Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.12.2007, Page 8

Hildur Magnúsdóttir, hjúkrunarfræðingur og sendifulltrúi, hildurma@landspitali.is
JÓL Á NEYÐARSJÚKRAHÚSI RAUÐA KROSSINS f PAKISTAN
Frá jólum árið 2004 og fram í október næsta ár urðu mannskæðar
hamfarir víða um heim. Á jóladag varð jarðskjálfti með flóðbylgju í Suður-
Asíu, í september varð fellibylur í Bandaríkjunum og í október varð
jarðskjálfti í miklu fjalllendi í norðausturhluta Pakistan. Um 75.000 létu
þar lífið, um 130.000 manns slösuðust og um 3,5 milljónir manna urðu
heimilislausar. Uppsetning og rekstur neyðarsjúkrahúss í Abbottabad í
útjaðri skjálftasvæðisins var eitt af verkefnum Alþjóða Rauða krossins.
Ég fór utan um miðjan október og stýrðí
sjúkrahúsinu í 3 mánuði eða nær allan
tímann sem það var opið. Spítalinn var
um 20 stór tjöld sem hýstu sjúkradeildir
(samtals rúm fyrir um 150 manns),
skurðstofu, myndgreiningu, barnaleiktjald,
bænahús, eldhús, birgðastöð og
skrifstofu. Ég var þar um jólin og var það
sérkennileg reynsla og jólalegri en ég átti
von á. Ég bjóst ekki við neinni tilbreytingu
um jólin því múhameðstrú er þjóðtrú
Pakistana og svæðið, sem ég var á, var
strangtrúað. Ég hafði áður verið um jól í
Afganistan, Aserbædjan og Sierra Leone
sem öll eru múslímsk lönd að mestu leyti
og þar voru jólin aðeins inni á heimilum
okkar útlendinganna. í Pakistan er hefð
fyrir því að skreyta með lituðum
Ijósaperum á hátíðum og hafði lokum
ramadan, föstumánaðarins, í nóvember
verið fagnað með því að hengja Ijós milli
sjúkratjaldanna á spítalanum. Þetta
gladdi mig mjög og tók ég út svolitla
jólatilfinningu þarna strax í nóvember.
Ekki var gleði mín minni þegar innfæddir
ráðgjafar mínir í menningarmálum sögðu
að hefð væri fyrir því að hengja upp slík
Ijós á jóladag en þá er fæðingardagur
stofnanda Pakistan, Quaid-i-Azam
Mohammad Ali Jinnah, en hann fæddist
25. desember 1876 og er nefndur faðir
landsins. Við leigðum því litrík Ijós og
hengdum þau á milli tjaldanna. Þar sem
ég fór oftast ekki heim úr vinnu fyrr en
eftir myrkur gat ég notið Ijósanna og
tekið hátíðleika þeirra með mér heim á
kvöldin. Aðfangadagskvöld var rólegt og
Hildur Magnúsdóttir
fábrotið. Fýrr um daginn hafði ég talað
við útvarpsstöð heima og við mömmu en
að öðru leyti var ég ein og borðaði held
ég bara eitthvað snakk. Danski
Rauðakrosshópurinn í bæ í um 30
mínútna akstursfjarlægð bauð í kvöldverð
en ég leyfði öllu kristnu starfsfólki mínu
að fara og varð eftir sjálf fyrir öryggissakir.
Ekki er vænlegt að herinn sé höfuðlaus ef
eitthvað gerist og sjúklingar streyma inn.
Það var óvenjumikill áhugi á að fara því
vín var í boði (í laumi) en það var annars
bannað á svæðinu. Fólkið þurfti að gista
því við máttum ekki keyra eftir myrkur af
öryggisástæðum en umferð í Pakistan er
stórhættuleg, jafnvel að degi til, vegna
aksturslags. Ég var því bara ein heima og
vorkenndi sjálfri mér svolítið yfir því að
bræður mínir skyldu ekki hringja í mig. Ég
gat þó yljað mér með jólakortum og
gjöfum, sem innfætt samstarfsfólk hafði
gefið mér, og litlu gjöfunum sem mamma
6
Tímarit hjúkrunarfræðinga - 5;tbl. 83. árg. 2007