Morgunblaðið - 15.09.2016, Síða 68

Morgunblaðið - 15.09.2016, Síða 68
68 MINNINGAR MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2016 Elsku tengda- móðir mín, Edda Þorsteinsdóttir, lést 31. ágúst sl. eftir stutta sjúkralegu. Ekki átti ég von á því að fá þær fréttir enda var Edda alltaf mjög hress og kenndi sér ekki meins fram að þessu. Eftir að ástir tókust með mér og Heið- dísi, elstu dóttur hennar, tók hún mér af öllu hjarta og urð- um við fljótlega góðir vinir. Vænst þótti mér um þegar ég sagði henni að ég hefði beðið um hönd Heiðdísar og svarið var stutt og laggott: „Var ekki kominn tími til?“ Hún var hrók- ur alls fagnaðar og var alltaf glatt á hjalla þegar við hittumst og mikið spjallað um heima og geima. Edda var Akureyringur, fæddist og ólst þar upp þangað til hún fluttist suður. En alltaf hafði hún miklar taugar norður og dvaldist þar langdvölum. Þorsteinn faðir hennar býr á Akureyri og voru þau í góðu sambandi. Síðustu tvö árin fann hún ástina aftur þegar hún kynntist honum Jóni Dan og voru þau mjög samrýnd. Fram- tíðin verður mun tómlegri án þín og ég hlakkaði mikið til samvistanna við tengdamóður mína en þær hlutu skjótan og óvæntan endi. En minningin lif- ir í hjarta mínu og er ég ríkari af að hafa kynnst þér, Edda, og kveð þig í dag með miklum trega og söknuði. Þinn tengdasonur, Almar Eiríksson. Elsku Edda mín, ég er ekki tilbúin fyrir þessa kveðjustund í dag, mig langar að fara að sofa og vakna upp af þessum draumi og heyra hláturinn þinn. Þú komst inn í líf okkar eins og engill á erfiðri stundu. Það var ekki auðvelt fyrir þig að taka við okkur öllum brotnum stuttu eftir lát mömmu og erfið veik- indi, en þú, með hlýju þinni og góðmennsku, vannst hug og hjörtu okkar á augabragði. Takk fyrir allar stundirnar okk- ar þar sem við gátum rætt allt á milli himins og jarðar, grátið og hlegið saman. Þakka þér sér- staklega fyrir þá virðingu sem þú sýndir mömmu, það var ómetanlegt að geta minnst hennar án þess að það yrði vandræðalegt af þinni hálfu. Þakka þér hversu góð og hlý þú varst við dætur mínar og barna- börn. Get ekki annað en brosað þegar ég hugsa um atvikið í vor þegar afi Jón Dan kom einn til Húsavíkur á hjólinu, Bjarki tek- ur á móti honum, og þar sem þeir labba upp stigaganginn segir sá stutti „afi, hvernig hef- ur Edda það?“ kannski ekki al- veg það sem fjögurra ára töff- arar spyrja að, en hann var mjög hrifinn af þér, enda varst þú alltaf til í leik. Þú ert búin að vera pabba stoð og stytta sl. tvö ár, það var ómetanlegt að vita af honum í þínum félagsskap, að njóta lífsins, eins og þú sagðir svo oft „við eigum að njóta“ og „ég ætla að bara að njóta“ og það gerðuð þið svo sannarlega, ferðuðust, svo ég tali nú ekki um tónleikana alla þar sem sameiginlegt áhugamál blómstr- aði. Það hefur verið hlegið að mér óspart fyrir að kalla fólkið mitt nöfnum sitt á hvað, yf- irleitt aldrei réttum nöfnum, Edda Þorsteinsdóttir ✝ Edda Þor-steinsdóttir fæddist 8. júní 1944. Hún lést 31. ágúst 2016. Útför Eddu fór fram 12. september 2016. Karen verður Dana, Júlía verður Karen og allt þar á milli, „ég ætla að skreppa til pabba og mömmu … nei ég meina Eddu“ hef ég ófáum sinn- um sagt undanfar- ið, ég las svo grein um daginn þar sem svona nafnarugl var útskýrt. Heilinn flokkar fólk eftir tengslum, þú setur í möppur fjölskylduna þína, vini, vinnu- félaga og svo framvegis, þú varst komin í fjölskyldumöpp- una mína, kæra vina, og þar verður þú. Mér finnst sárt og ósanngjarnt að þú fáir ekki að njóta lífsins lengur og við þín. Þú ert og verður ætíð í hjarta mér, hafðu þökk fyrir yndisleg kynni, þín er sárt saknað af okkur öllum. Þín Rannveig. Það koma góðar minningar upp í hugann hjá okkur vinkon- um þegar Eddu er minnst. Edda kom í litla Grensuklúbb- inn okkar og það var lán okkar hinna sem fyrir vorum. Hún hafði margt að gefa, hlýju, umburðarlyndi lífleg og falleg kona sem eftir var tekið. Ást til annarra var henni skuld- binding til þess að hafa æðri hugsýn, jafnvel eftir að tíminn og kunnugleikinn hafa markað hennar spor. Með þakklæti og virðingu kveðjum við Eddu, með eftirsjá að hafa ekki komið í framkvæmd öllu sem við ætl- uðum að gera saman, með sökn- uði góðrar vinkonu. Samúðarkveðjur til fjöl- skyldu og vina. Anna Ragna, Rannveig, Ólöf (Lólý). Á snöggu augabragði af skorið verður fljótt, lit og blöð niður lagði, líf mannlegt endar skjótt. Þessar línur úr sálmi Hall- gríms Péturssonar komu upp í huga mér, þegar ég frétti af óvæntu andláti vinkonu og skólasystur minnar Eddu. Fyrir fáeinum dögum sátum við saman og rifjuðum upp skemmtilegar minningar frá æskubæ okkar, Akureyri, og hið góða samband okkar í gegn- um tíðina. Ekki hvarflaði að mér, að þetta væru síðustu samveru- stundir okkar. Edda var sú vinkona sem alltaf var gaman að hitta, því hún hafði létta lund og var allt- af svo jákvæð. Hún stóð sig vel í þeim störf- um sem hún tók sér fyrir hend- ur, enda kom hún vel fyrir, og var jafnframt dugleg, útsjónar- söm og fylgin sér. En það sem ég mat svo mikils í hennar fari var, hvað hún var ávallt hrein og bein. Enda þótt lífið hafi ekki alltaf borið hana á höndum sér, fann ég að hún horfði bjartari augum til framtíðar. Kæra vinkona, ég kveð þig með þakklæti fyrir vináttu þína og trygglyndi alla tíð. Hvíl í friði við hið eilífa ljós. Að hryggjast og gleðjast hér um fáa daga, að heilsast og kveðjast. Það er lífsins saga. (Páll J. Árdal) Fjölskyldu og sambýlis- manni, sendi ég innilegar samúðarkveðjur. Kristín Ásgeirsdóttir. Elsku amma Lilla, ég trúi ekki að þessi stund sé runn- in upp. Stundin sem ég var búin að ákveða að mundi aldrei koma. Mér finnst asnalegt að hugsa til þess að ég sé ekki að fara að koma í kaffi til þín aftur og við að hlæja og vitleysast. Ég leyfi mér að efast um að fleiri hafi átt eins samband við ömmu sína eins og ég við þig, þú varst ein af mínum bestu vinkonum. Það er svo ótal margt sem ég er þakklát fyrir og svo margs að minnast núna þegar ég hugsa til baka. Þú kenndir mér að hafa áhuga á plöntum og blómum, fuglum og að læra að þekkja mis- munandi tegundir. Þú varst kannski ekki heimsins besti kokkur, en þú gerðir heimsins bestu makkarónusúpu og það gleður mig óskaplega að þú hafir eldað þannig handa mér í vor þegar við vorum í pössun hvor hjá annarri og já, þrátt fyrir að ég sé að nálgast þrítugt, þá fór ég samt enn í pössun til ömmu á morgnana og hún las fyrir mig. Ég man hvað það var mikilvægt fyrir mig þegar ég var í grunn- skóla að fara yfir til þín á kvöldin og horfa á Kastljósið, jafnvel þó að ég skildi ekkert hvað væri ver- ið að tala um, og svo spila einn þjóf eða veiðimann áður en ég fór aftur heim að sofa. Ég held að það séu forréttindi að fá að alast upp í næstu götu við ömmu og afa og vera þar alltaf velkomin. Ég man þegar við fórum í sumarbú- staðinn nálægt Selfossi þegar ég var sex ára og við fórum að Sól- heimum í Grímsnesi og mér var gefin ein græn paprika. Við fór- um oft í sund að Ljósafossi í þess- ari ferð og ég gleymi því aldrei þegar þú keyptir hárnæringu í staðinn fyrir sjampó og skildir svo ekkert í því af hverju sjampó- ið freyddi ekki. Mér fannst ótrú- lega gaman að fara með ykkur í fyrsta skipti til útlanda og hvað það var margt skemmtilegt sem við sáum þar og svo þessi tvö skipti sem ég fór með ykkur til Englands. Mér finnst svo gott að hafa verið svona náin þér. Það Guðlaug Stefanía Vigfúsdóttir ✝ Guðlaug, eðaLilla Fúsa, fæddist 9. apríl 1940. Hún lést 4. september 2016. Útför hennar fór fram 11. september 2016. eru svo margar hugsanir á sveimi, ég finn lykt af sign- um fiski, sláturgerð og skötu. Þetta er allt lykt sem mér fannst ógeðsleg en við þær tengi ég samt hluti eins og hlusta á plötur eins og Strumpajól, Verkstæði jóla- sveins og Pétur og úlfinn. Svo mátti ekki gleyma að taka sporið við Fugladansinn. Ég á minningar af okkur í gamla brúna sófanum og þú að syngja fyrir mig „Göngum, göng- um, göngum upp í gilið“ og að syngja allskonar aðrar vísur. Þú varst svo ótrúlega flink að sauma og það var aldrei neitt vandamál þegar kom að því að gera eða græja, eins og þegar mig langaði svo mikið í Kermit-tuskudýr og pabbi teiknaði mynd sem þú saumaðir eftir. Það var reyndar ekki hægt að hafa kragann eins og upprunalega svo hann var með skyrtukraga. Í einu af okkar síðustu sam- tölum þá fann ég fyrir svo mikl- um létti hjá þér. Þú sagðir mér hvað ég hefði verið lítil og krútt- leg þegar mamma kom með mig heim af spítalanum nýfædda og hvað þér hefði þótt vænt um þeg- ar ég var látin heita Guðlaug. Takk fyrir allar stundirnar, amma, við sjáumst svo bara þeg- ar minn tími kemur. Ég elska þig, þín Guðlaug. Elsku amma mín. Ég man þegar ég var að koma í pössun til þín áður en ég fór í leikskólann og fór svo með smekki sem þú hafði saumað fyr- ir leikskólann. Alla dagana sem þú bjóst til heimsins besta makkarónugraut fyrir mig. Öll þau skipti sem þú neyddist til þess að spila veiðimann við mig því ég kunni ekki annað. Þegar við vorum að lita á endurnýtt blöð. Það var alltaf jafn gaman að koma til ykkar afa, jafnvel þótt að maður sæti bara og horfði út um gluggann, eða á póstinn Pál eins og ég gerði nokkuð oft. Þú náðir alltaf að búa til flottustu grímu- búninga í heiminum, ég kom allt- af með blaðið sem kom fyrir öskudaginn og sýndi þér hvaða búning ég vildi og þú náðir alltaf að sauma eins búning, sama hversu slæm hugmyndin var þá náðirðu alltaf að búa til eitthvað og alltaf var ég jafn ánægð með þá. Eftir að ég byrjaði aftur að vinna á spítalanum var það síð- asta sem ég gerði þegar ég var búin að vinna, að koma og kyssa þig og afa bless, en elsku amma mín, ég veit að þér líður betur hjá ömmu Siggu og afa Fúsa. Ég elska þig. Þín Dóra. Elsku systir og mágkona! Minningarnar hvirflast um í kollinum og mig langar að segja svo dæmalaust margt. Við getum aldrei þakkað þér sem vert væri, allt það sem þú hefur gert fyrir okkur á liðnum áratugum. Þú varst óþreytandi að passa frænku þína þegar for- eldrarnir voru ekki til staðar og hún átti alltaf skjól hjá þér. Þú hlustaðir þegar ég var í vafa um eitthvað sem ég var að skrifa og sagðir mér hreinskilnislega álit þitt á því. Í rauninni var maður bara svolítið hissa ef þú varst ekki á þínum stað þegar á þurfti að halda. Já, þú og fjölskylda þín hafið verið stór partur af okkar lífi og við vitum að svo verður áfram þó nú vanti svo stóran hluta, sem ekki verður bættur. Ég ætla ekki að hafa hér of mörg orð, en ég veit að nú situr þú í þægilegum stól, í selskap þeirra sem á undan eru farnir og hlærð þínum fallega dillandi hlátri yfir vitleysunni í okkur hérna niðri og nú geturðu hlaupið og dansað og gert allt það sem þig langaði svo mikið til. Elsku Gunnsi, börn, tengda- börn og barnabörn, hugur okkar er hjá ykkur í ykkar sáru sorg. Grétar og Jóhanna. Elsku, elsku besta Lilla frænkan mín, síðan ég frétti að þú værir farin frá okkur hef ég endurtekið hugsað um orð sem fóru okkur oft á milli þegar við kvöddumst og mér hefur alltaf þótt svo vænt um. Þau voru svohljóðandi: Ég: Mér þykir svo vænt um þig. Þú: sömuleiðis þó að ég hafi nú oft skammað þig. Og svo brostum við oftast báðar. Í sumar bætti ég svo við „mað- ur þarf stundum að skamma þá sem maður elskar“ og þú svar- aðir „já, ætli það sé ekki rétt hjá þér“. Ég er ofsalega glöð og þakklát fyrir að hafa fengið að vera svona mikið hjá ykkur Gunnsa í gegn- um tíðina og fyrir það að þið kom- uð alltaf fram við mig sem eina af hópnum ykkar. Ég er þakklát fyrir að hafa verið elskuð og skömmuð, fyrir blokkflautuæf- ingarnar, fyrir lesturinn og söng- inn og að ógleymdum öllum stundunum þar sem var setið og spilað á spil. Óli skans vekur líka alltaf bros hjá mér og góðar minningar um hlátur og glens. Ekki má gleyma þeim Alla, Kalla og Erlingi sem ætluðu út að sigla, það var leikþáttur sem ætti að setja upp aftur. Hrísgrjónagrautur er líka of- arlega í minningunum hjá mér og það að fá að borða hádegismat með ykkur áður en ég fór í skól- ann. Ég hugsa líka um bakstur og hvernig skúffukakan var skorin, í langar sneiðar og á ská, og svo um undarennu en það er nú sennilega því að mér fannst hún svo góð. Núna sit ég og brosi, það er gott að rifja upp. Allir þessu ósköp venjulegu og hversdagslegu hlutir eru ómetan- legar minningar og meira virði en allar gjafir eða gersemar. Þú varst og verður alltaf stór og ómetanlegur hluti af mínu lífi og ég er glöð að ég náði að segja þér það síðast þegar ég hitti þig Megi góðu vættirnir geyma þig og ég bið að heilsa ömmu Siggu og afa Fúsa. Ég elska þig, þín litla frænka Sigríður Jóns. Þau eru oft sterk vinaböndin sem hnýtt eru í bernsku og bresta ekki enda þótt vík sé milli vina öll unglings- og fullorðins- árin. Þannig var það hjá okkur Lillu, við eignuðumst snemma vináttu hvor annarrar, áttum við- burðarík og skemmtileg bernskuár og brölluðum ýmislegt sem gaman var að rifja upp síðar á ævinni. Lilla var aðeins eldri en ég og þegar ég fór 15 ára krakki að heiman var hún 17 ára ung stúlka og fljótlega trúlofuð Gunnari sín- um, æskuvini okkar, og einum úr krakkahópnum sem lék sér á Öldunni í gamla daga. Ég var stopult heima eftir þetta og flutti alfarin nokkrum árum síðar en Lilla bjó áfram á Seyðisfirði. Þau Gunnar giftu sig og nógu var að sinna næstu árin hjá okkur báð- um við barnauppeldi og daglegt amstur. Við ræktum lítið vináttuna þessi ár, í mesta lagi að send væru jólakort, og ferðalög milli Reykjavíkur og Seyðisfjarðar voru ekki tíð. En svo kom nýr kafli í lífinu og við kynntumst á ný, fullorðið fólk, Lilla og Gunnar og við Helgi. Þá endurnýjaðist vináttan og varð gefandi og dýr- mæt. Saman eignuðumst við margar góðar stundir, þau komu oft suður og við fórum nokkrar ferðir austur á Seyðisfjörð. Ógleymanleg er dvöl þar árið 1994. Gunnar stóð þá fyrir dagsferð til Loðmundarfjarðar, við sigld- um í sólskini út sléttan fjörðinn, lentum á klöppinni fyrir neðan Stakkahlíð, gengum inn að Klyppstað og áttum góða stund í litlu kirkjunni, þar sem við m.a. sungum „Ísland ögrum skorið“. Þarna voru fleiri æskuvinir og vinir okkar að sunnan. Við vorum nokkuð mörg, en Lilla og Gunnar létu sig ekki muna um að bjóða öllum hópnum heim í mat að lok- inni ferð. Þannig hafa þau alltaf reynst okkur, gestrisin og hlý. Þegar ég hugsa um Lillu kemur trygglyndi hennar fyrst í hugann og hversu glaðleg, hláturmild og skýr í hugsun hún var og notalegt að sitja á spjalli við hana. Hún hafði áhuga á mörgu, las alltaf mikið og hafði yndi af tón- list. Hún var mjög söngelsk, söng í samkórnum Bjarma um tíma og kirkjukórinn naut lengi góðs af kröftum hennar og einnig var hún í stjórn Tónlistarfélags Seyð- isfjarðar um árabil. Nú er orðið nokkuð um liðið síðan við sáumst síðast vegna áfalla sem Lilla varð fyrir og heilsubrests. Við höfum orðið að láta símtölin nægja en þau voru góð og skiptu máli. Við vissum báðar að hverju dró hjá henni og enduðum samtalið alltaf á að tjá kærleika okkar hvor til annarrar og þakka vináttuna. Elsku Gunnar og fjölskylda, við Helgi hefðum viljað vera með ykkur í dag en sendum ykkur innilegar samúðarkveðjur frá Noregi og hugsum austur. Þakklátum huga blessum við minningu kærrar vinkonu. Margrét Erlendsdóttir (Maggý). HINSTA KVEÐJA Úr lindunum djúpu leitar ást guðs til þín yfir öll höf. Hún ferjar þig yfir fljótið og færir þér lífið að gjöf. Og söngnum sem eyrað ei nemur þér andar í brjóst. Dreymi þig rótt, liljan mín hvíta sem opnast í nótt. (Gunnar Dal) Elsku systir, takk fyrir allar góðu stundirnar sem við höfum átt saman. Þín verður sárt saknað. Borghildur og fjölskylda. Morgunblaðið birtir minningargreinar endurgjaldslaust alla út- gáfudaga. Skil | Þeir sem vilja senda Morgunblaðinu greinar eru vinsamlega beðn- ir að nota innsendikerfi blaðsins. Smellt á Morgunblaðslógóið í hægra horninu efst og viðeigandi liður, „Senda inn minningargrein,“ valinn úr felliglugganum. Einnig er hægt að slá inn slóðina www.mbl.is/ sendagrein Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á föstu- degi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi). Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein berist áður en skilafrestur rennur út. Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri greinar eru ein- göngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju, HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við síðuna. Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstandendur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og klukkan hvað útförin fer fram. Minningargreinar • Skattaleg ráðgjöf • Skattauppgjör dánarbús og erfingja • Erfðafjárskýrslugerð • Önnur þjónusta Spekt ehf. • S. 587 7600 • Borgartúni 3 jon@spekt.is • petur@spekt.is Þjónusta við dánarbússkipti
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92

x

Morgunblaðið

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.