Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 73

„Ég er reyndar sorgmæddur en ég á ekki heima í sorgarhúsinu,“ og áfram
hélt hann; kom að guðshúsinu og gekk áfram án þess að segja orð og kom
að gistihúsi þar sem hann sagði: „Ég er ekki góður gestur, enginn vill fá
mig,“ og hélt leiðar sinnar. Loksins eftir að myrkrið var skollið á kom hann,
eftir erfiða göngu, að rétta húsinu og um leið og hann sá það sagði hann:
„Loksins fann ég það sem ég leitaði að. Hér á ég heima.“ Við dyrnar stóð
beinagrind. Hann spurði: „Má ég koma hérna inn til að hvfla mig?“ Beina-
grindin glotti vingjarnlega og mælti: „Gott kvöld, Schwendimann: Þig
þekki ég vel. Gakktu í bæinn og vertu velkominn.“ Hann gekk inn í húsið
sem allir munu á endanum finna, þar sem er ekki aðeins pláss fyrir hann
heldur fyrir alla, og þegar hann var kominn inn datt hann niður dauður því
hann var kominn í dauðahúsið og þar hlaut hann hvfld.
71