Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 71

SCHWENDIMANN
Einu sinni var undarlegur maður. Halló, halló, hvað var svona undarlegt við
hann? Hvað var hann gamall og hvaðan var hann? Ég veit það ekki. Þú get-
ur kannski sagt mér hvað hann hét? Hann hét Schwendimann! Gott, mjög
gott, trés bien, trés bien. Haltu áfram og segðu okkur: Hvað var það sem
hann Schwendimann vildi? Hm, hann vissi það varla sjálfur. Það var nú
ekki mikið sem hann vildi en hann vildi eitthvað rétt. Að hverju var
Schwendimann að leita og hvað var hann að rannsaka? Hann var ekki að
leita að miklu en hann var að leita að einhverju réttu; týndur og tröllum gef-
inn. Er það? Týndur? Oho, tröllum gefinn! Guð í hæstum hæðum, hvar á
þetta að enda með blessaðan manninn? Alstaðar, hvergi eða einhverstaðar?
Ósköp eru að heyra. Allt fólkið horfði á hann spurnaraugum og hann á fólk-
ið. Ó, þvílík smán, þvílík eymd. Þannig staulaðist hann áfram óstyrkum fót-
um, máttfarinn og stirðbusalegur, og gáskafull skólabörn hlupu á eftir
honum og gerðu at í honum og spurðu: „Að hverju ertu að leita, Schwendi-
mann?“ Það var nú ekki stórt sem hann leitaði að en hann leitaði að hinu
rétta. Hann vonaðist til að finna hið rétta með tíð og tíma. „Það finnst,“
tautaði hann ofan í svart og tætingslegt skeggið. Skeggið á Schwendimann
var afskaplega úfið. Hananú! Úfið? Ce §a! Voilá! Frábært! Svo sannarlega!
Stórfenglegt! í einni svipan var hann staddur við ráðhúsið. „Ráðleggingar
hjálpa mér ekki hætis hót, mér er ekki viðbjargandi,“ sagði hann og fyrst
hann taldi sig ekkert hafa í ráðhúsið að gera hélt hann gætilega áfram og
kom að fátækrahúsinu. „Vissulega er ég fátækur en ég á ekki heima í fá-
69