Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 62

NERVUS
Ég er orðinn svolítið tættur, reyttur, slitinn, rifinn og kraminn. Ég er allur
laminn og barinn. Ég er farinn að brotna svolítið og molna sundur, já já. Ég
er farinn að skrælna svolítið og skorpna, já já. Það er lífið. Það gerir lfflð.
Reyndar er ég ekkert mjög gamall enn þá, ég er svo sannarlega ekki orðinn
áttræður en ég er ekki heldur sextán. Auðvitað er ég farinn að eldast svolít-
ið og slitna. Það er lífið. Ég er farinn að hrörna svolítið og bresta og brotna.
Það gerir lífið. Kannski að ég sé orðinn svolítið úttaugaður? Það getur vel
verið en það þýðir svo sannarlega ekki að ég sé orðinn áttræður. Það er
heilmikil seigla í mér, það þori ég að ábyrgjast. Ég er ekki ungur lengur en
ég er ekki heldur orðinn gamall, svo mikið er víst. Ég er farinn að eldast
svolítið og visna en það gerir ekkert til; ég er ekki orðinn neitt mjög gamall
þótt ég sé kannski svolítið úttaugaður og nervus. Það er bara lífsins gangur
að maður fari að gefa sig svolítið með tímanum en það gerir ekkert til. Og
raunar er ég ekkert rnjög nervus, ég er bara svolítið undarlegur og skrýtinn
en það þýðir vonandi ekki að ég sé alveg glataður. Ég vil ekki trúa því að
ég sé búinn að vera. Ég segi það aftur og aftur, ég er óvenjuseigur og harð-
gerður. Ég held allt út, ég gefst aldrei upp. Ég er hvergi banginn. En ég er
svolítið nervus. Ég er eflaust svolítið nervus, ég er sennilega svolítið
nervus, ég er kannski svolítið nervus. Ég vona að ég sé svolítið nervus. Nei
svoleiðis nokkuð vonar maður ekki en ég er hræddur um það, já, ég er
hræddur um það. Það á örugglega betur við að segja hér „hræddur um“
fremur en „vona“. En ég óttast ekki að ég sé nervus, svo mikið er víst. Ég er
60