Morgunblaðið - 13.01.2018, Blaðsíða 41

MINNINGAR 41
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 13. JANÚAR 2018
✝ Jón Krist-bergur Ingólfs-
son fæddist 1. októ-
ber 1925 í Efra-
Lýtingsstaðakoti í
Lýtingsstaðahreppi
í Skagafirði. Hann
lést á Heilbrigðis-
stofnun Norður-
lands á Sauðárkróki
2. janúar 2017.
Hann var yngsti
sonur hjónanna
Jónínu Einarsdóttur, f. 1885, d.
1962, og Ingólfs Daníelssonar, f.
1890, d. 1969, frá Steinsstöðum.
Bræður Jóns voru Gísli, f. 1918,
d. 1998, Daníel f. 1919, d. 2001,
Eðvarð f. 1921, d. 1979, og Frið-
rik, f. 1924, d. 2004.
Fjögurra ára að aldri fluttist
Jón með foreldrum sínum í
Bakkasel í Öxnadal en frá 1940
og fram yfir tvítugt átti hann
heima á Steinsstöðum og síðar á
nýbýlinu Laugarbóli sem fjöl-
skylda Ingólfs og Jónínu byggði í
landi Steinsstaða.
2. maí 1948 gekk Jón að eiga
Regínu Margréti Magnúsdóttur,
sem fædd er á Sauðárkróki 14.
mars 1927 en alin upp frá fimm
ára aldri í Héraðsdal í Tungu-
sveit. Foreldrar hennar voru
Hólmfríður Helgadóttir, f. 1900,
d. 2000, og Magnús Halldórsson,
f. 1891, d. 1932. Lifir Regína
eiginmann sinn til nærri 70 ára.
Börn Regínu og Jóns eru: 1)
Magnús, fv. veðurstofustjóri, f.
1948, maki Karitas R. Sigurðar-
dóttir, 2) Jónína Inga, fv. banka-
starfsmaður, f. 1950, maki Krist-
ján Óli Jónsson, 3) Helgi Jón,
verktaki, f. 1952, maki Inga
Hjördís Aðalbjarnardóttir, og 4)
Halldór vélvirkjameistari, f.
1953, maki Rósa María Stefáns-
dóttir. Eru barnabörn Jóns og
Regínu 12 talsins og barna-
barnabörnin 34.
Jón og Regína bjuggu fyrstu
sextán árin á Sauðárkróki,
lengst af á Sæ-
mundargötu 9. Árið
1964 fluttu þau í
Garðabæ en þau
fluttu aftur norður
á Krók árið 1977.
Þar byggðu þau sér
hús á Bárustíg 2.
Jón, eða Nonni
eins og hann var
oftast kallaður,
lærði bifvélavirkjun
á BSA á Akureyri
og í Iðnskóla Sauðárkróks, og
lauk meistaraprófi í þeirri grein.
Hann tók einnig meirapróf og
aflaði sér réttinda til að stjórna
jarðýtum og skurðgröfum. Vann
hann á jarðýtu sumrin 1946-
1949, m.a. við vegalagningu á
Öxnadalsheiði, en sumrin þar á
eftir starfaði hann hjá Búnaðar-
sambandi Skagafjarðar við að
grafa skurði til þurrkunar lands í
sveitum Skagafjarðar og víðar.
Á vetrum vann hann m.a. á Bif-
reiðaverkstæði KS á Sauð-
árkróki. Á árunum 1957-1961
stundaði hann sjómennsku, fyrst
hjá öðrum en síðan á eigin báti,
Nonna SK 101.
Eftir að þau Regína og Nonni
fluttu suður starfaði hann eink-
um við málmsmíðar, fyrst í
skipasmíðastöðinni Stálvík í
Garðabæ en síðan hjá Vélsmiðju
Sigurðar Jónssonar í Kópavogi,
þar sem hann vann um 13 ára
skeið. Þegar þau fluttu aftur í
heimahagana 1977 starfaði hann
um tíma hjá Búnaðarsambandi
Skagafjarðar en síðan hjá Út-
gerðarfélagi Skagfirðinga og
vann þar ýmis störf á vélum og
viðgerðir á þeim. Síðustu starfs-
ár sín vann hann á Vélaverk-
stæði Kaupfélags Skagfirðinga
uns hann lét formlega af störfum
fyrir aldurs sakir 1995.
Útför Jóns Kr. Ingólfssonar
verður gerð frá Sauðárkróks-
kirkju í dag, 13. janúar 2018,
klukkan 14.
Föðurbróðir minn hefur lokið
jarðvist 92 ára að aldri. Nonni, en
svo var hann ávallt nefndur í hópi
ættingja og vina, kvaddi að
morgni 2. janúar 2018. Hann
hafði átt við mikla vanheilsu að
stríða, barist lengi við Parkinson-
sjúkdóm. Jón var giftur Regínu
Magnúsdóttur og lifir hún mann
sinn, níræð að aldri. Eignuðust
þau fjögur börn, þrjá drengi og
eina stúlku, sem öll lifa föður sinn
og fylgja honum nú í dag til
grafar.
Steinsstaðabræðurnir voru
fimm talsins og Jón var síðastur
þeirra bræðra að kveðja.
Nonni byrjaði snemma að, fást
við vélar og tæki, vann á skurð-
gröfum og jarðýtum lengi. Orð-
inn fulltíða maður fór hann í Iðn-
skólann á Sauðárkróki og lærði
bifvélavirkjun og vann þar við iðn
sína í nokkur ár. Jón hélt áfram
að vinna hörðum höndum, var af-
ar ósérhlífinn og vinnudagurinn
því oft langur. Hann stundaði sjó-
mennsku frá Króknum nokkur
ár. Síðar lét hann lét smíða fyrir
sig átta tonna bát sem hann gerði
út. Ég fór 2-3 sjóferðir með
frænda á bát hans m/b Nonna SK
árið 1960, stutta útgáfan er sú að
ég var 19 ára og líklega sjóvei-
kasta mannrola sem vitað er um.
Nonni, sem var húmoristi hinn
mesti og stríðinn, gerði stólpa-
grín að svona aumingjaskap. T.d.
gaf hann mér umsvifalaust nafn-
giftina „Golli sjómaður“ og fékk
ég að heyra það langt fram á
fullorðinsaldur. Ég lét Jón þó
ekkert eiga inni hjá mér og í stað-
inn minnti ég hann á er hann gat
orðið fokillur við konu sína ef hún
keypti agúrkur og lauk, það væri
ekki mannamatur og lyktin
ógeðsleg. Þá gat tjáningin orðið
að mörgum „vindstigum“ svo
ekki sé meira sagt. Stríddi ég
honum á því að svona lagað væri
bara bilun. Svona gátum við látið
hvor við annan. Þegar við Hanna
hófum búskap í Reykjavík 1960
hafði ég ákveðið að kynna konu-
efni mitt fyrst fyrir Jóni og Reg-
ínu og það varð. Þá og alla tíð síð-
an var eins og þau ættu í okkur
hvert bein. Í árslok 1964 fluttu
þau hjón suður og Jón réði sig
sem rafsuðumann í Stálvík skipa-
smíðastöð. Hafði Eðvarð bróðir
hans hafið störf þar nokkru áður,
einnig sem rafsuðumaður.
Keyptu þau svo íbúð við Laufás í
Garðahreppi. Í Stálvík vann Jón
um árabil. Vegna búsetu okkar
Hönnu í Garðabæ hittumst við
oft. Nonni var músíkalskur mað-
ur sem spilaði á harmonikku á
böllum víða í Skagafirði á sínum
tíma. Eftir að hafa flutt suður
gengu þau hjón til liðs við Skag-
firsku söngsveitina, þar vorum
við Hanna líka. Jón var alla tíð
mikill Skagfirðingur og árið 1977
flutti hann aftur á Krókinn, fékk
lóð og byggði einbýlishús. Nonni
byggði síðan sumarbústað úr
landi Steinsstaða ásamt dóttur
sinni og manni hennar. Þó að
heilsunni færi síðar að hraka
keypti hann sér nýjan bíl 80 ára
að aldri og ók um allar trissur.
Regína og Nonni bjuggu á Báru-
stíg 2 á Króknum og þar býr Reg-
ína enn. Við Hanna söknum
Nonna frænda eins og föður.
Við vottum Regínu eiginkonu,
börnum og öðrum ættingjum
innilega samúð okkar vegna frá-
falls hans.
Lokaorð er ljóð eftir Skagfirð-
ing, nýlátinn, er hann orti í minn-
ingu látins vinar.
Í bænum við lútum og höldumst
í hendur,
hugsunum okkar við beinum til þín.
Að megir þú himinsins líða um lendur,
í ljósinu bjarta er í austrinu skín.
Ævinnar dagur er kominn að kveldi,
kær er þín minning hún lýsir um nótt.
Opnist þér hliðin að Alföður veldi,
ástríkis njóttu svo sofir þú rótt.
(Jón Hallur Ingólfsson)
Ingólfur Dan Gíslason,
Jóhanna Jónsdóttir.
Jón Kr. Ingólfssonheppnir að fá tækifæri til að verasumarvinnumenn hjá Dóru og
Guðna í Skarði. Þrátt fyrir að
sveitalífið hafi á stundum verið
puð, enda næg verkefnin fyrir
unglingspilta í sveitinni, þá nut-
um við þess að vera og vinna í
Skarði, kynnast frændsystkinum
okkar og sveitungum þeirra. Það
var oft glatt á hjalla í kjallaranum
enda oft mörg ungmenni í sveit í
Skarði. En það var alveg sama
hvað gekk á eða hvað var brallað;
alltaf hélt Dóra með okkur og tók
okkar málstað.
Það var ávallt mikið um að
vera í Skarði en þrátt fyrir að
Dóra hafi haft í mörg horn að líta
á stóru búi gaf hún sér ávallt tíma
til að taka á móti gestum sem allir
fengu höfðinglegar móttökur. Þó
svo að við eldhúsborðið kæmust
hæglega tíu manns í einu var
stundum þrísetið í hádegismat,
vinnufólk, heimilisfólk, skyld-
menni, pósturinn, mjólkurbíl-
stjórinn og ýmsir gestir sem
sumir voru að kaupa eða selja
hross eða áttu bara leið hjá, öllum
var boðið og allir voru velkomnir.
Á góðviðrissumardögum varð
gestafjöldinn þó stundum meiri
en góðu hófi gegnir eins og geng-
ur á stórum bæjum en Dóra tók á
móti öllum með bros á vör.
Þegar við strákarnir eignuð-
umst okkar eigin börn áttu þau
strax tvær ömmur í föðurættina,
Möggu ömmu og Dóru ömmu, og
hafa börn okkar einnig notið þess
að geta heimsótt Dóru ömmu og
frændsystkini sín í Skarði.
Alltaf kemur að leiðarlokum og
nú er komið að Dóru. Þessarar
miklu konu minnumst við með
hlýju, virðingu og þakklæti, konu
sem var traust og yndisleg systir
og besta frænka sem hægt var að
hugsa sér.
Fyrir hönd fjölskyldunnar
Hellulandi 22,
Margrét Sæmundsdóttir.
Sigríður Theodóra, alltaf köll-
uð Dóra í Skarði, var amma okk-
ar systra og munum við stoltar
segja frá því alla okkar ævi.
Þegar hennar er minnst koma
mörg orð upp í hugann. Þeirra á
meðal eru til dæmis gestrisni,
heimakær, hlý, hláturmild,
ákveðin, forvitin og skemmtileg.
Allir þeir sem komu að Skarði og
knúðu þar dyra fengu að kynnast
hlýju viðmóti og að sjálfsögðu
veitingum frá húsfreyjunni í
Skarði.
Amma var stolt af börnum sín-
um, barnabörnum og barna-
barnabörnum og fylgdist ávallt
vel með því sem þau aðhöfðust í
lífinu. Einnig var hún einstaklega
dugleg að monta sig af ættbog-
anum sem hún var svo stolt af.
Amma var mikil ræðukona,
hafði gott lag á íslensku máli og
nýtti hvert tækifæri til að halda
ræðu, hvort sem tækifærið var
stórt eða smátt. Einnig hafði hún
unun af því að hlusta á aðra flytja
ræður á hreinni og góðri íslensku.
Okkur systrum er það báðum
minnisstætt hve glöð hún var
þegar okkur gekk vel í íslensku-
prófum og hvað þá þegar við
stóðum okkur vel í upplestrar-
eða ræðukeppnum. Stoltið skein
úr augum hennar.
Síðastliðið sumar er sérstak-
lega minnisstætt í huga Heklu
þar sem hún var svo heppin að
amma Dóra var viðstödd brúð-
kaup hennar og Eiríks. Henni er
það einnig minnisstætt þegar
amma Dóra hitti Vilhelm Bjart,
son hennar, í fyrsta skipti. Hann
var mánaðargamall, svolítið órór
gutti, en þegar hann kom í hend-
urnar á ömmu Dóru sofnaði hann
værum svefni. Börn eru næm,
staðreyndin er sú að hann fann
hversu öruggur hann var og þetta
var staður þar sem honum leið
vel. Þessa tilfinningu hafa margir
fundið í faðmi ömmu Dóru. Þess-
ar tvær minningar eru ásamt
fleirum dýrmætar og mun Hekla
geyma þær með sér alla ævi.
Rakel vann á dvalarheimilinu
Lundi síðastliðin tvö sumur þar
sem amma Dóra dvaldi og spjöll-
uðu þær oft um daginn og veginn
og þegar vel lá á þeim fengu þær
sér malt og konfekt, því þannig
vildi amma Dóra helst hafa það.
Þessar stundir verða ekki metn-
ar til fjár og ber Rakel þakklæti í
brjósti fyrir þennan dýrmæta
tíma.
Með þessum minningarorðum
viljum við þakka fyrir allar þær
yndislegu stundir sem við mátt-
um deila með ömmu Dóru. Minn-
ingin lifir!
Hekla Katharína og Rakel
Nathalie Kristinsdætur.
Á æskuárum okkar Dóru var
Reykjavík lítill bær og allir
þekktust. Það var stutt á milli
heimila okkar og mikill sam-
gangur og samheldni. Máltæki
segir að það þurfi heilt þorp til
að ala upp barn. Við frændfólkið
höfum fylgst að alla ævi og tekið
þátt í lífi hvert annars. Í því felst
mikill styrkur fyrir okkur öll. Við
vorum sjö barnabörn ömmu Sig-
ríðar Theódóru Pálsdóttur sem
allar hétu hennar nafni, allar
fæddar á fimm ára tímabili og
var Dóra yngst okkar. Hún er sú
fjórða sem kveður.
Ung giftist Dóra Guðna Krist-
inssyni, síðar hreppstjóra, og
fluttist með honum að föðurleifð
hans, stórbýlinu Skarði í Land-
sveit, einu stærsta búi á landinu
sem enn fremur er kirkjustaður.
Hún kom inn í samfélag þar sem
verkaskipting kynjanna var
ríkjandi og karlar fóru helst ekki
í störf kvenna. Hún sinnti hins
vegar karlastörfum og kvenna-
störfum jöfnum höndum. Hún sá
til dæmis um bókhald og skatta-
framtöl fyrir marga bændur í
sveitinni og öll veiðileyfi í Veiði-
vötnum á Landmannaafrétti
voru í hennar umsjón. Kirkjan í
Skarði var Dóru afar kær og
lagði hún mikið af mörkum til að
viðhalda henni innandyra sem
utan.
Dóra og Guðni ráku blómleg-
an búskap í Skarði um áratuga
skeið og bjuggu þar rausnarbúi.
Með þeim bjó sonur þeirra,
Kristinn, og kona hans, Fjóla, og
reistu þau stórhýsi á jörðinni þar
sem þau bjuggu í sambýli en
höfðu þó sín eigin híbýli. Um-
ferðin á hlaðinu var eins og á
torgi. Sumir voru komnir til að
kaupa veiðileyfi, aðrir áttu erindi
út af hrossum eða komu til að
tala við hreppstjórann. Og
frændfólkið kom oft við í Skarði
og öllum var tekið opnum örm-
um. Svo mörg hross voru í
Skarði að enginn hafði tölu á.
Þar hafa bændur stundað hesta-
rækt og alltaf verið til gæðingar.
Okkur frænkunum úr Reykja-
vík fannst hún Dóra vera of
störfum hlaðin og veltum því oft
fyrir okkur hvernig hún færi að
því að sinna öllu sem á hana
hlóðst. Eins og nærri má geta sá
hún um alla matargerð og bakst-
ur og húsbændur gestrisnir
höfðingjar. Ég tel að það sem
gerði Dóru kleift að sinna svo
miklu svona vel hafi verið ein-
stök skapgerð sem einkenndi
hana og var henni eðlislæg og
fáum er gefin, hún hafði svo góða
nærveru, skapföst, stillt og hlý
kona sem alltaf lagði gott til
mála og þótti vænt um fólk, ungt
sem gamalt. Það er einkenni
margra formæðra hennar. Ég
hef enga tölu á hve mörg börn
voru í sveit í Skarði, sum svo ár-
um skipti. Öllum sýndi hún
tryggð og vináttuna góðu og
mörgum kom hún til manns.
Dóra sinnti félagsmálum af
áhuga. Hún var formaður Kven-
félagsins Lóu í Landsveit í yfir
tvo áratugi og sótti fundi Kven-
félagasambands Íslands og lét
þar til sín taka í mikilvægum
hagsmunamálum kvenna. Hún
hafði mikinn áhuga á skólamál-
um í sveitum og vildi auðvelda
bændafólki að mennta börnin sín
sem reyndist mörgum erfitt
vegna kostnaðar og fjarlægðar
frá skóla. Það munaði um lið-
styrk Dóru þegar hún lagði mál-
um lið.
Það er heiðríkja yfir minning-
unni um Dóru frænku mína og
vinkonu. Megi dýrmæt minning
hennar fylgja öllu hennar fólki.
Sigríður Th. Erlendsdóttir.
Dóra í Skarði.
Við ólumst upp saman.
Það ætíð var gaman.
Líkt og samrýndar systur,
samt nöfnur og frænkur.
Þú varst sveitarinnar sómi.
Þú varst samkvæmanna ljómi.
Þú varst húsfreyjanna hetja.
Þú hvattir í stað þess að letja
Nú himinninn opnast hefur.
Hann eilíft líf áfram þér gefur.
Með gleði þú gengur um hliðið
og glæsileg kveður nú sviðið.
Minning þín, mynduga kona,
mun okkur ætíð geymast.
Þökk að þú varst ávallt svona.
Þú munt okkur aldrei gleymast.
(SGS)
Sigríður Theodóra
Guðmundsdóttir
(Teddý) og fjölskylda.
Nú er húsfreyjan í Skarði fall-
in frá. Dóra mín var mikill dugn-
aðarforkur. Hún var á meðal
hinna duglegustu kvenna sem ég
hef kynnst. Dóra var mörgum
kostum búin. Hún hafði ríka
réttlætiskennd og kom alltaf til
dyranna eins og hún var klædd.
Maður gat alltaf gengið að henni
vísri. Það voru mikil umsvif í
Skarði þegar ég var að alast upp.
Þau hjón, Dóra og Guðni, voru
með stórt bú, auk þess sem þau
seldu ferðafólki veitingar. Oft
voru hundrað manns í einu og
allt bakkelsi sem fólkið fékk með
kaffinu var bakað af Dóru. Oft
var hún búin að hnoða í snúða áð-
ur en hún fór í fjósið á morgnana
að mjólka kýrnar. Þá mótaði hún
þá til. Svo þegar hún kom úr
fjósinu og inn í eldhúsið setti hún
plöturnar í ofninn.
Dóra var mikil húsmóðir, hún
prjónaði og saumaði kjóla á sig
og föt á börnin og vinnuskyrtur á
bónda sinn. Þau hjónin voru
miklir höfðingjar heim að sækja.
Skarðsheimilið var annálað fyrir
gestrisni og höfðingsskap. Þegar
einhvern bar að garði var við-
komandi drifinn inn í mat eða
kaffi. Enginn fór svangur frá
borði í Skarði. Allir gátu gengið
út og inn sem heimamenn væru.
Mörg börn og ungmenni dvöldu í
Skarði. Þau komu þangað sumar
eftir sumar. Sú hefði ekki orðið
raunin hefði þeim leiðst. Heim-
ilisbragurinn í Skarði einkennd-
ist af glaðværð og léttleika. Dóra
var afkastamikil húsmóðir, laus
við tilgerð, traust og heil í starfi.
Hún gerði oft skattaskýrslur fyr-
ir fólk og var mikið í félagsmál-
um. Ennfremur fékk hún fálka-
orðuna fyrir húsmóður- og
félagsstörf á sínum tíma.
Dóra var mér alltaf sem önnur
móðir. Hún gaf mér oft heilræði
og ég vona að mér hafi auðnast
að fara eftir þeim. Það var Dóru
að þakka að ég var skírð með
Kristni, syni þeirra. Þá var hann
á fyrsta ári og ég sex ára.
Það var sérstakt nábýlið í
Skarði og Króktúni. Hvorki var
skammast né rifist. Allt saman
gekk eins og smurð vél. Hollur
granni er gulls ígildi. Það var
mikil samheldni á bæjunum í
kringum Skarðsfjall. Allir voru
tilbúnir að rétta hjálparhönd,
þyrfti þess með, rétt eins og ein
stór fjölskylda.
Dóra og Guðni eignuðust tvö
börn, Kristin og Helgu Fjólu, og
hafa þau erft mannkosti þeirra
beggja. Þau reyndust foreldrum
sínum sérlega vel, það sýndi sig
glöggt þegar tók að halla undan
fæti hjá móður þeirra. Mikill
kærleikur og ástúð ríktu á
Skarðsheimilinu.
Dóra var mikil amma og lang-
amma. Hún hjálpaði börnunum
við lærdóminn, auk þess sem
hún las oft fyrir þau áður en þau
fóru að sofa á kvöldin. Þau kunnu
líka að meta það sem hún gerði
fyrir þau.
Sigríði Theodóru er þökkuð
áralöng samfylgd og djúp vinátta
og ég votta ástvinum hennar
mína dýpstu samúð. Mikill sjón-
arsviptir er að Sigríði Theodóru
Sæmundsdóttur, húsfreyjunni
miklu í Skarði. Blessuð sé minn-
ing hennar.
Bjarney G. Björgvinsdóttir.
Deyr fé,
eyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum)
Gengin er heiðurskonan og
kær vinkona mín, Sigríður Theo-
dóra Sæmundsdóttir frá Skarði.
Síðustu árin dvaldi hún á hjúkr-
unarheimilinu Lundi á Hellu og
þar var vel hugsað um hana.
Dóra var ein af þeim sem lögðu
drjúga hönd á plóg við uppbygg-
ingu Lundar frá upphafi.
Við Dóra áttum langt og gott
samstarf í gegnum tíðina sem
kvenfélagskonur í stjórn Ólafs-
sjóðs og innan Sambands sunn-
lenskra kvenna þar sem við vor-
um samtíða í stjórn. Við áttum
margar góðar stundir saman
þegar við ókum á fundi, þá var
mikið spjallað, málin krufin til
mergjar og mikið hlegið.
Dóra mín var ekkert að skafa
utan af því þegar henni mislíkaði
eitthvað í landsmálunum og kom
skoðun sinni vel á framfæri við
okkur sem vorum starfandi á
þeim vettvangi.
Dóra var björt yfirlitum, vel
gefin og má með sanni segja að
hún var mikill kvenskörungur og
máttarstólpi í samfélaginu og
reyndist mörgum vel í orði sem
verki. Það var tekið eftir henni
hvar sem hún fór.
Það var alltaf gott að leita ráða
hjá Dóru og það var gott að eiga
hana að. Hún reyndist mér afar
vel þegar ég hóf minn feril í
stjórnmálum sem og í störfum
mínum sem forseti KÍ.
Að leiðarlokum vottum við
Skúli Kristni, Helgu Fjólu og
fjölskyldum þeirra okkar innileg-
ustu samúð.
Blessuð sé minning Sigríðar
Theódóru Sæmundsdóttur frá
Skarði.
Drífa Hjartardóttir.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Nú hefur hún Dóra mín í
Skarði fengið hvíldina eftir langt
og farsælt ævistarf. Ævistarf,
sem snert hefur lífshlaup svo ótal
margra sem með henni gengu
um lengri eða skemmri tíma. Það
að vera húsmóðir á stóru og
mannmörgu sveitaheimili um
áratuga skeið, við slíkan orðstír
sem hún gat sér, er ekki öllum
gefið.
Hún var kletturinn sem ætíð
stóð að baki sínu fólki í blíðu sem
stríðu. Hún var aflgjafinn sem
vakti yfir jörðinni sinni og um-
hverfi af alúð og kostgæfni. Hún
var líknarhöndin sem þerraði tár
og sefaði sorgir ef svo bar undir.
Mér er efst í huga þakklæti
fyrir öll þau ár sem leiðir okkar
lágu saman. Virðing og þakklæti
fyrir samleið með gjöfulli mann-
kostakonu sem hvergi dró af
kröftum sínum í baráttu fyrir
mannrækt og betra mannlífi.
Blessuð sé minning Dóru í
Skarði.
Fjóla og Jóhannes.
 Fleiri minningargreinar
um Sigríði Theodóru Sæ-
mundsdóttur bíða birtingar
og munu birtast í blaðinu
næstu daga.