Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 50

SÉNÍ
Þama er séní sem er búið svo dýrðlegum kostum að það veit ekkert hvað
það á af sér að gera. Það er þrándur í götu sjálfs sín og finnst það allt í lagi.
Það telur sig hafið yfir hversdagslega tilveru. Hvort það var einhvern tíma á
Ítalíu vitum við ekki. Við vitum aðeins eitt með vissu: Það er ákaflega stolt
þrátt fyrir bresti sína. Var því einhvem tíma refsað fyrir drembilætið? Já, og
ekkert lítið, en það lærði ekkert af því, frekar að hrokinn hafi færst í auk-
ana. Það gengur hnarreist um og fætur þess eru sármóðgaðir að þurfa að
snerta jörðina. Þetta hljóta að vera fínir fætur og tilfinninganæmar tær.
Borðar það eitthvað? Það hlýtur að vera; en það myndi helst vilja sleppa
því. Séníið býr hátt uppi, það býr í þakherbergi þar sem það hefur gott út-
sýni og á því auðvelt með að átta sig á hlutunum. Húsnæðið er ódýrt, það
gæti ekki búið í dýru húsnæði. Það lætur fjármálin reka á reiðanum því
þannig eiga séní að vera. Það fer oft í gönguferðir og fær þá ótal hugmyndir
en því miður veit það ekkert hvernig það á að koma þeim í framkvæmd.
Orti það ekki ljóð og fengu þau ekki slæmar viðtökur? Reyndar, og það
var sárt, en séní eru fljót að ná sér. Eitt sinn bauðst því tækifæri að festa ráð
sitt en því fannst það fyrir neðan virðingu sína. Uss, ekki trufla! Það situr
og hugsar, þá má ekkert fara forgörðum; því það væri mikill skaði.
Það þolir ekki viðkvæmni og samt má vel vera að það hafi hjartað á rétt-
um stað. Maður verður bara að hafa í huga að gott hjartalag er of hvers-
dagslegt fyrir séní. Jólin koma. Séníið segir við sjálft sig: „Oh, en leiðin-
48