Morgunblaðið - 03.12.2015, Side 69

MINNINGAR 69
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 3. DESEMBER 2015
mun alltaf búa að. Eftir fermingu
fluttist ég norður í land, fór í
menntaskóla og ílentist þar fram
til tuttugu og fimm ára aldurs. Á
svipuðum tíma flutti amma, þá
ekkja, suður. Sambandið varð
formlegra en alltaf hlýtt, ég fór í
heimsókn þegar ég kom suður og
hringdi annað slagið. Eftir að ég
sjálfur flutti suður kynntist ég
svo Jónu ömmu upp á nýtt sem
fullorðinn maður. Þá kom í ljós
þrælskemmtileg kona sem hafði
unun af því að hlæja og hafa gam-
an, kona sem lagði mikið upp úr
því að fá afkomendur og ættingja
í heimsókn og skörp manneskja
sem hafði ákveðnar skoðanir á
samfélags- og stjórnmálum. Ég
var á öndverðum meiði við hana í
pólitík og við gátum sko aldeilis
skipst á skoðunum, sem enduðu
yfirleitt á sömu setningu hjá
henni: „Ég kýs Sjálfstæðisflokk-
inn, annars held ég að allt fari
bara í vitleysu.“ Þessu fylgdi svo
hlátur. Enn hafði hún svo lag á að
vísa mér veg og leiðbeina mér um
viðeigandi hegðun og talsmáta,
en ég á það til að fara fram úr
mér á köflum. Það var ótrúlega
gaman að fá aftur tækifæri til að
gera hana að svo stórum hluta af
lífinu eins og raun bar vitni, en
sjaldan hittumst við systkinin í
Reykjavík án þess að hún væri
með. Það var ekki endilega þann-
ig að hún amma mín hefði hæst
eða sæti í miðjunni, en hún fylgd-
ist með og naut þess greinilega
að vera í samvistum við okkur af-
komendurna. Jóna amma fór
frekar skyndilega og skildi okkur
afkomendurna eftir óviðbúin.
Skarðið sem hún skildi eftir sig
verður aldrei fyllt og tungumálið
nær ekki fyllilega utan um til-
finningarnar sem bærast. Elsku
Jóna amma, frá mínum dýpstu
hjartans rótum, takk fyrir allt.
Jón Eggert Víðisson.
Elsku amma mín, ég trúi ekki
ennþá að þú sért farin frá okkur.
Mér finnst svo sárt að hafa ekki
náð að kveðja þig í hinsta sinn.
Svona er víst lífið, þegar eitt ljós
slokknar þá kviknar annað, eins
ósanngjarnt og það er. Þú hefur
kennt mér svo margt í gegnum
tíðina með jákvæðni þinni og
góðmennsku, en þú ert líklega
með stærsta hjarta í öllum heim-
inum.
Elsku amma, þú komst oft
norður á Akureyri til okkar, það
var alltaf svo gott að hafa þig á
jólunum. Þegar ég flutti suður og
fór í Hússtjórnarskólann í
Reykjavík áttum við nokkrar
góðar stundir saman, þú hjálp-
aðir mér að klára verkefnin og
hafðir svo gaman af því. Það er
alltaf jafn sárt að kveðja mann-
eskju sem maður elskar af öllu
sínu hjarta. Litli langömmust-
rákurinn þinn fæddist þann 29.
nóvember, hann er dásamlegur
og hann mun sofa með yndislegu
mjúku dúnsængina sem þú gafst
honum rétt áður en þú fórst frá
okkur.
Elsku amma mín, þú munt
alltaf eiga stað í hjarta mínu og
ég mun svo sannarlega segja
barninu mínu frá langömmu sinni
sem fór alltof fljótt frá okkur.
Þín nafna,
Jóna Brynja, Guð-
mundur Óskar og
drengur Guðmundsson.
Elsku Jóna amma, eða amma í
Bolungarvík eins og við kölluðum
hana alltaf. Það er með mikilli
sorg í hjarta sem okkur systkinin
langar að minnast ömmu með
nokkrum orðum.
Þær eru margar minningarn-
ar, en þær fyrstu eru frá því þeg-
ar Guðrún Jóna og Heiðmar
komu í heimsókn til ömmu og afa
til Bolungarvíkur. Að fá að fara
ein í flugvélinni vestur var mikið
sport og fá að eyða dálitlum tíma
með ömmu er minning sem er
okkur dýrmæt. Amma stjanaði
við okkur og lét allt eftir okkur.
Ísrúntarnir voru ófáir, allt sem
við báðum um var keypt og við
fengum að sofa inni hjá þeim afa
á dýnu því það var svo notalegt.
Þegar amma flutti suður fór-
um við að kalla hana ömmu í
Breiðuvík. Við komum reglulega
í heimsókn þangað og Hjalti Jón
og Heiðrún gistu oft hjá henni í
skólafríum. Þá var ómissandi að
fá ömmufiskibollur og pönnukök-
ur.
Ef mann langaði að fá fréttir
af ættingjum var tilvalið að fara
til ömmu, í vel hituðu íbúðina, og
setjast með kaffibolla við eldhús-
borðið. Þessar umræður voru oft
á tíðum afar skemmtilegar, enda
var amma hnyttin með eindæm-
um og mikill húmoristi. Oft varð
að gera hlé á samræðunum þar
sem amma fór í svo mikið hlát-
urskast að hún kom varla upp
orði.
Amma fylgdist vel með fólkinu
sínu og öllum barnabörnunum og
ekki síður með langömmubörn-
unum. Hún var mjög stolt af af-
komendum sínum og þegar eitt-
hvað stóð til mætti amma, jafnvel
þótt það væri norður á Akureyri.
Hún mætti í allar útskriftir,
fermingar og skírnarveislur, og
meira að segja í útskrift Heið-
mars þó að engin veisla hafi verið
haldin. Amma vildi fagna með
okkur og sýna okkur stuðning.
Elsku amma, minningin um
yndislega, hlýja og góða konu lif-
ir með okkur. Hvíldu í friði.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt
Um varpann leikur draumsins perlu-
glit.
Snert hörpu mína, himinborna dís,
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stefánsson frá Fagraskógi)
Guðrún Jóna, Heiðmar,
Hjalti Jón og Heiðrún.
Jóna mágkona mín hefur kvatt
eftir stutt en erfið veikindi. Þótt
ýmsir krankleikar hafi hrjáð
hana illa og lengi var henni nú
kippt út úr daglegu lífi nánast
fyrirvaralaust og á svip stundu.
Jóna ólst upp í Bolungarvík og
var elst í stórum systkinahópi.
Þar var hún fremst meðal jafn-
inga, góð fyrirmynd og naut
verðskuldaðrar virðingar fjöl-
skyldu og vina. Hún var sterkur
persónuleiki, fjölskyldumann-
eskja ásamt því að vera afar flink
og dugleg við allt sem viðkom
heimili og hússtjórn. Enda valdi
hún sér aðallega störf í eldhúsum
og mötuneytum á starfsferli sín-
um. Þá var hún höfðingi heim að
sækja og gestrisin mjög.
Jóna var greind kona, fylgdist
vel með fréttum, hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum á málefnum
og stóð fast við sinn keip. En líf
hennar var ekki alltaf dans á rós-
um. Þurfti hún að klífa margan
mismunandi klettinn á lífsleiðinni
og fór ekki varhluta af sorginni.
Það vitum við vel sem til þekkj-
um, en þrjú af systkinum hennar
létust á voveiflegan hátt og sjálf
varð hún ekkja aðeins 55 ára
gömul.
En undir niðri var þessi lífs-
reynda manneskja hláturmild,
hafði létt yfirbragð og sagði
skemmtilega frá. Margar sögur
af þeim hjónum eru þekktar í
fjölskyldunni og varðveitast í
minnum okkar, en þau voru snill-
ingar bæði tvö í að gera grín að
sjálfum sér, krydda frásagnir og
sjá spaugilegu hliðar tilverunnar.
Mér finnst eins og Jóna hafi
alltaf verið í fjölskyldunni. Smá-
stelpa flutti hún með foreldrum
sínum frá Ólafsfirði til Bolung-
arvíkur og kom heim til okkar í
byrjun. Ég man hvað ég heillað-
ist af norðlenskunni hjá Halldóru
mömmu hennar þegar hún spurði
Jónu hvort hún vildi „mjóóóólk“.
Seinna keyptu þau húsið af for-
eldrum mínum þegar við fluttum
yfir götuna og samgangur varð
töluverður. Þá voru þau Jón
Eggert bróðir minn kornung
þegar þau stofnuðu fjölskyldu og
byrjuðu að búa. Ómögulegt er að
ræða um annað þeirra hjóna án
hins, svo samofið var líf þeirra í
huga mínum, en Nonni féll frá
langt um aldur fram, aðeins 58
ára gamall.
Samband Jónu við foreldra
mína var afar gott og farsælt,
ríkti þar gagnkvæm væntum-
þykja og virðing og reyndist hún
þeim sem tryggasta dóttir. Hún
segir í minningargrein um pabba
að hann sé sá mesti öðlingur sem
hún hafi þekkt og um mömmu að
hún hafi reynst henni vel og sem
besta móðir.
Með elsku Jónu okkar höfum
við systkinin deilt gleði og sorg-
um gegnum mörg ár. Við kveðj-
um hana nú með þakklæti í huga
og virðingu og látum góðar minn-
ingar tala sínu máli.
Megi ljós og friður vaka yfir
öllu hennar fólki.
Halldóra Sigurgeirsdóttir.
Elsku Jóna, nú er því miður
komið að því að kveðja um sinn
og þakka fyrir þau forréttindi að
hafa fengið að kynnast þér. Þú
varst dásamlega yndisleg og ljúf
og góð við alla og barst einstaka
umhyggju fyrir þínu fólki. Það
var alltaf svo gott og notalegt að
koma til þín og öllum leið vel í
þinni návist. Minningarnar eru
margar og allar góðar, ég geymi
þær í huga mínum og hjarta og
minnist þín með hlýju. Þú varst
einstök og mér þykir óendanlega
vænt um þig.
„Einstakur“ er orð sem notað er þegar
lýsa á því sem engu öðru er líkt,
faðmlagi eða sólarlagi eða manni sem
veitir ástúð með brosi eða vinsemd.
„Einstakur“ lýsir fólki sem stjórnast af
rödd síns hjarta og hefur í huga hjörtu
annarra. „Einstakur“ á við þá sem eru
dáðir og dýrmætir og hverra skarð
verður aldrei fyllt. „Einstakur“ er orð
sem best lýsir þér.
(Terri Fernandez)
Ég bið góðan guð að gefa ást-
vinum og ættingjum elsku Jónu
styrk í þessari miklu sorg.
Sigurborg.
inn. Þegar byrjað var að kólna
var hún komin í blágrænar dopp-
óttar flísnáttbuxur, keyptar í
Bandaríkjunum, undir náttkjól-
inn. Þessi múndering er mögu-
lega það krúttlegasta sem ég hef
séð.
Þegar maður kom í heimsókn
var alltaf kaffi og alls kyns sæta-
brauð á boðstólum. Hún bar ofan
í mann mat þangað til maður gat
ekki meir en þá bað hún mann að
fá sér nokkra bita til viðbótar.
Veislur ömmu í Skriðustekknum
voru engum líkar en amma var
víða öfunduð vegna hæfileika í
marengskökugerð.
Á jólunum gat maður verið
viss um að fá jólaandann yfir sig
með að fara í heimsókn til ömmu
því í kringum hátíðirnar breyttist
húsið í jólaland með íburðarmikl-
um skreytingum. Í miðri stofunni
var alltaf stórt og fallegt jólatré
með blikkandi LED-jólaengli
efst – við blikk engilsins voru jól-
in komin.
Amma þekkti alla. Það var
ekki hægt að fara með henni í
Kringluna án þess að þurfa að
stoppa á nokkurra metra fresti til
að heilsa upp á mann og annan.
Hún þekkti alls konar fólk og
gerði aldrei greinarmun á fólki. Í
verslununum þekkti amma
starfsfólkið persónulega og var
að sjálfsögðu með afslátt í öllum
verslununum. Til að mynda þá
hélt sami starfsmaður í matvöru-
verslun besta rauðkálshausnum
fyrir hana fyrir hver einustu jól.
Þegar amma kom í verslunina fór
starfsmaðurinn sérstaka ferð til
þess að sækja rauðkálshausinn
hennar Sellu sem hann var jú bú-
inn að taka frá.
Ótrúlegt þótti mér alltaf að
hún mundi allt um alla; hvað væri
að gerast í lífi hvers og eins, hve-
nær stórir viðburðir væru vænt-
anlegir, hvaða próf maður var að
fara í og hvar vinkonur manns
byggju. Henni fannst þetta allt
vera jafn merkilegt. Á heimili
hennar var líka stöðugur gesta-
gangur og allir höfðu gaman af að
kíkja í kaffi til að spjalla. Hún var
alltaf til í að hlusta á ný sjónar-
mið og taka við nýju fólki með
mismunandi viðhorf með opnum
hug.
Amma var mjög hress og
ákvað að horfa á jákvæðu hlið-
arnar í fari fólks og í öllum að-
stæðum. Hún hélt sér í formi með
því að gera morgunleikfimina í
útvarpinu, taka stuttan vals við
tónlistina sem hljómaði í eldhús-
inu eða með því að stökkva af
stólum á gamals aldri.
Amma sagði alltaf að sama
hvað kemur upp á í lífinu á maður
bara að sigla í gegnum það, læra
af því, ekki dvelja of lengi við og
halda ótrauður áfram. Elsku
amma, ég mun sakna þín svo mik-
ið. Hvíldu í friði og kysstu afa frá
mér. Ég veit að þið eruð samein-
uð á ný.
Sesselja G. Vilhjálmsdóttir.
Við þessi kaflaskil rifjast upp
ótal minningar. Ein af þeim er
hvað mér fannst merkilegt að
fara með ömmu í bæinn þegar ég
var lítill. Hún virtist þekkja alla,
alls staðar, sama hvert leiðin lá
og fannst mér, litla guttanum,
það ansi merkilegt. Ég skildi
þetta þó betur þegar ég varð dá-
lítið eldri. Amma var nefnilega
mikill meistari í mannlegum sam-
skiptum og hún átti mjög auðvelt
með að lesa í fólk og aðstæður og
hrífa fólk með sér. Hún skildi
þetta allt svo vel, hún var gríð-
arlega klár, einstaklega góður
mannþekkjari, mannglögg og
fljót að átta sig á hlutunum.
Amma var mjög glæsileg kona,
sama hvernig á það er litið. Hún
hafði að bera mikla persónutöfra
og heyrði ég oft sagt hvað hún
Sella amma mín væri nú alltaf
glæsileg og heillandi. Hún hafði
einnig til að bera mikinn innri og
ytri styrk sem aðrir leituðu í.
Ætli orðin klettur í hafi lýsi henni
ekki einna best.
Það er ekki auðvelt að kveðja
þann sem hefur verið mér svo
kær í gegnum lífið og veitt mér
svo mikla ást og hlýju. Í hvert
skipti sem ég hitti ömmu eða
kvaddi þá tók við einlægt, hlýtt
faðmlag þar sem mikil væntum-
þykja skein í gegn. Nú eru hún og
afi, elsku Mummi hennar, orðin
sameinuð á ný, ásamt Jóni Ólafi,
Helga og öðrum nánum ástvinum
þeirra. Það hafa án efa orðið
miklir fagnaðarfundir og vel tek-
ið á móti henni.
Það var margt hægt að læra af
ömmu og kenndi hún mér margt
með visku sinni og kærleik. Fyrir
það er ég mjög þakklátur og eftir
sitja minningar um einstaka
manneskju og kraftmikla per-
sónu sem ég er stoltur og þakk-
látur fyrir að hafa átt að í gegn-
um tíðina, hana Sellu ömmu.
Takk fyrir allt, elsku amma
mín.
Þinn dóttursonur,
Hannes.
Elsku hjartans góða, jákvæða
og sterka amma okkar er fallin
frá. Við minnumst ömmu sem
sterkrar konu sem alltaf var gott
að koma til. Svo hlý og góð. Þær
eru ófáar veislurnar sem voru
haldnar í Skriðustekknum hjá
ömmu og afa. Alltaf svo mikið líf
og fjör og veislurnar hinar stór-
glæsilegustu hjá þeim hjónum.
Minnisstæðasta setningin sem
flestir muna örugglega er þegar
amma sagði: „Fáið ykkur endi-
lega meira,“ þótt allir hafi verið
búnir að fá sér þrisvar á diskinn
og ekki hafi sést högg á vatni á
veisluborðinu.
Við munum eftir ömmu svo
glæsilegri alla tíð, hárið vel upp
sett og klæðnaður óaðfinnanleg-
ur.
Helst minnti hún á hefðarfrú í
útliti en undir var geislandi kímin
og skemmtileg kona. Hún vatt
svo svuntunni um mitti sér og
galdraði fram veislumat eða stór-
ar hnallþórur á veisluborð.
Við systkinin vorum svo hepp-
in að eiga góðar og reglulegar
stundir með ömmu og afa um
margra ára skeið sem eru okkur
afar dýrmætar í dag. Til fjölda
ára áttum við fjölskyldan ljúfar
stundir saman í hverri viku þar
sem við borðuðum ljúffenga pizzu
sem pabbi bakaði af sinni al-
kunnu snilld.
Pizzurnar voru með því betra
sem amma fékk og voru þessar
stundir okkar saman algerlega
ómissandi. Þarna var margt
spjallað og margar hugmyndir
kviknuðu.
Elsku amma, við munum ávallt
sakna þín og minnast þeirra góðu
stunda sem við áttum með þér.
Elsku Stefanía, Kristín og Sig-
ríður, við sendum ykkur okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Elsku amma, hvíl í friði.
Þín sonarbörn,
Anna María, Eva Rakel
og Guðmundur Anton.
Hér kveðjum við elskulegu
frænku okkar hana Sesselju Sig-
urðardóttur, eða Sellu eins og
við kölluðum hana ávallt.
Systkinin voru þrjú, þau Sella,
Gummi og Finni eins og þau
voru ávallt kölluð, en Sella var
elst af þeim. Móðir þeirra systk-
ina dó ung og tók Sella snemma
við móðurhlutverkinu aðeins 16
ára gömul og upp frá því hugsaði
hún ávallt vel um bræður sína og
gerði það með sóma. Núna eru
systkinin öll farin á vit betri
heima.
Það rifjast upp fullt af góðum
minningum á kveðjustund, t.d.
allar þær skemmtilegu heim-
sóknir sem voru farnar til
Reykjavíkur og oftast var komið
við í Hlíðagerði.
Heimili Sellu og Mumma var
ávallt vinalegt og alltaf töfraði
Sella fram gómsætar kökur,
heitt súkkulaði o.fl.
Mikið var spjallað um lífið og
tilveruna og ávallt minnti Sella
okkur á mikilvægi þess að hugsa
vel um fjölskylduna. Það var
mikið spjallað og hlegið við eld-
húsborðið og oft var framtíðin
skoðuð en Sella hafði gaman af
að spá í bolla og auðvitað var
hellt upp á sterkt, svart spákaffi
og við biðum spennt eftir spá-
dómnum frá Sellu frænku.
Heimsóknirnar til Sellu og
Sigríðar í Skriðustekkinn hafa
verið margar og skemmtilegar í
gegnum tíðina. Sella var alltaf
með föstudagsmorgunkaffi fyrir
fjölskyldu sína og erum við syst-
ur svo heppnar að hafa fengið að
njóta þeirra stunda.
Sella var mjög frændrækin og
hélt vel utan um fjölskyldu-
tengslin, hún hringdi t.d. alltaf í
okkur systur á afmælisdegi föð-
ur okkar 2. nóvember til að óska
okkur til hamingju með daginn.
Líf Sellu frænku var ekki allt-
af auðvelt og margir hefðu bug-
ast við minna mótlæti. En ekki
Sella frænka, hún var kletturinn
í lífi fjölskyldunnar og tók hlut-
unum af æðruleysi. Hún var okk-
ur yndisleg og munum við sakna
hennar óskaplega mikið.
Elsku Stefanía, Kristín, Sig-
ríður og fjölskyldur, innilegar
samúðarkveðjur og megi Guð
vera með ykkur.
Helga og Sólveig
Guðmundardætur.
Elsku Sella mín. Komið er að
okkar kveðjustund. Eins og við
erum búnar að vera samrýmdar á
okkar ævigöngu er sárt og erfitt
að lúta þessum vilja Guðs. Þú átt-
ir svo fallegar dúkkur sem pabbi
þinn færði þér frá útlöndum.
Móðureðlið var sterkt og ég
mátti ekki leika með þær. Þá kom
sér vel að mamma þín, Helga, var
góð frænka og hleypti mér inn í
dýrðarríki þitt þegar þú varst
ekki heima. Einu kvaðirnar voru
að raða þeim „nákvæmlega“ í
sama horf. „Hún mamma er allt
of góð við þig. Ég veit að þú varst
að leika við dúkkurnar mínar“
eru köll sem að óma ljúflega í eyr-
um mínum í dag. Ég gat því mið-
ur aldrei verið nógu „nákvæm“.
Það var rík þörf hjá þér að siða
mig vel til. Mér bar að vera „fín“
og sitja prúð. Gera þetta svona en
ekki hinsegin. Og stundum var
nauðsynlegt að klípa og snúa upp
á til að skilaboðin næðust örugg-
lega í gegn. Þú varst líka fjórum
árum eldri og hvað gat ég annað
en hlýtt? En engin var eins góð
og hjálpsöm og þú þegar á
reyndi. Ég og mín fjölskylda öll
munum ekki gleyma hversu hlý-
lega þú tókst á móti mér og minni
fjölskyldu þegar við fluttumst bú-
ferlum frá Kanada til Íslands á
árunum 1960-1961. Vinur í raun
er sannur vinur segir máltækið
og það varst þú, Sella mín. Sumir
kölluðu þig „Sella litla“ en í mín-
um augum varst þú ávallt stóra
númerið.
Guð blessi þig nú, Sella mín, og
hvíl þú í Guðs friði. Ég hlakka til
og megi endurfundir okkar verða
með Mumma þínum og Gretti
mínum og við fáum okkur gott
kaffi og meðlæti.
Þín litla frænka,
Erna, og hennar börn,
Geir Jón, Margrét,
Regína og Grettir.
Smáíbúðahverfið á sjötta og
sjöunda áratugnum einkenndist
af frumbýlingsbrag, ókláruðum
húsum og ungum fjölskyldum. Í
þá daga léku börnin utandyra frá
morgni til kvölds. Ungu mæðurn-
ar fylgdust vel með út um eldhús-
gluggann og kölluðu á börnin í
mat eða í háttinn. Þegar mæð-
urnar komust frá pottunum sáust
þær á gangi í forarleðju á leið í
innkaupaferð til kaupmannsins á
horninu. Engin kona á bíl. Feð-
urnir voru fyrirvinnur og sáust
því sjaldnar. Mæðurnar voru
sannkallaðir framkvæmdastjórar
í litlu húsunum í hverfinu. Þær
ólu upp börnin, þvoðu þvottana,
aðstoðuðu við heimalærdóm,
saumuðu fötin og sáu um tvær
heitar máltíðir á dag. Stundum
myndaðist smuga fyrir kaffisopa
hjá nágrannakonu. Það sem ein-
kenndi þær einna helst var að
þær voru ávallt með faðminn út-
breiddan fyrir ungana sína. Einn
slíkan faðm átti hún Sella, kær
vinkona fjölskyldunnar og trún-
aðarvinkona móður minnar heit-
innar. Þrátt fyrir eril í amstri
dagsins var eftir því tekið hversu
glæsileg hún Sella var. Jafnvel á
leið út í búð leit hún út eins og
drottning. Miðað við glæsileik-
ann var ekki hægt að sjá að hún
hefði nokkurn tíma þurft að dýfa
hendi í kalt vatn. En það var öðru
nær. Ég þekki enga manneskju
sem hefur upplifað eins alvarleg
áföll í lífinu. En alltaf stóð Sella
upp aftur og það með slíkri reisn
að það hafði eins og smitandi
lækningamátt á aðra. Hún var
greind kona og andlega þenkj-
andi. Hún var trú og trygg;
hringdi árlega síðustu fimmtán
ár á afmælisdegi mömmu til að
minnast vinskapar þeirra.
Það var alltaf gaman þegar
Sella kom í morgunsopa í gamla
daga. Ég heyri fyrir mér hlátra-
sköllin innan úr eldhúsinu þar
sem vinkonurnar voru að gera að
gamni sínu. Það sem kallaðist að
kíkja í heimsókn og þiggja „tíu
dropa“ þýddi gleði og kátína. Eft-
ir kaffisopann var lesið í dropana
tíu úr skjannahvítum kaffibollum
og þá hækkuðu hlátrasköllin.
Útbreiddi faðmurinn hennar
Sellu átti eftir að stækka og
verða að miklu vænghafi þegar
við bættust barnabörn og barna-
barnabörn.
Það færðist ávallt bros yfir
hana og þakklætissvipur þegar
hún minntist á sinn glæsilega
ættboga. Hún var stolt af fólkinu
sínu.
Fjölskylda mín hefur átt vin-
áttu Sellu og fjölskyldu í áratugi.
Það ber að þakka. Guð blessi
minningu góðrar vinkonu.
Ásdís Emilsdóttir
Petersen.