæfilega í allar áttir eins og til að koma auga á eitthvað
nýtt og óvænt. Kvöldlitirnir tónuðu eins og saklaust, indælt, kvíðafullt
kveðjuljóð og mér fannst að mér væri ætlað að sjá tónana og heyra litina.
Kvöld, þú dýrðlega málverk. Ægifögur sólin kvaddi með töfrum og breiddi
gullnar bylgjur yfir fjallið sem minnti á mókandi hetju frá fyrri tímum. Og
húsin voru svo ábúðarfull á svipinn. í látlausum gluggunum glampaði und-
ursamlegur eldur. Ástúð, góðvild og guðlegur kraftur helltust og flóðu yfir
djúpgræn engin og slógu lauflaus trén logagylltum bjarma og vörpuðu
töfrafullum blæ yfir hljóðan, unaðsríkan skóginn. Kvöldið er töframaður
sem breytir heiminum í draum og tekur í hönd mannfólksins og leiðir það
gætilega inn í ójarðnesk, draumkennd lönd þar sem grunurinn er þýðingar-
meiri en viskan, þar sem óræð tilfinning er þýðingarmeiri en dómgreindin.
Þegar fór að dimma og dimma allt í kringum mig, grillti ég í glansandi röku
myrkrinu fátæklegt hús sem stóð við veginn. Það var líkara hreysi en húsi,
líkara rústum en mannabústað. Ég gekk inn. í húsinu bjó hún Klara.
47