Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 35

KNÆPAN
Kvöld eitt sat ég á lítilli og ekki mjög vel þokkaðri knæpu. Þarna stóð og
sat alls kyns lýður, t.d. tveir gegndrepa ökumenn sem stóðu og ræddu sam-
an með kostulegum tilburðum. Vesæll óþjóðalýður, ruddar og landshorna-
lýður sat við eitt borðið og hafði efnt til heillandi hringborðsumræðna. Blá-
leitur tóbaksreykur liðaðist um knæpuna og það voru undarlegir malerískir
töfrar yfir flækingunum sem minntu mig á málverk eftir Cézanne en mér
hafði auðnast að sjá þau hér og þar í höfuðborginni. Ásjóna skeggjaðs
manns, sem sat einn við borð í þungum þönkum, var hrífandi fögur. Veit-
ingamaðurinn virtist aftur á móti alveg vera laus við þungar hugsanir. Hann
var að lýsa því fyrir drykkjurútunum hvemig hann hefði lamið tíu eða tutt-
ugu manns í spað. Hann sagði að bófagengi nokkurt hefði haft í hyggju að
berja sig en hann hefði verið fyrri til. Hann hefði þrifið stól og lamið fant-
ana á kjaftinn svo þeim blæddi. Hingað til, sagði hann, hefði tíðkast að gefa
mönnum á hann með hnefanum en hann hefði sýnt að það mætti fullt eins
nota stóla. Öll knæpan hló því veitingamaðurinn var í raun og sannleika
bráðskemmtilegur. Ég hef aldrei nokkurn tíma hitt jafnglettinn og spaug-
saman vert. Hann var eins og gamall fóstbróðir, hrjúfur en hláturmildur
vígamaður og sterkur sem naut. Höfuðið, hnakkinn, kroppurinn og blikið í
augunum báru vott um ógurlegan höggþunga, maðurinn var einfaldlega
óborganlegur.
Þarna sat líka kona, að kalla má drukkin, áberandi mikil að burðum og
sveiflaði líkamanum til og frá svo engu var líkara en hún væri úr gúmmíi.
33