Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 64

APINN
Nú skal hafin saga sem greinir frá því, gætilega en samt vægðarlaust, að
dag einn datt apa nokkrum í hug að labba sig inn á kaffihús til að drepa þar
tímann. Á koilinum, sem var langt frá því að vera skyni skroppinn, hafði
hann stífan hatt, sem gæti allt eins hafa verið linur, og á höndunum þá fín-
ustu hanska sem nokkru sinni hafa sést í herrafatabúð. Jakkafötin voru
tipptopp. Með nokkrum einkennilega liprum, fisléttum og í sjálfu sér eftir-
tektarverðum en um leið dálítið afhjúpandi setningum var hann kominn í
salarkynni, þar sem þægileg hljómlist hríslaðist um allt eins og þytur í lauf-
blöðum. Apinn vissi ekki almennilega hvort hann ætti að vera hógvær og
tylla sér við borð úti í horni eða fá sér sæti alls ófeiminn í miðjum salnum.
Hann kaus hið síðarnefnda því honum varð ljóst að öpum, svo lengi sem
þeir haga sér skikkanlega, er alveg óhætt að láta sjá sig. Angurvær en samt
fjallhress, frakkur en um leið feiminn horfði hann í kringum sig og
uppgötvaði margt snoturt stúlkuandlit með varir eins og þær væru úr kirsu-
berjasafti og vanga eins og þeir væru búnir til úr þeyttum rjóma eða núðl-
um. Fögur augu kepptu við hljómþýðar melódíur og ég verð frá mér num-
inn af frásagnargleði og stolti þegar ég tilkynni að apinn spurði þjónustu-
stúlkuna hvort hann mætti klóra sér. „Eins og yður sýnist,“ svaraði hún vin-
gjarnlega og kavalérinn okkar, ef hann stendur þá undir slíkri nafngift, nýtti
sér fengið leyfi svo ýtarlega að viðstaddar dömur ýmist hlógu eða horfðu í
aðra átt til að þurfa ekki að sjá hvað hann tíndi af sér. Þegar kona nokkur,
62