Morgunblaðið - 24.02.2018, Page 36

36 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2018
✝ Jón Sigurjóns-son fæddist í
Syðri-Kvíhólma,
Vestur-Eyjafjöll-
um, 19. apríl 1935.
Hann varð bráð-
kvaddur á heimili
sínu 11. febrúar
2018.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Guð-
jónsson frá Syðri-
Kvíhólma, f. 6.9.
1903, d. 22.7. 1988, og Guðbjörg
Jónsdóttir frá Ásólfsskála, f. 7.8.
1901, d. 10.10. 1987. Þau bjuggu
í Efri-Holtum. Systur Jóns eru
1) Unnur Jóna Sigurjónsdóttir,
f. 28.10. 1938, maki hennar er
Oddur Sæmundsson, f. 9.6. 1939.
Börn þeirra eru Guðbjörg, Sæ-
mundur, Guðrún Anna og Sig-
urjón. 2) Kristbjörg
Sigurjónsdóttir, f.
21.4. 1941. Börn
hennar eru Bjarni,
Guðjón og Þórunn.
Jón ólst upp í
Efri-Holtum og
sinnti bústörfum
ásamt foreldrum
sínum og tók við
búinu eftir þeirra
daga. Sigríður Ein-
arsdóttir bjó einnig
í Efri-Holtum síðustu áratugi. Á
sínum yngri árum fór Jón á ver-
tíðir í Vestmannaeyjum. Hann
tók þátt í Ungmennafélaginu
Trausta og sinnti öðrum félags-
störfum í sveitinni.
Útför Jóns fer fram frá Ás-
ólfsskálakirkju í dag, 24. febr-
úar 2018, kl. 14.
Okkur systkinin langar að
minnast Nonna frænda í nokkr-
um orðum.
Á okkar yngri árum kynnt-
umst við borgarbörnin sveitalíf-
inu í Efri-Holtum í sumar- og
helgarheimsóknum með foreldr-
um okkar. Síðar áttum við öll
eftir að dvelja þar í sveit á
sumrin, í mislangan tíma, og þá
tengdumst við Nonna, móður-
bróður okkar, og sveitalífinu
betur. Margir hafa tengsl við
Efri-Holt enda voru unglingar,
tengdir fjölskylduböndum eða
ekki, þar í sveit svo lengi sem
við munum. Einnig voru þar
ráðskonur en Sigríður Einars-
dóttir gegndi því hlutverki til
hinsta dags Nonna. Systkini afa
bjuggu á næsta bæ, Syðri-Kví-
hólma, og var mikill samgangur
á milli bæjanna. Nonni bjó alla
sína ævi í Efri-Holtum og tók
við búinu af afa og ömmu þegar
heilsu þeirra fór að hraka.
Nonni var ljúfur maður og
hæglátur. Hann var mikill dýra-
vinur, virtist þekkja dýrin sín í
sjón og gaf mörgum þeirra nafn.
Nonni var barngóður enda
hændust börn að honum. Hafa
börn okkar systkina fengið að
kynnast þessari barngæsku en
hann gaf sér ávallt tíma frá önn-
um dagsins til að sýna þeim dýr-
in, leyfa þeim að fara á hestbak,
sitja í traktornum hjá honum og
taka þátt í sveitastörfunum. Við
minnumst Nonna frænda af
miklum hlýhug og söknuði yfir
tíma sem liðinn er, en lifir svo
sterkt í minningunni.
Guðbjörg, Sæmundur,
Guðrún Anna og Sigurjón.
Nú þegar ég kveð Nonna
frænda í Efri-Holtum er margs
að minnast. Ég var í sveit hjá
honum í fjögur sumur frá 12 ára
aldri og ein fyrsta minning mín
frá þessum tíma er sú að ég er
gangandi á eftir honum til verka
þann daginn. Á morgnana og
kvöldin var gengið til mjalta en
önnur dagsverk einkenndust af
árstíðinni. Á vorin og sumrin
þurfti að fylgjast með sauðfénu
og ég man þegar Nonni stóð
uppi á hólnum við mjólkurhúsið
eftir mjaltir og leit austur mýr-
ina þar sem sauðféð var á beit.
Það kom fyrir að lömb dyttu í
skurði, kindur yrðu afvelta eða
vargur væri á ferð. Nonni þótti
laginn við sauðburð og var
gjarnan kallaður til þegar
vandamál komu upp. Ég fór ein-
hver skipti með honum á aðra
bæi til aðstoðar enda var auð-
sótt mál að fá hann til aðstoðar.
Seint á vorin rákum við féð á
fjall og í kjölfarið hófst fjöl-
breytt viðhaldsvinna á jörðinni
og vélum fram að slætti. Síðla
sumars snérist allt um heyskap-
inn, hlustað var af gaumgæfni á
veðurspár, horft til himins, velt
vöngum og margra ára reynsla
höfð til hliðsjónar við þennan
mikilvæga þátt búskaparins. En
haldið var fast í þá hefð að ekki
mátti slá á sunnudegi. Heyskap-
urinn var annar en hann er í
dag, bundið í bagga og þurfti að
ná heyinu þurru inn. Ég rakaði í
garða og Nonni var á bindivél-
inni. Baggarnir voru ýmist tínd-
ir upp samdægurs eða seinna,
allt eftir veðri og mannskap. Á
kvöldin var alloft tekið í spil,
horft á sjónvarp, lesið í bók eða
við ræddum málin fyrir svefninn
þar sem við deildum herbergi.
Nonni var ekki víðförull en
fór alloft milli bæja, heimsótti
frændfólk og sveitunga eða
keyrði um sveitina. Hann fór á
hestamannamót og aðra viðburði
í sveitinni. Um helgar var oft
gestkvæmt er systkini, systkina-
börn, ættingjar og vinir komu í
heimsókn á bæinn eða til að
hjálpa við heyskapinn. Það má
segja að búskapurinn hafi átt
hug hans allan og einkennt líf
hans.
Í dag er ég þakklátur fyrir
þennan tíma með Nonna í sveit-
inni og þykir vænt um að hafa
upplifað hann með honum.
Sigurjón Oddsson.
Hann Jón eða Nonni eins og
hann var alltaf kallaður, móð-
urbróðir minn, er dáinn. Mikill
uppáhaldsfrændi minn alveg frá
því að ég man eftir mér í barn-
æsku. Þó maður viti að þetta
bíði okkar allra að yfirgefa
þessa jarðvist, þá er maður aldr-
ei tilbúinn að kveðja sína nán-
ustu. Þá er gott að eiga góðar
minningar, geta hugsað til baka
og minnst góðra og skemmti-
legra tíma og ég get svo sann-
arlega minnst góðra daga í
sveitinni hjá afa, ömmu og
Nonna frænda. Ég naut þeirra
forréttinda að vera elsta barna-
barn ömmu og afa og var í raun-
inni bara smápjakkur þegar ég
byrjaði að vera tíma og tíma hjá
þeim í Efri-Holtum. Ég fékk að
fylgja með í flestum þeim verk-
um sem voru í gangi hverju
sinni.
Síðan þegar ég varð eldri og
gat orðið meira að liði og hjálp-
að til var ég nokkur sumur hjá
þeim sem vinnumaður. Minnist
ég þeirra tíma með mikilli hlýju
og þakklæti. Þessi sumur þrosk-
uðu mig mikið og mótuðu til
framtíðar. Nonni frændi var þol-
inmóður og óþreytandi í að
kenna mér réttu handbrögðin og
hugsunarháttinn, hvernig best
væri að bera sig að við öll þau
verk stór og smá, sem upp komu
og þurfti að sinna.
Öll verkefni voru unnin af
vandvirkni, samviskusemi, alúð
og virðingu. Ég mun minnast
Nonna sem traustrar, áreiðan-
legrar og hlýrrar persónu sem
alltaf ræddi við okkur krakkana
sem jafningja.
Þegar árin liðu urðu heim-
sóknir okkar í sveitina stopulli
en áður. Nær undantekningar-
laust árum saman fór ég þó með
jólaglaðninginn á aðfangadag til
Nonna og Sillu og þótti okkur
báðum það vera orðinn ómiss-
andi hluti af jólahaldinu, jólin
máttu koma þegar búið var að
fara í jólaheimsóknina að Efri-
Holtum. Alltaf fylgdist hann
með okkur og var mjög áhuga-
samur um hvernig okkur vegn-
aði í lífinu. Hann hafði áhuga á
því sem við vorum að nema og
starfa. Þegar ég eignaðist mínar
dætur og fjölskyldu hafði Nonni
sérstaka ánægju af þeirri gleði
og grallaraskap sem þeim
fylgdi. Hann hafði gaman af að
spjalla við þær og sýna þeim
dýrin og sveitina sína. Hann var
þeim og okkur afskaplega góður
alla tíð.
Undanfarin 15-20 ár höfum
við afkomendur afa og ömmu í
Efri-Holtum haldið okkar fjöl-
skylduhátíð á hverju sumri,
stundum í Efri-Holtum hjá
Nonna og Sillu, þá var slegið
upp tjaldbúðum við bæinn,
spjallað, farið í leiki og haft
gaman og óhætt að segja að
Nonna hafi ekki leiðst að sýna
krökkunum dýrin í sveitinni.
Einnig höfum við verið að hitt-
ast á hinum ýmsu stöðum á
landinu og auðvitað kom Nonni
alltaf ef hann mögulega gat og
ég man ekki eftir mörgum árum
sem hann lét sig vanta. Þá naut
hann sín svo sannarlega innan
um fjölskylduna alla. Mig lang-
ar að lokum að þakka Nonna
fyrir allt það sem hann var mér
og minni fjölskyldu.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Bjarni Jóhannsson.
Nonni frændi í Efri-Holtum
er látinn. Æskuminningarnar
undan Eyjafjöllum rifjast upp,
aldeilis fleiri en hægt er að rita
í stuttri grein við fráfallið, er
hann nú kveður okkar jarðvist.
Það á við um Nonna, Jón Sig-
urjónsson í Efri-Holtum, sem
ólst þar upp og bjó alla sína tíð.
Að vísu ekki stórbúi, en nóg
til þess er þurfti, og vel það.
Kröfur til hágæða lífshátta voru
óþarfar, og nægjusemi í fyrir-
rúmi. Frændgarður okkar af-
komenda Þorbjargar Bjarna-
dóttur og Jóns Pálssonar frá
Ásólfsskála er orðinn víðfeðm-
ur.
Af öllum góðum frændum eru
sumir þar nánari en aðrir, allt
eftir því hvernig leiðir hafa leg-
ið saman.
Þannig á við um okkur
Nonna, frændskapur sem hefur
ræktast frá barnsárum af
tryggð, heimsóknum og ná-
grenni í seinni tíð.
Upphaflega þó með heim-
sóknum til frændfjölskyldunnar
í Efri-Holtum, foreldra Nonna,
þeim Guðbjörgu og Sigurjóni,
og ömmu Þorbjargar er hjá
þeim bjó sín efri ár. Að Efri-
Holtum var „alltaf gott að
koma“.
Þeim orðum var ég svo lán-
samur að koma að við alls-
nægtaborð hjá Sillu og Nonna
helgina fyrir fráfall hans.
Nærvera Nonna við ungdóm-
inn var honum kær. Eftirminni-
lega barngóður og vingjarnlegt
brosið fengu börnin með at-
hygli, og tíma til umræðu um
það sem fyrir bar, ekki síst um
kindur og lömb.
Því hafa öll barnabörnin okk-
ar hjóna fengið að kynnast og
njóta með heimsóknum að Efri-
Holtum, einkum á tímum sauð-
burðar, sem stóð Nonna svo
nærri í allri hugsun, umhyggju
og umtali.
Þar átti Nonni einnig traust-
an vin. Samtaka félaga í leik og
starfi, hana Sillu, sem ól honum
önn af myndarskap, í öllu því er
viðkom Efri-Holtum hin seinni
ár. Með ljúfsárum minningum,
virðingu og þökk, kveðjum við
fjölskyldan mannvininn Nonna
frænda, Jón Sigurjónsson í Efri-
Holtum. Aðstandendum öllum
er vottuð samúð.
Þorberg Ólafsson.
Það fylgir því viss sælutilfinn-
ing að koma akandi í átt að
Eyjafjöllum. Seljalandsfoss blas-
ir við, síðan er m.a. rennt fram
hjá Seljalandi, Fit, Sauðhúsvöll-
um og á móts við Hvamm er
beygt niður að sjóbæjunum.
Stefnan er sett á Efri-Holt, en
þar var undirritaður í sveit um
miðjan sjöunda áratuginn hjá
yndislegu frændfólki. Guðbjörg
Jónsdóttir (Gudda) var húsfreyj-
an, Sigurjón Guðjónsson hús-
bóndinn og sonur þeirra Jón
Sigurjónsson (Nonni) var allt í
öllu en þann sómamann kveðjum
við nú hinstu kveðju. Nonni
sýndi okkur strákunum m.a.
hvernig annast átti kýrnar,
hvernig hirða átti heyið og koma
því fyrir í hlöðunni, gefa hænsn-
unum ásamt fjölmörgum öðrum
störfum sem sinna þurfti í sveit-
inni. Þetta gerði hann á sinn ró-
lega og yfirvegaða hátt. Þegar
hann svo nefndi hvort við ættum
ekki að skella okkur á hestbak
þá var kátt í koti. Neisti og
Brúnn biðu tilbúnir til reiðar.
Ferðirnar með Nonna í Selja-
vallalaug eru einnig eftirminni-
legar. Þráðurinn sem myndaðist
á þessum árum hefur aldrei
slitnað og alltaf hefur verið
reynt að hafa Efri-Holt með
þegar hugað er að ferðaplönum
sumarsins. Eftir að maður eign-
aðist sjálfur börn þá var
ánægjulegt að hafa þau með sér
að Efri-Holtum og hafði Nonni
m.a. gaman af að sýna þeim hús-
dýrin á bænum, ekki síst kett-
lingana. Síðustu ár höfum við
hjónin notið þess að kíkja við
hjá Nonna og Sillu í létt spjall.
Oft ræddi Nonni um árin þegar
hann var á vertíð í Eyjum og
átti hann margar góðar minn-
ingar frá þeim tíma.
Það er mikill söknuður að
geta ekki lengur hitt Nonna og
rætt málin en minningin um
góðan dreng og frænda lifir.
Innilegar samúðarkveðjur
sendum við Sigurrós til Kiddu,
Unnar og fjölskyldna þeirra,
einnig til okkar góðu vinkonu,
Sillu, sem var ráðskona á Efri-
Holtum.
Blessuð sé minning Jóns Sig-
urjónssonar.
Sigurjón Ingi Ingólfsson.
Ekki bjóst ég við því þegar ég
talaði við hann fyrstu dagana í
febrúar að það yrði okkar sein-
asta samtal. Jón bjó með for-
eldrum sínum að Efri-Holtum
en tók svo alfarið við búskapn-
um þar. Hann var hæglátur að
eðlisfari, viðræðugóður, fróður
og stálminnugur. Hann gat stað-
ið fast á sínu ef þess þurfti.
Hann fór á vertíð til Vestmanna-
eyja á sínum yngri árum eins og
margir Eyfellingar gerðu. Það
var mikið lán fyrir hann þegar
Silla, eins og hún er alltaf köll-
uð, kom til hans sem ráðskona.
Þau voru samstiga í búskapnum
þar sem umhyggja og velferð
dýranna var í fyrirrúmi. Þegar
aldurinn færðist yfir og heils-
unni hrakaði studdu þau vel
hvort annað. Jón var fjárrækt-
armaður og átti fallegt fé. Ærn-
ar hétu flestar nöfnum og var
Silla dugleg að nefna þær. Hann
mætti alltaf á hrútasýningar
með sína hrúta og var hann
stoltur af sínu fé. Hann fór á
fjall í mörg ár og átti hann þar
sínar föstu göngur. Hann fylgd-
ist vel með uppgræðslunni á af-
réttinum og var hann sérstak-
lega ánægður þegar farið var að
nýta hann aftur eftir 20 ára hlé.
Kom hann í hvert skipti að
skoða féð þegar það kom af
fjalli.
Við fórum stundum saman í
réttir á haustin í nágrannasveit-
ir og aðrar sýslur. Það hýrnaði
alltaf yfir honum þegar við fór-
um að spá í hvaða réttir við ætt-
um að fara í það haustið. Eftir
að hann hætti með kýrnar fóru
þau að ferðast um landið á
sumrin bæði í styttri og lengri
ferðir, þá oft í samfloti við ætt-
ingja Sillu. Honum þótti gaman
að ferðast, tók vel eftir öllu bæði
í sínu nærumhverfi og í þessum
ferðum. Enda vel lesinn um land
og þjóð.
Þegar aldurinn færðist yfir og
sauðburðurinn var orðinn erf-
iður fór hann að fækka fénu, og
hætti hann að halda fé sl. haust.
Honum bauðst að það yrði séð
um nokkrar kindur fyrir hann
og fyrir það var hann þakklátur
og hann hlakkaði til að fá þær
heim í tún í vor með lömbunum.
Margt fer öðruvísi en fyrir-
hugað er. Dýrin voru alltaf í fyr-
irrúmi, það var vonskuveður í
nokkra daga og hann hafði ekki
komist út að gefa kisu. Þótt
veðrið væri ekki orðið gott varð
hann að fara út og gefa henni.
Úr þeirri ferð kom hann ekki
aftur. Það er viss söknuður í
litlum samfélögum þegar sam-
ferðafólkið hverfur af sjónar-
sviðinu. Ég þakka honum alla
samfylgdina í gegnum árin og
votta systrum hans, Sillu og öðr-
um aðstandendum innilega sam-
úð mína.
Baldur Björnsson.
Jón Sigurjónsson bóndi í
Efri-Holtum er horfinn á þá
braut er bíður alls mannlífs. „Á
snöggu augabragði“ kom kallið.
Fráfall hans býður mörgum
minningum heim. Gott var að
vitja foreldra hans, Sigurjóns
Guðjónssonar og Guðbjargar
Jónsdóttur, á hið snyrtilega býli
þeirra, Efri-Holt. Þar var gest-
um vel fagnað, góðvild og gleði í
öllum kynnum. Fjölskylda Sig-
urjóns í Syðri-Kvíhólma var um
allt sveitarsómi. Guðjón faðir
hans dó er ég var ungur að ár-
um en alltaf var jafn notalegt að
koma til Steinunnar Sigurðar-
dóttur og barna hennar. Þar var
vel og viturlega búið að gömlum
og góðum hætti. Þorbjörg
Bjarnadóttir, amma Jóns, sællar
minningar, var einn þeirra vina
sem ég hefi besta átt á löngum
lífsferli, hlý og hreinskilin, bar
með sér menningarblæ jafnt í
orðum sem athöfnum.
Jón í Efri-Holtum var bóndi
af bestu gerð, bætti býli sitt að
húsum og ræktun og annaðist
búfénað sinn af einstakri um-
hyggju. Þar var engu beitt á
kaldan klaka. Yndi hans var
löngum í heimsókn að tala um
fjárbú og fjallferðir. Með sama
hætti var gott að sækja þau
heim, Jón og sambýliskonu
hans, Sigríði Einarsdóttur frá
Sólheimum, gott að setjast að
vel búnu kaffiborði og eiga við
þau samræður um líf og líðandi
stund. Hin síðari ár var Jón í
röð þeirra Útfjallamanna er ég
gat spjallað við um mannlíf og
minningar liðins tíma í Fjalla-
byggð. Þar var síminn góður
tengiliður og þó notaður minna
en skyldi, það finn ég nú þegar
Jón er allur.
Oft var slegið á léttara hjal.
Jón hafði góðan skilning á öllu
er að fór og gat með einni setn-
ingu kallað fram gleði og bros.
Safnarinn í Skógum átti í honum
sannan vin við að bæta í safnbú-
ið.
Sveitin hefur í honum misst
velviljaðan, hógværan, hygginn
og góðan þegn. Vinir Jóns hljóta
að þakka vel Sigríði Einarsdótt-
ur, eða Sillu eins og mér er tam-
ast að nefna hana, fyrir þá ein-
stöku umhyggju og alúð sem
hún sýndi honum og fögru heim-
ili þeirra í Efri-Holtum um
mörg ár. Þar er margs góðs að
minnast. Systrum Jóns, Unni og
Kristbjörgu, sendi ég samúðar-
kveðjur. Mikilsvert er að eiga
„minningar sem milda og
hugga“. Friðsæld og fegurð er
yfir öllum minningum mínum
um Jón Sigurjónsson og fjöl-
skyldu hans.
Þórður Tómasson.
Jón Sigurjónsson
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Guðmundur Baldvinsson,
umsjón útfara
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is