Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 55

fyrir að góðviljaður lesandinn láti sig sársauka og áþján einhverju varða en
hugsi ekki bara um glens og grín. Þar að auki geri ég ekki á hluta nokkurs
manns þótt ég segi frá þjáningu drengsins.
Nú er ég næstum búinn að gleyma því sem ég ætlaði að fjalla um, nefnilega
Lúísu. Ég á þessari elskulegu konu, þessari „almúgastúlku", svo mikið að
þakka að ég má til með að fara um það nokkrum orðum. Hugsun hennar var
svo frjáls og skír og hún bjó yfir stórri, frjálsri og góðri sál. Þegar ég hugsa
um Lúísu, stendur hún miklu fremur fyrir mér sem hrein mannssál en lík-
amleg mynd og það skiptir ekki litlu þegar kona á í hlut. Lúísa var falleg!
en þúsundfalt fegurri en fegurð hennar voru eiginleikarnir sem hún bjó yfir.
Ég hef aldrei aftur hitt jafnkáta og skemmtilega konu. í henni sameinuðust
menntun og glaðværð, fegurð og gáski, alvörugefni og vingjarnleiki sem
ég, eftir allt sem ég hef séð og reynt í heiminum, hlýt að kalla dýrmætt og
afar fágætt. Ég hef kynnst svo mörgum önugum, þykkjuþungum og öfund-
sjúkum konum. Frá Lúísu geislaði alltaf sama ferska og ljómandi bjarta
glaðværðin. Dómgreind hennar stóð í jöfnu hlutfalli við fegurð hennar og
manngæska hennar var engu minni en gáfurnar: Hversu oft hef ég ekki hitt
konur sem notuðu gáfur sínar öðru fremur til að ergja sjálfar sig og aðra!
Lúísa var aldrei nokkurn tíma ergileg! Fegurð hennar, sem var líkust tungl-
skinsfegurð miðaldamadonnu, skipti hana engu máli. Ur augum hennar
stafaði góðvild og ómæld hjálpfýsi þótt blíðlegt en settlegt stolt væri henni
ekki síður eiginlegt. Ég hef séð glampann í augunum á fögrum og stoltum
konum sem óttast að fegurðin fölni og stjarna þeirra hrapi. Svoleiðis nokk-
uð sá ég aldrei í fari Lúísu. Ég sá gullfallegar konur ergja sig yfir vindinum
og regninu sem höfðu dirfst að koma ólagi á hið heilaga hár og það gæti
hafa komið fyrir að ég hafi fengið tækifæri til að sjá konur gnísta tönnum af
reiði yfir óvæntum töfrum kynsystra sinna. Það er varla of mikið fullyrt,
þótt hvorki beri það vott um kurteisi né háttvísi, að segja að útlitið hjá slík-
um konum verði að stöðugu kvalræði sem þær skapa sér sjálfar með eilífu
og aumkunarverðu ergelsi út af munni, vanga, augum, hárgreiðslu og lín-
53