Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 39

fréttir frá Peking“ eða „Mercure de France“, sem á áreiðanlega eftir að
tryggja mér mikla velgengni.
Rúmið virðist vera þokkalegt. Ég ætti og ég ætla að hætta þessum smá-
smugulegu rannsóknum. Hér kem ég auga á afskaplega skrýtið og drauga-
legt hattahengi og spegillinn yfir þvottaborðinu þarna mun á hverjum degi
trúa mér fyrir útliti mínu. Vonandi á myndin, sem hann sýnir, eftir að slá
mér gullhamra. Legubekkurinn er gamall, þar af leiðandi þægilegur og
hentugur. Nýjar mublur geta raskað ró okkar vegna þess að nýjabragðið er
svo sterkt og truflandi. Mér til mikillar ánægju sé ég bæði hollenskt og
svissneskt landslag hanga í hógværð sinni á veggnum. Ég á áreiðanlega eft-
ir að skoða báðar myndirnar oft og mikið. Hvað loftið í þessum vistarverum
snertir, þá vil ég leyfa mér að halda eða öllu heldur ganga strax út frá því
sem nokkurn veginn vísu, að hér hafi ekkert verið hugsað um að lofta út í
ansi langan tíma og virðist þó ekki veita af. Ekki leikur nokkur vafi á að
það er fúkkalykt héma; en mér finnst það spennandi. Það er viss nautn að
anda að sér slærnu lofti. Reyndar get ég alveg haft gluggann opinn dögum
og vikum saman; þá mun hið góða og rétta feykjast inn í herbergið til mín.“
„Þér verðið að fara fyrr á fætur. Ég get ekki liðið að þér liggið svona lengi
fram eftir,“ sagði frú Wilke. Að öðru leyti sagði hún fátt við mig.
Ég lá nefnilega allan liðlangan daginn í rúminu. Mér leið ekkert of vel.
Allt hrundi í kringum mig. Það var eins og ég væri lagstur í doða; ég þekkti
mig ekki lengur, vissi ekki lengur hver ég var. Allar hugsanir mínar, sem
einu sinni höfðu verið skýrar og bjartar, svömluðu nú í dimmri óreiðu og
glundroða. Það var eins og vitundin lægi sundurmoluð fyrir syrgjandi aug-
um mínum. Heimur hugsana og heimur tilfinninga í einum hrærigraut. Allt
dautt, tómt og vonlaust í hjartanu. Engin gleði lengur og engin sál og það
var með herkjum að mér tækist að muna að til höfðu verið stundir þegar ég
var kátur og hughraustur, góðhjartaður og bjartsýnn, vonglaður og ham-
ingjusamur. En sú synd, en sú synd! Ekki nokkur minnsta glæta lengur
fram undan.
Samt sem áður lofaði ég frú Wilke að fara fyrr á fætur og viti menn, ég
fór aftur að vinna af fullum krafti.
37