Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 42

LAMPI, PAPPÍR OG
HANSKAR
Lampinn er tvímælalaust afskaplega þarfur og góður hlutur. Það er talað
um stand- og vegglampa, spritt- og olíulampa. Þegar minnst er á lampa
verður maður nauðugur viljugur að fara að hugsa um lampaskerma, það er
að segja, maður verður ekki að gera það. Það er ekki rétt að maður verði.
Það neyðir okkur enginn til þess. Við skulum vona að hver og einn geti
hugsað það sem hann vill en það virðist nú samt vera staðreynd að lampinn
og lampaskermurinn eiga mjög vel saman. Lampaskermur án lampa væri
einskis nýtur og lampi án lampaskerms væri gallagripur og ekki mjög fal-
legur. Það er eðli lampans að lýsa. Okkur finnst lítið til um lampa sem ekki
hefur verið kveikt á. Ef ekki logar á honum vantar það sem gerir lampa að
lampa. Það er fyrst þegar fer að loga á lampanum að gildi hans kemur í ljós,
þá fyrst fer þýðing hans að lýsa og ljóma á sannfærandi hátt. Við erum
skyldug til að votta lampanum virðingu okkar og klappa honum lof í lófa
því hvemig fæmm við að í niðdimmri nóttinni ef ekkert væri lampaljósið.
Við getum lesið og skrifað í mildu ljósi lampans, allt eftir því hvað hentar
okkur, og fyrst við erum að tala um lestur og skrift þá erum við nauðbeygð
til að hugsa um bók eða sendibréf. Bækur og sendibréf minna okkur aftur á
móti á annað, nefnilega pappír.
Eins og við vitum er pappír búinn til úr viði og úr pappímum eru svo
búnar til bækur sem eru stundum lítið lesnar eða alls ekki og stundum ekki
aðeins lesnar heldur hreinlega gleyptar. Pappírinn er svo mikið þarfaþing að
manni finnst maður vera knúinn og neyddur til að segja: Hann hefur ein-
40