Litla tímaritið - 01.06.1929, Síða 12

L 1 T L A
T f M A R I T 1 Ð
óbrotna sál hugsaði samkvæmt sínum
skilningi — hugsaði og ályktaði og lét
síðan ákveðna niðurstöðu í ljós hispurs-
laust. Ég gat ekki hrakið hana, því að
ég var hræddur um að komast þá i mót-
sögn við sjálfan mig. Þess vegna þagði
ég, og hún sat eftir sem áður hreyfing-
arlaus, eins og hún tæki ekki eftir
mér.
„Jafnvel þó að við skræktum ... hvað
þá ...? byrjaði Natasha aftur, og nú
var röddin róleg og íhugandi. Enn var
enga kvörtun hægt að merkja í orðum
hennar. Það var augljóst, að þessi stúlka
var að virða fyrir sér sinn eiginn lífs-
feril, er hugsanir hennar um lífið tóku
þessa stefnu. Hún hlaut að hafa öðlast
þá sannfæringu, að til þess að verja sig
fyrir aðkasti lífsins, gat hún ekkert gert
annað en „skrækt", eins og hún sjálf
komst að orði.
Ljósleikinn í þessari hugsun fannst mér
alveg ósegjanlega hryggilegur og sár, og
ég fann, að ef ég þegði lengur, þá hlyti
ég að fara að gráta. ... Og skammar-
legt hefði verið að gera slíkt frammi fyrir
konu, einkum þar eð hún grét ekki sjálf.
„Hver hefur fótum troðið þig?“ spurði
10