Breiðfirðingur - 01.04.1946, Síða 45

breiðfirðingur
35
hlunnum — stundum lýsisbornum. Okkur munu hafa
þótt lilunnarnir ósköp ómerkilegir hlutir og lítils virði.
Jafnvel ekki nennt að draga þá undan sjó, meðan nóg
var til af þeim. Og þó vitum við nú, að hlunnarnir voru
mjög þýðingarmikil tæki við að bjarga bátum frá sjó
meðan mannaflið var eingöngu notað við það verk.
Þess verða menn bezt áskynja á síðustu dögum árabát-
anna, þegar hvalurinn var að mestu hættur að veiðast
hér við land og hvalbeinshlunnar gerðust fátíðir. — Nú
eru árabátarnir að hverfa af sjónarsviðinu. Aðrir stærri
bátar og sterkari eru komnir í þeirra stað, bæði til
fiskveiða og ferðalaga. Þeim fleyta menn upp og ofan
steyptar rennibrautir í rafknúnum „sleðum“. Og lík-
lega verður ekki ýkja-langt þangað til, að allir hlunn-
ar verða sandi orpnir eða sokknir í gróna jörð ásamt
gömlu naustunum, og ekki aðrir en fræðimenn vita
hvað hlunnur er né til hvers þeir voru notaðir. — Ein-
hver kynni þó að geta áttað sig eitthvað á því, af þess-
um sannsögulegu vísuorðum Böðvars frá Hnífsdal:
Bóndi báti lenti,
brátt upp veiði henti,
hóf svo skip á hlunnum,
hvalbeinsflögum þunnum.
Með hvalbeinshlunnunum hurfu bátarnir, sem settir
voru á þeim. Trillubátarnir liafa tekið við af breið-
firzku árabátunum. En bygging þeirra og lag er með
talsvert öðrum hætti en gömlu „Breiðfirðinganna“. Breið-
firzka lagið má þó sízt glatast. Til þess var það of
fagurt og sérstætt fyrir fjörðinn. Og enn mun hægt að
bjarga því frá glötun. Vera má að einhversstaðar í
firðinum sé enn til gömul breiðfirzk skekta, og svo
munu liinir eldri skipasmiðir í firðinum enn geta
smíðað slíkan bát, væru þeir beðnir þess. — Rögnvaldur
Eárusson skipasmiður í Stykkishólmi væri þó líklega
flestum færari til að levsa það verk af hendi svo full-
3*