Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Side 52

LÚÍSA
Ég var nítján ára verslunarskólanemi í Z... Páll, félagi minn, kynnti mig fyr-
ir vinkonu sinni, Rósu, sem kom mér aftur í kynni við vinkonu sína, Lúísu,
sem var góðverk því nú mátti ég passa mig að vera kurteis og prúður. Ég
ætla ekki að ræða frekar hvort ég hef alltaf verið kurteis. Mánaðarlaun mín
námu hundrað tuttugu og fimm frönkum. Ég var nógu óforskammaður til
að segja við sjálfan mig: „Ræfill eins og ég á ekki á nokkurn hátt skilið að
fá svona há laun!“ Á þessum árum hafði ég þann stóra kost eða ókost að
bera afskaplega litla virðingu fyrir sjálfum mér en yfirmáta mikla virðingu
fyrir flestum öðrum. Hvað þetta snertir er 19 ára gamall piltur svo sannar-
lega kjarkmikill. Einn góðan veðurdag herti ég mig upp og skrifaði Lúísu,
sem ég dáði mikið, bréf sem byrjaði, eftir því sem ég best man, á þessum
laglegu orðum: „Hávelborna, kæra fröken, þetta er í fyrsta skipti á minni
stuttu, aumu og kannski einskisverðu ævi sem ég dirfist að skrifa bréf til
konu og það hefur reynt á viljastyrk minn, staðfestu og hugrekki að ráðasl í
að semja þetta ávarp, þótt það hafi út af fyrir sig verið mér sönn ánægja að
mega gera það.“ Lúísa var svo vingjarnleg að svara bréfinu með því að
senda mér ljóðahandrit og póesíbók og biðja mig um að skrifa ljóðin úr
hinu fyrrnefnda í hið síðarnefnda með fíngerðri rithendi minni. Var til
lukkulegri maður en hamingjuhrólfurinn sem fékk þessa bón? Ég skrifaði
fegurstu og hugljúfustu erindin niður með fínni skrift og áköfum hjartslætti
og fannst ég hafa himin höndum tekið. Það þarf ekki mikið til að gleðja
ungan verslunarskólanema. Meðan á kynnum okkar stóð sagði Lúísa eitt
50