Litla tímaritið - 01.06.1929, Blaðsíða 62

L I T L A
T í M A R / T 1 Ð
ekki að ég sit aðeins hjá eiginkonu
minni“? Frúin þegir.
Blómsölukonan gengur milli borðanna.
Sumir kaupa, aðrir afþakka. Hún heldur
blómunum ekki fast fram. Hvert skref
er henni þungbært. Eitthvað göfugt og
tígulegt lýsir upp þreytulega andlitið.
Auðmýkt skín úr augum hennar.
Hvílík atvinna á þessum aldri! hugsar
van Dal, að hlaupa að næturlagi þannig
stræti úr stræti, frá dyrum til dyra, til
þess að deyja ekki úr kulda, svelta ekki
alveg í hel. Eitthvað í augnaráðinu, eitt-
hvað í hinu dapra brosi, minnir hann á
móður hans, sem hann unni heitt. Skyndi-
lega hugsaði hann sér móður sína í spor-
um gömlu konunnar, neydda til þess að
selja blóm á kaffihúsum.
Qremja og blygðun nísti hjarta hans.
Menning vor virðir ekki ellina. Það er
glæpsamlegt. 011 gamalmenni ættu að fá
ríkisstyrk umyrðalaust, rétt á að hvílast
og njóta síðustu áranna í friði og áhyggju-
leysi.
Hann kaupir allar rósirnar, sem eftir
eru f körfunni. „Herrann hefur átt góða
móður", hvíslaði konan þakkandi. „]á,
ágæta“. Hann hafði miklar mætur á
60