Breiðfirðingur - 01.04.1946, Síða 18

8
BREIÐFIRÐINGUR
urðu því að láta fyrirberast á spönginni, sem barst með
flugferð inn að röstinni. Þegar þangað kom, var svo
mikil ferð á henni sem siglt væri hraðbyri. Öðru hvoru
rakst hún á aðra jaka, og kvarnaðist utan úr henni,
einkum það, sem frauðkenndast var, enda var isinn
eigi sterkur, aðeins tvíhöggur. I miðjum strengnum hring-
snerist hún hvað eftir annað. Gekk svo nokkra hrið.
Þá sáu þeir stóran útselsbrimil koma upp skammt frá
og frýnast i þá og hunda þeirra. Hann veitti þeim eftir-
för langa leið, miklu lengur en titt er að selir fylgi bát-
um. Loks fór þeim að standa stuggur af honum, og „ekki
að verða um sel“. Veður fór heldur versnandi, þykkn-
aði loft og byrjaði að rökkva.
Nær viku sjávar fyrir innan Akureyjar, liálfa viku
sjávar undan landi, klofnar röstin i tvennt um eyðiey
litla og lága, er Fagurey heitir. Að þessari ey bar jak-
ann og voru þeir félagar viðbúnir að stökkva þar upp,
jafnskjótt sem jakinn snerti land. Rakst hann á mjó-
an tanga á eynni utanverðri, brast í sundur um leið,
og fylgdi sinn hlutinn hvorri rastarkvíslinni inn með
eynni. Um leið og jakinn klofnað,i tókst þeim félög-
um að komast á land. Hundur Stefáns Eggertssonar,
er Svipur hét, stór og gulur að lit, og honum mjög fylgi-
spakur, komst upp á eftir þeim, en hinn rakkinn hrat-
aði ofan af ísklungrinu og fórst i straumnum.
Enda þótt þeir félagar hefðu nú fast land undir fót-
um, var tvísýnt mjög um björgun þeirra. Ekki gátu þeir
vænzt hjálpar að heiman úr Akureyjum, þaðan gat eigi
hafa sézt til ferða þeirra út á isinn, með þvi að eyjar
skyggðu á frá bænum, og Fagurey sást ekki þaðan.
Samgöngur við land engar, svo fregnir bárust ekki á
milli. Að visu áttu kunningjar þeirra á landi von á þeim
fyrir jólin, en þar sem ísinn var nýr og ótraustur, sem
fyrr segir, mátti gera ráð fyrir, að það þætti ekkert
undarlegt, að koma þeirra tefðist.
Þeim virtist ekki ólíklegt, að veður breyttist og gengi