Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 18

annað um snjó og snjókomu og alltaf liggur þar einhver dáinn í snjónum.
Walser dó á jóladag árið 1956. Hann hafði farið í sinn daglega göngutúr um
morguninn. Það var snjókoma úti og hann fannst látinn í snjónum síðar um
daginn.
Að lokum er rétt að geta þess að textamir sem hér birtast eru frá ýmsum
skeiðum í ævi Walsers. Sá elsti, „Tvær skrýtnar sögur um dauðann", er frá
1904 en sá yngsti, „Apinn“, er úr síðustu bók hans, Die Rose, sem kom út
1925. Það er ekki vandalaust að þýða Walser því hann á það til að stökkva
úr einu í annað, skrifa langar og skrautlegar setningar og vera með svolítið
undarlega orðaleiki. Textarnir geta virkað samhengislausir í fyrstu en þegar
þeir eru lesnir í annað og þriðja sinn er eins og maður heyri vissan takt og
jafnvel tónlist. Maður uppgötvar hárfín blæbrigði og nákvæma uppbygg-
ingu í því sem í fyrstu virðist vera óskipulegur orðaflaumur. Þessu þarf
þýðandinn að ná því annars fær Walser ekki að njóta sín og lesendurnir
ekki að njóta hans. Ég hef reynt að láta Walser njóta sín og vera frumtext-
anum trúr.