Breiðfirðingur - 01.04.1946, Síða 22

12
BREIÐFIRÐINGUR
Jakaburður var mikill i röstinni umliverfis eyna. Það
ráð flaug þeim i liug, að sæta færi að komast á jaka,
er bærist fram hjá, og fleyta sér á honum til lands.
En jakarnir voru allir smærri en svo, að þeir bæru þá,
enda liklegt, að þeir hefðu farið feigðarför með því
vanhyggjuráði.
Þegar leið á daginn, greiddist ísinn mikið i sund-
ur. Þá var auðvelt mjög að komast frá landi á bát, en
nokkurn veginn skipgengt virtist þeim hafa verið frá
því snemma á jóladag.
Nú kom þeim i hug að fleygja stafnum, með letrinu
á, í sjóinn, í von um, að hann bærist að landi svo fljótt
og skilvíslega, að frásagan á honum yrði þeim til hjarg-
ar. En þeir liurfu frá þvi ráði.
Ljósagang sáu þeir á landi á Fagradalshæjum, eins
og hin kvöldin, og hóuðu öðru hvoru. Furðaði þá mjög,
að eigi sá nokkurn vott þess, að tilraun væri gerð til
að bjarga þeim, eftir að þeir höfðu gert vart við sig,
en fullvissir þóttust þeir um, að köll þeirra heyrðust
til lands.
Hófst þá aðfaranótt hins þriðja í jólum, fjórða nótt-
in, er þeir voru i eynni. Þótti þeim hún all-geigvænleg
og liugðu jafnvel, að hún gæti orðið sin siðasta. Móktu
þeir öðru hvoru, og var Stefán Björnsson farið að kala
á fótum. Litlu eftir miðja nótt reis hann upp snögglega
og kallaði, að menn væru komnir að hjarga þeim. Nafni
lians hrökk við og heyrðist þeim báðum marra í hjarn-
inu af fótataki. Þeir fóru út, hlustuðu og lituðust um,
en urðu einskis varir. Sneru þeir þá aftur til kofans,
daprari í huga en áður. Líklegt er, að Stefán Björnsson
hafi dreymt það, er liann þóttist heyra, og vaknað við,
en' svo verið af þeim háðum dregið, af hungri og kulda,
að þeim ofheyrðist milli svefns og vöku.
Þriðja dag jóla var enn hjart veður og fagurt sem
fyrr, og ísrek minna en áður. Þá var Stefán Björnsson
orðinn svo máttfarinn, að hann hélt lengst af kyrru fvr-