Morgunblaðið - 24.02.2018, Blaðsíða 40

40 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 24. FEBRÚAR 2018
✝ Ólafur Þór Jó-hannsson
fæddist í Þurra-
nesi, Saurbæ, Dala-
sýslu 18. október
1942. Hann lést 14.
febrúar 2018.
Foreldrar hans
voru Jóhann Jóns-
son bóndi, f. 14.
janúar 1912, d. 17.
janúar 1986, og
María G. G. Ólafs-
dóttir f. 15. september 1916, d.
25. maí 2016.
Systkini Ólafs eru Margrét
Jóhannsdóttir, f. 13. júní 1939,
maki Þorgeir Ólafsson og Jón
Jóhannsson, f. 18. apríl 1941,
Fanngeir á fjögur börn með
Svanhildi Pálmadóttur, eiga þau
átta barnabörn. Anna Guðrún
Sigurðardóttir, f. 20. nóvember
1956, gift Grétari Sigurðssyni,
eiga þau þrjú börn og sex barna-
börn. Sigrún Sigurðardóttir, f.
23. janúar 1958, gift Jörundi
Jökulssyni, eiga þau fjögur börn
og sjö barnabörn.
Ólafur ólst upp fyrstu ár ævi
sinnar í Þurranesi. Síðar fluttist
fjölskyldan að Staðarhóli í sömu
sveit. Ólafur gekk í barnaskóla á
Kjarlaksvöllum í Saurbæ og síð-
ari skólaganga var í Reykholti
og Laugarvatni. Ólafur starfaði
hjá Mjólkursamlaginu í Búðar-
dal frá stofnun þess 1964 og
starfaði þar alla sína starfsævi
eða til ársins 2011, fyrst við
framleiðslu og síðar sem skrif-
stofustjóri.
Útför hans fer fram frá
Hjarðarholtskirkju í dag, 24.
febrúar 2018, klukkan 14.
maki Brynja Jóns-
dóttir.
Ólafur giftist 17.
júlí 1965 Önnu
Ragnheiði Hall-
grímsdóttur
(Stellu), f. 3. mars
1938. Barn þeirra
er María Ólafsdótt-
ir, f. 5. janúar 1966,
gift Sævari Hjalta-
syni og eiga þau
þrjár dætur og
fimm barnabörn. Anna Ragn-
heiður átti fyrir þrjú börn sem
Ólafur gekk í föðurstað. Þau eru
Fanngeir Hallgrímur Sigurðs-
son, f. 21. apríl 1955, í sambúð
með Kristínu Snæbjörnsdóttur.
Í dag kveð ég Ólaf Þór Jó-
hannsson tengdaföður minn.
Fyrir 36 árum kynntist ég Óla
en þá fór ég að gera mig heima-
kominn hjá tengdaforeldrum
mínum. Óli var yndislegur mað-
ur, ávallt snyrtilegur til fara,
með tvo til þrjá penna í brjóst-
vasanum, brosandi og með út-
breiddan faðminn þegar við hitt-
umst. Þannig höfðum við Óli
alltaf heilsast og kvatt hvor ann-
an. Fyrir tæpu ári greindist Óli
með illvígan sjúkdóm. Óli dvaldi
hjá okkur í Dofrabergi 15 í
Hafnarfirði meðan á meðferð
stóð. Flest leit vel út síðastliðið
sumar þó að allir hafi verið með-
vitaðir um alvarleika sjúkdóms-
ins.
Óli var kappsamur maður og
ósérhlífinn. Enginn var eins
harður af sér og Óli þegar við
María fluttum í Dofrabergið.
Alltaf hjálpsamur ef einhver í
fjölskyldunni þurfti á hjálp að
halda í flutningum, garðvinnu,
pallasmíði, skattframtölum o.fl.
Kappsemi hans mætti lýsa
þannig að Óli var snöggur að öll.
Fyrstur að klára matinn sinn,
fyrstur með bjórinn og næstum
byrjaður að vaska upp í hug-
anum.
Óli var garðmaður með
stórum stöfum. Ég gerði stöku
sinnum grín að Óla því honum lá
svo á að komast heim til að slá
garðinn. Enda var grasið næst-
um slegið eftir tommustokk og
eða hallamáli. Alltaf var verið að
snyrta eitthvað á hverju ári í
lóðinni eða við húsið. Síðastliðið
sumar var innkeyrslan hellulögð,
sem Óla var búið að dreyma
lengi um. Því miður náði Óli
ekki að njóta þess sem skyldi.
Síðasta sumar ræddum við Óli
um hvað þyrfti að framkvæma
við Sunnubraut 6 sumarið 2018.
Ég veit hvað stóð til að fram-
kvæma og fjölskyldan tekur við
keflinu og munum við ljúka
verkinu.
Samverustundirnar eru marg-
ar og af nógu að taka, útilegur,
veiðiferðir og utanlandsferðir.
Óli hafði mikinn áhuga á íþrótt-
um, skák, brids, frjálsum og fót-
bolta. Hélt með Manchester
United. Þegar Óli varð sjötugur
þá gáfum við tengdasynirnir
honum ferð á leik í Manchester
ásamt ferðafélögum, okkur
tengdasonunum. Það var mjög
eftirminnileg ferð í alla staði.
Í byrjun febrúar færði ég Óla
þær fréttir úr sjónvarpinu að
fremsti hlaupari Íslands hefði
sett Íslandsmet. Óli sló mig al-
veg út af laginu því hann spurði
strax: „Á hvaða tíma hljóp hún?“
Óli var mjög hagmæltur,
gerði margar góðar vísur, ef mig
vantaði vísu við eitthvert tilefni
þá pantaði ég vísu hjá Óla. Oft-
ast svaraði Óli að hann gæti það
ekki. Alltaf var þó hringt um
kvöldið eða daginn eftir með
tvær til þrjár vísur til að velja
úr.
Óli var mjög pólitískur og að-
hylltist sjálfstæðisstefnu. Oft
gerðum við fjölskyldan okkur að
leik að æsa Óla upp í pólitíkinni
og hækkaði hann þá róminn þar
til tengdamamma sussaði á okk-
ur. Þá hlógum við öll og rædd-
um eitthvað annað uppbyggilegt.
Elsku Óli, það var ljúft og
gott að hafa þig hjá okkur Maríu
og annast þig í þínum veikindum
síðustu mánuði ævi þinnar.
Ég geymi vel hjá mér okkar
síðasta faðmlag, það var innilegt
hjá okkur báðum.
Sævar Hjaltason.
Elsku afi, núna ertu farinn frá
okkur, miklu fyrr en ég hélt.
Aldrei hafði ég séð þig veikan og
hélt ég alltaf að þú myndir verða
jafn gamall og amma Bogga.
Ég er svo heppin að bera
nafnið þitt, einu sinni spurði ég
mömmu og pabba hvað ég hefði
átt að heita hefði ég verið strák-
ur og svarið þeirra var Ólafur
Þór. Á þeim tíma fannst mér
það frekar skrítið að ef ég hefði
verið strákur hefði ég heitið það
nákvæmlega sama og þú. En
núna finnst mér það allt öðruvísi
og er stolt að bera nafnið þitt.
Það er margt sem við höfum
gert saman og það eftirminni-
legasta er Veiðivötn, þú fórst
alltaf að kasta út fyrir ömmu því
hún var í einhverjum risastíg-
vélum og komst aldrei langt út í
vatnið, einnig það þegar mamma
og pabbi voru svo lengi en ég
fékk að koma með þér og ömmu
af því þið fóruð alltaf fyrr. Við
komum upp í kofa og byrjuðum
að elda matinn saman. Líka
mjög eftirminnilegt að þegar
Stöð 2 var biluð hjá mömmu og
pabba þá komum við yfir til þín
og ömmu til að horfa á Idolið.
Það besta sem ég fékk þegar ég
kom til þín og ömmu var lamba-
kjöt. Svo kom ég margoft upp í
vinnu til pabba og kíkti alltaf á
skrifstofuna til þín. Mikið var
gott að sitja hjá þér seinustu
stundirnar, ég vissi að þú værir
tilbúinn að fara og ég veit að þú
ert á betri stað núna. Seinustu
orð þín til mín voru „gangi þér
vel“ og svo brostir þú. Þessi orð
gleymast aldrei.
Nú hefur það því miður gerst
að vond frétt til manns berst
Kær vinur er horfinn okkur frá
því lífsklukkan hans hætti að slá
Rita vil ég niður hvað hann var mér
kær
afi minn góði sem guð nú fær
Hann gerði svo mikið, hann gerði svo
margt
og því miður get ég ekki nefnt það
allt
Að tala við hann var svo gaman
á þeim stundum sem við eyddum
saman
Hann var svo góður, hann var svo klár
æ, hvað þessi söknuður er svo sár
En eitt er þó víst
og það á við mig ekki síst
að ég sakna hans svo mikið, ég sakna
hans svo sárt
hann var mér góður afi, það er klárt
En alltaf í huga mínum verður hann
afi minn góði sem ég ann
í himnaríki fer hann nú
þar verður hann glaður, það er mín
trú
Því þar getur hann vakað yfir okkur
dag og nótt
svo við getum sofið vært og rótt
hann mun ávallt okkur vernda
vináttu og hlýju mun hann okkur
senda
Elsku afi, guð mun þig geyma
yfir okkur muntu sveima
en eitt vil ég þó að þú vitir nú
minn allra besti afi, það varst þú.
(Katrín Ruth)
Þín afastelpa,
Þóra Björg Berndsen
Sævarsd.
Elsku afi minn er nú farinn,
en ég veit að honum líður miklu
betur og get ég huggað mig við
það. Ég hélt alltaf að hann
myndi lifa í mörg ár í viðbót, en
lífið fer yfirleitt aldrei eins og
maður heldur.
Þegar ég hugsa til baka þá
minnist ég allra útileganna sem
við fórum í saman. Þórsmerk-
urferðirnar og allar fjölskyldu-
ferðirnar yfir verslunarmanna-
helgina. Þetta voru yndislegir
tímar. Ég man sérstaklega vel
eftir þegar við komumst ekki í
Þórsmörk vegna mikils vatns í
ánum og ég og Anna Rósa, vin-
kona mín, vorum svo fúlar yfir
að missa af útilegu að við fórum
til baka í Búðardal til afa og
ömmu og fengum að tjalda í
garðinum hjá þeim í staðinn.
Það var aldeilis dekrað við okk-
ur vinkonurnar þá.
Afi var líka alltaf til í að
hjálpa við allt. Hann kom og að-
stoðaði Helga og pabba þegar
við vorum að byggja húsið okk-
ar. Enda ofvirkur með meiru og
það var sko enginn tími fyrir
hangs. Hann sá líka alltaf um
skattaskýrslurnar fyrir okkur og
var mjög gott að geta hringt í
hann og fengið útskýringar á
einhverju sem við skildum ekki.
Síðustu ár vorum við fjöl-
skyldan svo dugleg að koma við
hjá afa og ömmu þegar við átt-
um leið vestur og einnig vorum
við farin að koma einu sinni á ári
til þeirra yfir helgi og það sem
það var alltaf gott. Börnunum
okkar fannst líka mjög gaman
að vera hjá langömmu og lang-
afa. Við pöntuðum auðvitað allt-
af að fá steiktan fisk í matinn
þegar við vorum í heimsókn, það
gerir enginn jafn góðan fisk og
hann afi minn. Þessar helgar
voru algjörar dekurhelgar og
alltaf var hugsað vel um okkur.
Það verður erfitt næsta haust að
geta ekki farið til ömmu og afa á
Sunnubrautinni þessa árlegu
helgi.
Við Hveragerðisfjölskyldan
vorum líka einstaklega heppin
að hafa fengið að hafa afa og
ömmu hjá okkur síðustu jól. Það
sem okkur fjölskyldunni fannst
það dýrmætt, vitandi það á viss-
an hátt að þetta yrðu hans síð-
ustu jól.
Hann var yndislegur afi og
langafi og hans verður sárt
saknað. En ég veit að hann hef-
ur það gott hvar sem hann er,
pottþétt löngu búinn að finna
sjónvarp til að horfa á fótbolta-
leik og fá sér einn bjór með.
Ég vil gjarnan lítið ljóð
láta af hendi rakna.
Eftir kynni afargóð
ég alltaf mun þín sakna.
(Guðrún V. Gísladóttir)
Birgitta Ýr Sævarsdóttir.
Elskulegur afi minn er látinn,
þessi hressi, káti, snöggi afi
minn. Hann var svo sannarlega
snöggur í hreyfingum, að fara út
að ganga með honum var óger-
legt, því hann stakk mann bara
af. Hann þaut um bæinn, sinn
vanalega hring næstum á hverj-
um degi, svo eftir var tekið.
Hann var svo kvikur í öllum
hreyfingum að það var alveg
ótrúlegt, alveg fram undir það
síðasta. Ég fór til hans upp á
sjúkrahús þegar ég kom suður í
janúar, ég vissi að ég hefði ekki
mikinn tíma í að koma að hitta
hann svo ég er ótrúlega þakklát
fyrir að hafa náð að fara til
hans. Þegar ég gekk út í síðasta
skiptið vildi hann fylgja okkur
fram. Hann stökk á fætur, hent-
ist á klósettið og ég man að ég
hugsaði „bíddu ha, er hann
svona hress?“ Ég ætlaði að taka
hægt rölt með honum út gang-
inn en auðvitað stakk hann mig
af svo fljótur var hann. Þessi
dagur mun aldrei renna mér úr
minni, það var svo ótrúlega erf-
itt að ganga út með tárin í aug-
unum að reyna að berjast við að
vera sterk fyrir hann sog ömmu.
Ég bara fann það að þetta var í
síðasta sinn. Ég ætlaði að skrifa
honum bréf sem ég var þó byrj-
uð á en vissi ekki að hann yrði
farinn áður en ég gæti klárað.
Það var svo margt sem mig
langaði að segja honum. Ég var
svo heppin að fá að vinna með
honum nokkur ár í MS, við vor-
um nú ekki alltaf sammála og
gátum vel rökrætt málin og haft
hátt okkar á milli, það risti þó
ekki djúpt.
Þakklát er ég að hafa haft
hann og ömmu svona mikið í
mínu lífi, búið alla mína æsku
með þau í næsta húsi nánast.
Hann náði að koma austur til
mín, það var í einum tilgangi, til
að hjálpa mér með garðinn. Það
sem hann elskaði snyrtilega
garða. Þau komu keyrandi aust-
ur, hann rétt kom inn og fékk
sér kaffibolla og var svo rokinn
út að klippa niður trén, ég lofaði
honum að halda garðinum
snyrtilegum og ég mun standa
við það. Nágrannar mínir stóðu
og horfðu öfundaraugum á mig
og spurðu hvort það væri ekki
hægt að fá hann leigðan, ég hélt
nú ekki en gleðiglottið sem kom
á hann var yndislegt. Honum
fannst þetta svo gaman.
Steiktur fiskur að hætti hans,
ég mun sakna þess að geta ekki
komið í heimsókn og beðið um
steiktan fisk. Þegar afi varð 75
ára í október vildi svo skemmti-
lega til að ég og Ragnar vorum
að fara til Þýskalands og komum
og gistum hjá mömmu og pabba.
Þar voru amma og afi og áttum
við yndislegan dag og kvöld-
stund þar sem við ræddum sam-
an um lífið og auðvitað garðinn
minn. Ég fór í sér ferð í Ríkið til
að kaupa belgískan bjór sem ég
var alveg viss um að hann hefði
ekki smakkað, hann varð kátur
með það. Ég mun líklega vera
svolítið lengi að sætta mig við
þetta því í huganum, átti hann
að verða eins og amma Bogga
næstum því 100. Hvern á ég nú
að hringja í þegar mig vantar
hjálp með skattaskýrsluna? Það
var árlega símtalið okkar. Ég
veit þó að honum líður betur
núna.
Takk, elsku afi minn, fyrir allt
í gegnum árin, þín er sárt sakn-
að af okkur öllum.
Minning þín er mér ei gleymd;
mína sál þú gladdir;
innst í hjarta hún er geymd,
þú heilsaðir mér og kvaddir.
(Káinn)
Eva Dröfn Sævarsdóttir.
Óli Þór var litli bróðir manns-
ins míns, mágur minn og vinur.
Hann var upphaflega Saurbæ-
ingur, flutti ungur suður fyrir
Dal, kynntist Stellu sinni og
gerðist Búðdælingurinn Óli Jóh.
– Óli vann allan sinn starfsaldur
í Mjólkurstöðinni þar sem hann
var vakinn og sofinn yfir hag
fyrirtækisins og var reyndar
víða andlit þess út á við. Hann
var röskur til allrar vinnu, sam-
viskusamur, áhugasamur og
vandvirkur. Það var gaman að
vinna með honum. Óli var aldrei
með neitt hálfkák. Annaðhvort
gerði hann hlutina vel eða hann
gerði þá bara alls ekki.
Óli var heimakær eins og
hann átti kyn til en sinnti samt
ýmsum félagsmálum. Hann sat
lengi í kjörstjórn, tók að sér
bókhald og skattaskýrslugerð,
aðstoðaði æskufólk á héraðsmót-
um á Hólnum og seinna eldri
borgara í félagsstarfi.
Óli var vel hagmæltur, hann
söng í kór, tefldi, spilaði brids og
ræktaði kartöflur. Hann hafði
gaman af íþróttum, veiðiferðum,
garðvinnu og kveðskap. Hann
hafði líka mjög gaman af að
ferðast bæði innanlands og utan
– og að borða góðan mat.
Það var sterkt og fallegt sam-
bandið milli bræðranna Jóns og
Óla Þórs, samband sem átti ræt-
ur að rekja til þeirra fyrstu sam-
verustunda. Á meðan stóri bróð-
ir bjó enn með horn og leggi
hjálpaði Óli honum við bústörfin,
sentist fyrir hann og smalaði,
hann kannaði dýpt drullupolla
fyrir þá báða þegar þeir fengu
fyrstu gúmmístígvélin og í áköf-
um leik var Óli eitt sinn hætt
kominn í tjörn þegar bróður
hans tókst að bjarga honum upp
úr með aðstoð heimilishundsins.
Seinna meir þegar búsmali
stóra bróður stækkaði kom Óli
árum saman vestur til okkar í
fyrstu leit, leitaði fyrir okkur,
hjálpaði okkur í fjárragi og dró
með mér Þverfellsféð. Þessar
leitarhelgar sátum við tvö lengi
frameftir á kvöldin, töluðum
saman um allt milli himins og
jarðar og lögðum grunn að ævi-
langri vináttu. Það var sama
hvað við ræddum, alltaf skein í
gegn hvað Óla þótti vænt um
Stellu sína, börnin þeirra öll,
barnabörnin og seinna barna-
barnabörnin. – Á haustin rækt-
aði hann sambandið við fólkið
sitt og það var honum mikils
virði.
Fyrir fáeinum árum bað ég
Óla Þór að gera mér persónu-
legan greiða. Hann þagði smá-
stund en játti svo og leysti
vanda minn bæði fallegar og
betur en ég hélt að væri hægt.
Því gleymi ég aldrei.
Að leiðarlokum er mér ofar-
lega í huga síðasti starfsdagur
okkar Jóns og Óla í Staðarhóls-
dalnum núna í sumar. Þar var
verk að vinna. Það var af Óla
dregið en ákafur og léttstígur
gekk hann í verkið svo við tvö
stóðum að hluta til á hliðarlín-
unni. Svo fórum við fram að
Þverfelli og áttum saman dýr-
mæta samverustund.
Elsku Stella mín, Maja, Sæv-
ar, Sigrún, Jöri, Anna Guðrún,
Grétar, Fanngeir, Kristín og
fjölskyldur, ég samhryggist ykk-
ur öllum.
Ykkar
Brynja.
Mig langar með fáeinum orð-
um að kveðja góðan vin og sam-
ferðamann, Ólaf Þór Jóhanns-
son. Ég kynntist Óla og Stellu
konu hans fljótlega eftir að ég
flutti til Búðardals haustið 1962.
Óli var einstaklega ljúfur og
glaðlegur í fasi, léttur í tali og
átti auðvelt með að sjá spaugi-
legar hliðar tilverunnar.
Á þessum tíma var margt
ungt fólk að setjast að í Búð-
ardal, byggja þar hús fyrir sig
og fjölskyldu sína. Bjartsýni og
vongleði réð ríkjum í samfélag-
inu. Þetta unga fólk og íbúar
sem fyrir voru, voru ekki í nein-
um vandræðum að finna saman
ýmislegt til að skemmta sér við.
Stofnaður var gömludansaklúbb-
ur, spilaklúbbur þar sem spiluð
var félagsvist einu sinni í mán-
uði og einnig voru bridsklúbbar
starfandi auk allra saumaklúbb-
anna. Við þurftum engan að-
keyptan skemmtikraft til að
stytta okkur stundir, við gerðum
það bara sjálf.
Maðurinn minn og Óli unnu á
sama vinnustað, Mjólkursamlag-
inu í Búðardal, um árabil. Óli
var skrifstofustjóri í mjólkur-
samlaginu og naut þar trausts
og virðingar yfirmanna og
starfsmanna. Fyrir allmörgum
árum tók Óli að sér að sjá um
skattframtal okkar hjónanna og
gerði það af mikilli vandvirkni,
bæði fljótt og vel. Einnig sung-
um við hjónin í Kirkjukór Dala-
prestakalls í nokkur ár og þar
var Óli ómissandi með sína mús-
íkölsku og fallegu rödd.
Segja má að kynni okkar Óla
hafi orðið meiri eftir að hann fór
að starfa í Félagi eldri borgara í
Dalabyggð og Reykhólahreppi.
Síðustu árin tók hann að sér að
vera gjaldkeri félagsins og sá
um fjármálin af sinni alkunnu al-
úð og vandvirkni.
Ég vil að leiðarlokum þakka
Óla vináttu og samstarf í gegn-
um árin.
Systir mín, Jóna Valgerður,
vill einnig þakka Óla samstarf
og góð kynni í starfi eldri borg-
ara.
Við sendum Stellu og fjöl-
skyldunni innilegar samúðar-
kveðjur og munum geyma í
huga okkar minningu um mætan
og góðan mann.
Blessuð sé minning Ólafs Jó-
hannssonar.
Þrúður Kristjánsdóttir.
Ólafur Þór
Jóhannsson
HJARTAVERND
Minningarkort
535 1800
www.hjarta.is
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann