Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 57

stúlku eða veiðikonu úti í skógi eða á víðáttumiklum, grænum engjum í
blaktandi skrautklæðum. Hún var gædd kænsku, yndisþokka og glettni og
minnti fyrir vikið á rókokótímabilið. Seinna meir átti hún reyndar eftir að
giftast kennara.
Um tíma bjuggu þær vinkonurnar Rósa og Lúísa saman í látlausri íbúð og
höfðu báðar veitt mér leyfi til að koma við og banka upp á hjá þeim eins oft
og mig lysti og þar sem ég hafði auðvitað unun af að taka til máls í áheyrn
tveggja hressra og skynugra stúlkna og veittist þar að auki sú sérstaka
ánægja að vera alltaf velkominn og tekið opnum örmum þá nýtti ég mér of-
annefnt heimsóknarleyfi af hjartans lyst og voru samskipti okkar ávallt líf-
leg, þægileg og hispurslaus. Lúísa var rósemin sjálf. Rósa gat aftur á móti
verið í uppnámi eða niðurdregin. Einhverju sinni hafði hún séð mann verða
fyrir sporvagni. Það var þessari viðkvæmu og tilfinninganæmu sál lfkt að
missa alla stjóm á sér í geðshræringu sinni, uppnámi og hryggð yfir þessu
hörmulega atviki. Lúísa var að vissu leyti hin stóra en Rósa hin viðkvæma
sál. Mikið voru þetta annars skemmtilegar stundir fyrir mig, ungan og
óreyndan manninn, því nú laukst algjörlega óþekktur heimur upp fyrir aug-
um mér, heimur þar sem framkoma mín hlaut að vera klaufaleg og ófimleg
en sem gerði mér kleift að fræðast um ótal hluti á notalegan og óþvingaðan
hátt vegna félagsskaparins sem ég naut á meðan ég blaðraði. Menntun og
ákafur fróðleiksþorsti fléttuðust líflegum og fjörugum umræðum á eins
ákjósanlegan hátt og verið gat. Ekki vildu þessar ástúðlegu stúlkur þiggja af
mér annan þakklætisvott en að ég væri skemmtilegur að tala við og af þeim
sökum þurfti ég ekki að leggja annað af mörkum en alsælt, ungt og auðtrúa
andlitið og framkomu sem var enn þá fremur álappaleg. Ég naut heimilis-
legs andrúmslofts, góðra ráða, uppörvunar og uppbyggingar og hafði aðeins
þeirri léttvægu skyldu að gegna að vera ekki leiðinlegur, þurr og logn-
mollulegur, heldur, ef þess væri nokkur kostur, hið gagnstæða; brjóta upp á
boðlegu umræðuefni, hlæja öðru hverju hátt, snjallt og smitandi, láta eitt og
annað gáfulegt eða heimskulegt hrökkva út úr mér, vera sæmilega klár og
skýr, sýna engan mæðusvip, leyfa nokkrum bröndurum að fjúka, vera já-
55