Litla tímaritið - 01.06.1929, Page 25

L I T L A
T f M A R I T I Ð
ayllina seðil upp úr veski sínu og lagði
á. borðið. „Þér sjáið, að mér er alvara.
Eg lít svo á, að verkið sé ekki oflaunað
með þúsund gyllinum. Gerið það nú
fyrir mig að framkvæma skurðinn".
„Þó að þér byðuð mér alla heimsins
peninga, mundi ég ekki snerta heilbrigðan
lim með skurðarhnífnum".
„Hví ekki?“
„Það er gagnstætt meginreglu okkar
læknanna. Menn mundu kalla yður fá-
bjána og saka mig um að hafa fært mér
í nyt grunnhyggni yðar eða bera mér á
brýn, að ég kynni ekki skil á heilbrigðu
og sjúku“.
„Gott og vel, herra. Þá ætla ég að
biðja yður annarar bónar. Eg geriskurð-
inn sjálfur, þó að vinstri hönd mín sé
heldur stirð til slíkra hluta. Það sem ég
bið yður, er að annast um sárið eftir á“.
Læknirinn sá, að manninum var alvara,
því að hann fór úr frakkanum og bretti
upp ermarnar. Meira að segja tók hann
upp vasahníf sinn, þar eð hann hafði
ekki annað betra, og áður en læknirinn
gat komið í veg fyrir það, var hann
búinn að skera sig djúpan skurð.
„Hættið", kallaði hann, hræddur um
23