Morgunblaðið - 15.09.2016, Síða 74

74 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 15. SEPTEMBER 2016
✝ HrafnkellHilmar fæddist
í Reykjavík 12. júlí
1946. Hann lést á
gjörgæsludeild
Landspítalans í
Reykjavík 1. sept-
ember 2016.
Foreldrar hans
voru Sigrún Þórð-
ardóttir húsmóðir
og vökukona, f. 5.
júní 1926, d. 13.
mars 2014, og Kristján Alex-
andersson kjötiðnaðarmaður, f.
2. maí 1924, d. 3. apríl 2014.
Systkini Hrafnkels eru Þórður,
f. 6. nóvember 1944, Svan-
fríður, f. 10. ágúst 1952, Birna,
f. 4. ágúst 1955, og Alexander,
f. 2. október 1957.
Hrafnkell Hilmar kvæntist
Bryndísi Sigurgeirsdóttur 27.
júní 1970. Börn Hrafnkels og
Hrafnkelsdóttir, f. 20. ágúst
1982. Eiginmaður hennar er
Sigmar Ingi Kristmundsson.
Helena Rós á þrjá syni, elstur
er Hjörtur Hilmar og synir
þeirra Sigmars eru Magnús
Ingi og Aron Ingi.
Hrafnkell stundaði ýmis
störf á sínum yngri árum.
Hann sótti sjóinn um tíma, var
á bátum frá Grindavík og
Keflavík og á síld frá Ólafsvík.
Hann lagði líka stund á smíðar
og var á samningi í þeirri iðn-
grein á tímabili. Eftir það fór
hann að vinna í kjötvinnslunni
Búrfelli við hlið föður síns,
sem var kjötiðnaðarmaður, en
síðan hóf hann störf hjá Jarð-
borunum ríkisins. Hjónin fluttu
austur á Egilsstaði 1979 þar
sem Hrafnkell starfaði við
múrverk í skamman tíma en
lengst af starfaði hann hjá Raf-
magnsveitum ríkisins á Austur-
landi sem línumaður og síðar
sem vörubílstjóri. Hrafnkell
bjó á Egilsstöðum til æviloka.
Útför Hrafnkels fór fram 10.
september 2016 frá Egilsstaða-
kirkju.
Bryndísar eru: 1)
Sigurgeir Hrafn-
kelsson, f. 28.
mars 1969. Sam-
býliskona hans er
Sigríður Sigurð-
ardóttir. Sigurgeir
á fjögur börn, elst
eru Bryndís, Anna,
Ólöf og Hrafnkell
Hilmar en synir
þeirra Sigríðar
eru Sigurður Alex
og Baldur Þór. 2) Kristján
Hrafnkelsson, f. 16. ágúst
1972. Unnusta hans er Guð-
björg Helga Jónsdóttir. 3) Íris
Hrafnkelsdóttir, f. 8. október
1973. Eiginmaður hennar er
Alexander Örn Arnarson. Son-
ur þeirra er Davíð Ísar en
börn Alexanders, stjúpbörn Ír-
isar, eru Kristján Örn og Vikt-
oría Dröfn. 4) Helena Rós
Elsku pabbi, ég trúi varla að
ég sé að skrifa minningargrein
til þín, það er eins og það hafi
verið í gær sem við komum öll
austur til að vera með þér á af-
mælinu þínu 12. júlí síðastliðinn
og áttum við góðar stundir
saman sem ég er svo þakklát
fyrir að eiga í minningabank-
anum í dag.
Það er ótrúlegt hvernig lífið
getur tekið u-beygju á einu
augabragði sem kennir manni
vonandi að staldra meira við,
njóta stundanna og búa til fleiri
minningar.
Það fyrsta sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til baka
eru ferðirnar með þér á vöru-
bílnum þegar þú varst að keyra
staura og kefli niður á firði í
vinnu þinni hjá Rarik. Þú ne-
staðir okkur upp með prins og
appelsíni og var það hápunktur
ferðarinnar.
Mér er líka minnistætt þegar
ég, þú og mamma fórum á tor-
færukeppni í Vík í Mýrdal og
gistum í tjaldi í brjáluðu veðri
og endaði ferðin á því að tjald-
inu var hent í tunnuna á leið
okkar út af tjaldsvæðinu þar
sem það hafði rifnað í þrígang í
rokinu. Okkur fannst alltaf
gaman að rifja þessa ferð upp
og hlæja að þessu þó svo okkur
hafi kannski ekki verið eins
skemmt þegar á þessu öllu
stóð.
Minningarnar eru ótal marg-
ar og hjálpa manni að komast í
gegnum þessa erfiðu tíma.
Ég elska þig og sakna þín
sárt. Hvíldu í friði, elsku pabbi,
og takk fyrir allt. Betri pabba
er vart hægt að finna.
Appelsín og prins alla leið.
Þín
Helena Rós.
Elskulegi mágur minn
Hrafnkell Hilmar Kristjánsson
lést þann 1. september á gjör-
gæsludeild á Landspítalanum í
Fossvogi.
Ég minnist hans í fáeinum
orðum. Hann var ljúfur mágur
og tók alltaf opnum örmum á
móti mér.
Síðustu árin dvaldi ég hjá
þeim hjónum bæði á sumrin og
veturna, með mér kom alltaf
hundurinn minn, hún Gola. Oft
talaði hann um það hvort við
systur ætluðum að stofna dýra-
garð, en fyrir á heimilinu var
heimiliskötturinn hún Snælda
og Tótó, nú og ekki má gleyma
páfagaukunum.
Við brölluðum ýmislegt á Ár-
tröðinni á Egilsstöðum, t.d.
stigum við villtan dans bæði úti
á palli sem og inni. Hann var
mjög spaugsamur, kom með
alltaf með svör við öllu.
Hann var dugnaðarforkur,
það var sama hvað hann tók sér
fyrir hendur, alltaf tilbúinn að
hjálpa.
Börn þeirra hjóna eru mér
eins og mínar dætur enda ólust
þau upp í næsta húsi á Egils-
stöðum.
Ég bið Guð að vernda hann
og minninguna um hann geymi
ég í mínu hjarta. Ég votta fjöl-
skyldu hans mína dýpstu sam-
úð. Blessuð sé minning hans.
Rut Sigurgeirsdóttir.
Hrafnkell Hilmar
Kristjánsson
✝ Jón Stef-ánsson fæddist
að Hlíð í Lóni 12.
september 1919.
Hann lést á
hjúkrunarheim-
ilinu á Höfn 22.
júlí 2016.
Foreldrar hans
voru Stefán Jóns-
son, bóndi og
hreppstjóri, og
Kristín Jónsdóttir
kona hans.
Jón ólst upp á miklu menn-
ingarheimili í stórum hópi
systkina og varð snemma
atorkumaður til allra starfa,
góður smiður á tré og járn.
Jón eignaðist fyrsta nýja Wil-
lys-jeppann sem kom í sveitina
1946 og ári seinna keypti
hann vörubíl sem átti auðveld-
ara með að hafa að baki jök-
og Sigursteinn Örn. Fyrir átti
Jón dótturina Þórhildi Maríu.
3) Páll Ásgeir, f. 11. júlí 1968.
Sambýliskona hans er Sólveig
María Hauksdóttir og börn
þeirra eru Inga Sóley, Eva
Ósk og Reynir Þór. Fyrir átti
Páll soninn Val Frey með
Bjarnveigu Steinunni Steins-
dóttur.
Börn Rögnu frá fyrra
hjónabandi eru: i) Áslaug Inga
Eiríksdóttir, f. 21. júlí 1950.
Hennar maður er Óskar Þor-
leifsson og á hann eina dóttur,
Helgu, og ii) Guðmundur
Gunnar Eiríksson, f. 4. desem-
ber 1951. Kona hans er Sigrún
Snorradóttir og synir þeirra
eru Eiríkur og Arnar Jón.
Jón tók við búi foreldra
sinna og byggði þar allt upp
og ræktaði tugi hektara lands
á fáum árum en saman gerðu
þau hjónin jörðina Hlíð að
stórbýli sem hann unni mjög.
Útför Jóns fór fram frá
Hafnarkirkju 30. júlí 2016.
ulsá en venjulegir
bílar, árið 1956
keypti hann
Cervolet-vörubíl.
Með þessum tækj-
um vann hann
mikið í vega- og
brúargerð auk
þess sem hann var
bóndi frá unga
aldri. Hann kvænt-
ist Rögnu Sigríði
Gunnarsdóttir frá
Vík í Lóni 1. júní 1963.
Börn þeirra eru: 1) Kristín
Laufey, f. 21. júní 1963, sam-
býlismaður hennar er Bjarni
Bjarnason og eiga þau tvö
börn; Hörpu Dagbjörtu og
Einar Birki. 2) Svava Herdís,
f. 11. janúar 1967, hennar
maður er Jón Þór Sig-
ursteinsson. Börn þeirra eru
Magnús Smári, Stefán Reynir
Þú ert horfin hljóð ég sakna
hvergi lengur skjól að fá
ein ég sofna ein ég vakna
enginn strýkur vota brá.
Höndin sem mér hlýju veitti
hjartað sem mér ástúð gaf
bros sem líf mitt blómum skreytti
burtu hvarf í tímans haf.
Langt að baki ljósir dagar
lífsins sporum fækkar enn
gullin blóm og grænir hagar
gefast munu okkur senn.
Ennþá vakir innsta þráin
eftir liðin gleðidag
falla lauf og fölnar bráin
fagurt komið sólarlag
Nú ertu farinn í ferðina
miklu til nýrra verkefna samt
veit ég að þú ert á gömlum slóð-
um, þú sagðist vera að fara
heim að smala, það kom engum
að óvart
Fjallið hefur komið á móti
þér á miðri leið og þið fallist í
faðma þar sem þú áttir flest
sporin
Þakka þér öll árin okkar,
elsku vinur. Þín
Ragna.
Stundin líður, tíminn tekur,
toll af öllu hér,
sviplegt brotthvarf söknuð vekur
sorg í hjarta mér.
Þó veitir yl í veröld kaldri
vermir ætíð mig,
að hafa þó á unga aldri
eignast vin sem þig.
Þú varst ljós á villuvegi,
viti á minni leið,
þú varst skin á dökkum degi,
dagleið þín var greið.
Þú barst tryggð í traustri hendi,
tárin straukst af kinn.
Þér ég mínar þakkir sendi,
þú varst afi minn.
(Hákon Aðalsteinsson.)
Elsku afi, við þökkum þér
samfylgdina frá fyrstu tíð.
þínir vinir,
Einar og Harpa.
Jón Stefánsson
Elsku mamma.
Fyrir aðeins
nokkrum mánuðum
hringdir þú í mig og sagðir mér
að læknirinn hefði hringt í þig
vegna blóðprufu sem sýndi að
ekki var allt eðlilegt. Eftir þetta
símtal fórum við margoft til
læknis, í ýmsar prufur og
myndatökur. Loksins þremur
mánuðum seinna fengum við nið-
urstöðu í málið. Hún var ekki sú
sem við vildum heyra en samt
var mikill léttir að þessari enda-
lausu bið var lokið. Nú gátum við
farið að vinna að verkefninu.
Þetta var ekki lítið verkefni sem
lagt var á herðar þínar, krabba-
mein á 4. stigi, en þú ótrúlega
kona. Eftir nokkur tár sá maður
hörkuna koma í svipinn þinn og
þú sagðir: „Guðbjörg, þetta er
bara verkefni og það þýðir ekk-
ert annað en að takast á við það
með reisn“.
Og þú heldur betur stóðst við
það. Mættir í lyfjameðferð með
eldrauðan varalit og eyrnalokka,
neglurnar lakkaðar og alltaf
brosandi, gafst af þér hlýju,
spjallaðir og áttir þínar fínustu
stundir þarna. Eftir þína fjórðu
lyfjameðferð fékkstu alvarlega
sýkingu í munn og háls sem
gerði það að verkum að þú áttir
erfitt með að borða og kyngja,
þar til það var orðið ómögulegt.
Þú fékkst næringu í æð, síðar
kom sýking í kvið og þá kom
hvellurinn. Á tveimur sólar-
hringum varstu hrifsuð úr fangi
okkar. Á skömmum tíma breytt-
ist allt og nú þurfum við sem eft-
ir erum að læra að lifa án þín,
elsku mamma.
Alla mína ævi hef ég getað
leitað til þín, með alla mína sigra
og sorgir. Sú stund sem ber
Þorbjörg Halldóra
Gunnarsdóttir
✝ Þorbjörg Hall-dóra Gunn-
arsdóttir fæddist
19. desember 1959.
Hún lést 29. ágúst
2016.
Útför Þor-
bjargar fór fram 8.
september 2016.
hæst er fæðing
hans Loga Þórs,
þegar þú varst við
hlið mér allan tím-
ann og sú fyrsta
sem fékkst að halda
á þessum ömmu-
prins. Þú varst svo
montin af þessari
stund sem við átt-
um saman og svo
ofboðslega stolt af
mér.
Það er mér einnig minnis-
stætt þegar ég var unglingur.
Ég fékk ótrúlega oft að heyra
það frá vinkonum mínum að ég
ætti algjörlega bestu mömmuna.
Stundum var ég nú ekki sam-
mála en í dag átta ég mig á því
hvað þær meintu.
Þú tókst öllum mínum vinkon-
um opnum örmum, varðst meira
að segja trúnaðarvinkona þeirra
og áttir það til að grípa fram fyr-
ir hendurnar á foreldrum þeirra.
Þú varst æði. Hress og kát og
alltaf svo ótrúlega flott, fín og fé-
lagslynd.
Þó svo að þú hafir oft haft
hátt og elskað að hafa fólk í
kringum þig þá varstu með ein-
dæmum heimakær. Þú elskaðir
þær stundir sem þú fékkst frið
heima hjá þér, kveiktir á sjón-
varpinu og prjónaðir. Þér þótti
samt svo innilega vænt um þær
stundir þegar við systkinin kom-
um, hentum okkur í sófann hjá
þér og vorum bara hjá þér í
þögninni. Þar áttum við okkar
bestu stundir saman, mamma,
sérstaklega núna síðustu mán-
uði.
Elsku mamma. Takk fyrir allt
sem þú hefur gert fyrir mig og
börnin mín. Takk fyrir stuðning-
inn, gleðina, fjörið og ástina sem
þú hefur gefið mér síðustu 36 ár.
Ég elska þig og sakna þín alveg
ógurlega en eins og ég hef sagt
við Emmu Lísu og Loga Þór þá
býrð þú í hjarta okkar og við
getum ávallt talað við þig og þú
munt leiða okkur áfram í gegn-
um lífið.
Þar til næst, elsku ástin mín.
Guðbjörg Magnúsdóttir.
Hún Obba mín hefur nú kvatt
þetta líf eftir stutta en harða og
hetjulega baráttu við krabba-
mein. Nú er hún ekki heima þeg-
ar ég kem í bæinn, svarar ekki
símanum þegar ég hringi og hún
kemur ekki til mín í Gamla fjós-
ið. Mikið á ég eftir að sakna þín,
elsku Obba mín. Stundum dag-
legt samband og stundum liðu
vikur á milli þess að við vorum í
sambandi eftir því hvar við vor-
um staddar í lífshlaupi okkar en
allaf sömu vinkonurnar. Það
verður vinna að læra að vera án
þín. Ég er svo þakklát fyrir að
hafa átt þig fyrir vin, þakklát
fyrir sumarið sem ég átti með
þér í fyrra hér í sveitinni minni,
ferðina okkar til London í haust,
áramótin síðustu og öll 35 árin
okkar. Líf okkar hefur verið svo
samfléttað, Obba – Heiða – vin-
átta að það verður erfitt þegar
vantar eitt bandið í fléttuna en
nú verður hún byggð á fallegum
minningum um þig. Elsku Gunn-
ar, Guðbjörg, Andri, Linda og
Berglind, börnin sem hún var
svo stolt af og aðrir ástvinir,
megi æðri máttur vera með okk-
ur. Minning um frábæra konu
lifir í hjörtum okkar.
Heiða Björg Scheving.
Lífið er því miður ekki alltaf
sanngjarnt eða réttlátt. Í dag
kveðjum við elsku Obbu okkar
sem kvaddi þennan heim alltof
fljótt, aðeins 56 ára gömul, eftir
stutta, erfiða og snarpa baráttu
við krabbamein.
Við eigum góðar minningar
sem munu lifa áfram með okkur
og afkomendum hennar og það
er virkilega erfitt að kveðja. Sár-
astur er missirinn fyrir eftirlif-
andi móður sem nú fylgir dóttur
sinni til grafar og börn Obbu og
barnabörn.
Ég sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
(Þórunn Sigurðardóttir)
Takk fyrir allt og allt í gegn-
um árin, elsku Obba.
Sigurður, Rannveig og
Sævar Ingi.
Ég kynntist
Hreiðari tengda-
föður mínum fljót-
lega eftir að ég
varð skotinn í dótt-
ur hans og fór að sniglast um
heimili hans og Dóru tengda-
mömmu. Það voru góð kynni frá
upphafi og hreint ekki sjálfgefið
að menntaskólapésa, sem dúkk-
ar upp einn daginn, sé strax svo
vel tekið – sem einum af fjöl-
skyldunni.
Hreiðar var ákafur bíla-
áhugamaður, vann þá á verk-
stæðinu Þórshamri og gerði
talsvert af því að grafa upp bíla
sem þörfnuðust ýmissa lagfær-
inga og hann kom í stand fyrir
dætur sínar. Þær komust á bíl-
prófsaldur hver á fætur annarri
þegar þarna var komið sögu.
Við Adda fengum að njóta
þessa. Hún og Hemma áttu
saman hinn stórmerkilega,
dyntótta og reimdrifna Daf sem
Hreiðar var stoltur af. Við tók-
um saman í gegn lítinn Datsun
sem var ökutækið okkar Öddu í
nokkur ár. Þá eyddum við
Hreiðar
Steingrímsson
✝ Hreiðar Stein-grímsson fædd-
ist 17. desember
1942. Hann lést 28.
ágúst 2016. Útför
Hreiðars fór fram
7. september 2016.
ófáum frístundum í
viðgerðastarf.
Hreiðar kunni öll
trixin í bókinni og
ég bý enn að
mörgu sem hann
kenndi mér í bíla-
brasi. Löngu
seinna söðlaði
Hreiðar algjörlega
um og fór að vinna
á endurhæfingar-
deildinni á Krist-
nesi, hlúði þar að tækjum en
mest að lasburða fólki. Ný
verkefni leysti hann með glæsi-
brag og var dáður í starfi. Árin
sem ég fékk með hléum að búa í
Norðurbyggðinni með Öddu og
fjölskyldu hennar eru með
bestu árum lífs míns. Það á ég
ekki síst að þakka Hreiðari og
Dóru.
Við Adda eignuðumst Styrmi
í Reykjavík og eftir að við
blessunarlega fluttum til Akur-
eyrar aftur bættust Bjarmi og
Embla í hópinn. Krakkarnir
gátu ekki óskað sér betri afa
sem var mátulega stríðinn en
líka fullur af hlýju og tíma.
Stundirnar sem þau öll áttu á
löngu aldursbili í hjólhýsinu í
Vaglaskógi með afa og ömmu
eru ómetanlegar. Við verðum að
merkja á kort öll nýju örnefnin
sem til urðu á gönguferðum um
skóginn: Stigastígur, Miklagil,
Litla mikla gil, Tígulsteinabrú
og Tígulsteinagil svo fátt eitt sé
nefnt.
Hreiðar var hjálpsemin upp-
máluð alla tíð. Þegar eitthvað
stóð til var hann mættur í máln-
ingargalla með vinnuvettlinga
eða það sem við átti. Oft finnst
mér einkenni á þeim sem hefur
einhverja dyggð svo ríkulega til
að bera, eins og hjálpsemi, að
hann eigi erfitt með að þiggja
hana frá öðrum. Hreiðari fannst
ekki auðvelt að biðja um hjálp
eða þiggja hana. Eftir að hann
veiktist af krabbameininu kom
þetta í ljós en ástæðan var líka
önnur: Hann neitaði að láta
veikindin skilgreina sig. Það
tókst honum vel. Jafnvel eftir
að þau voru orðin augljós. Þótt
stuttar göngur væru afrek und-
ir það síðasta þá lét hann engan
fara með vitið úr húsinu og
fylgdi öllum til dyra. Aðdáun-
arvert og lærdómur fyrir marga
sem glíma við minni vanda.
Ég er afar þakklátur fyrir að
fá að kynnast því hvernig
Hreiðar tókst á við veikindi sín
og ég veit að sú lærdómsríka
reynsla á eftir að fylgja mér
alla þá daga sem mér falla í
skaut. Mér eru sérstaklega
kærir fáeinir bíltúrar sem við
náðum saman á síðustu tveimur
árum – sá lengsti í Holuhraun í
tveimur atrennum síðasta
haust. Þá naut sín fjallakarlinn,
sagnamaðurinn og fróðleiks-
brunnurinn sem var svo gaman
að hafa að samferðamanni.
Takk fyrir allt, elsku tengda-
pabbi.
Þórgnýr Dýrfjörð.